Sandra van Bommel schreef op woensdag 3 juni 2009, 13:46:


Goed... ben nu dus bezig met het clickeren en zoals ik eerder schreef, kan ik haar nu met vingerwijzing achteruit sturen, zonder dat ze flipt. Dat is al heel wat.

Commotie om haar heen is nog steeds een issue, maar daar werk ik aan.
Valt me echter op dat momenteel haar reactie feller is dan voorheen als ik voor haar sta en dan naar achteren loop (opzij van haar)
Haar reactie: achteruit lopen, oren in de nek, wit van de ogen laten zien, in de lucht happen, dreigen, harde nek.
Hoewel er mensen zijn die hierin dominantie zien, zie ik het persoonlijk als wantrouwen/angst en de gevoelde noodzaak van het paard om zich te verdedigen.
Ze heeft nogal wat bagage dus er zal wel een oorsprong van zijn.
Momenteel los ik het op door naderen en terugtrekken, af en toe stukje lopen, opnieuw, letten op lichaamshouding (ontspannen, niet bedreigend), maar niet ophouden bij dreiging van haar kant, maar gewoon terugtrekken en naderen totdat ze ontspand. Dan belonen en stoppen.

Vraag me ff af waar die opleving van felheid in reactie vandaan komt...

kan me een paar dingen voorstellen:
-sommige beweren dat voedselbeloning een rol speelt. Persoonlijk zie ik dat iets minder, want ze is verder niet onbeleeft naar mij toe, en vlgs mij is dit ook geen dominantie. Maar ik kan het fout hebben.
Piet???
- Ik zet haar niet vast, waardoor ze ruim de kans krijgt om te vertellen wat haar dwars zit. Bij de vorige eigenaars zag je verzet bij het zadelen, maar ze stond te kort vast om echt iets te doen.
Maakt ze nu van de gelegenheid gebruik om haar zorgen/angst duidelijk te maken?
-Tijdelijke toename omdat ze zich thuis begint te voelen en wil weten waar zij en ik staan?
-FF verward door een andere benadering dan wat ze is gewend?

????

Roep maar.
Andere vraag....
Is de manier waarop ik ermee omga de goede? Dus rustig blijven maar wel ermee werken (dus niet meteen stoppen als ze dreigt/flipt, maar terugtrekken en naderen en ontspanning vragen. En die ontspanning belonen..?

Sandra van Bommel schreef op maandag 8 juni 2009, 11:02:


Ik ben een paard met een rugzak vol ellende en de mevrouw die tegenover me staat lijkt wel tot een ander ras te behoren, maar waarom zou ik haar vertrouwen? Je zal zien....vroeg of laat.......

Het belangrijkste is dat je veel hebt van dat wat nodig is ... tijd...
Leer haar weer vertrouwen te krijgen.
Schrijf een trainingsplan met zoveel mogelijk kleine stapjes die je kunt bedenken, deel elk stapje weer doormidden en desnoods nog eens, zo blijft de richting naar je einddoel gehandhaafd maar is de weg er naar toe vol met kleine succesjes.
Reageert ze negatief? Stop! Ga NIET verder. Bedenk dat daar jouw drang om 'vooruit te willen" te groot is en of je dat niet in nog een kleiner brokje kunt aanbieden.
Je wilt geen verzet meer, je wilt een paard wat zelf eerder bevestigd clickergedrag durft te gaan aanbieden.Wat wíl gaan leren. Op basis daarvan leer je een milimeter verder.
Dus geen druk meer door te wachten tot ze ontspant, vooraf moet ze ontspannen zijn en jij moet haar daar houden en vooral niet luisteren naar mensen die ohen over dominantie en voerbeloningen. Ze hebben géén idee!

Piet schreef op maandag 8 juni 2009, 11:42:


Bedankt Piet voor de leerzame reactie. Ik was eigenlijk ook niet van plan om te luisteren naar mensen die bazelen over dominantie. (Ben ik te eigenwijs voor)

Ik zal een stapje terugdoen en de training milimetergewijs aanbieden. basisdingen zoals target, beleefdheid, achterwaarts en beginnetje van hoofd laten zakken doet ze eigenlijk goed en de beloning vindt ze heerlijk. Maar ze neemt nog weinig initiatief (nooit geleerd, neem ik aan) en ze schiet dus inderdaad snel in de stress en valt dan in die blufhouding (uit zelfbehoud, voor zover ik kan concluderen)
Maar misschien ga ik inderdaad te snel voor haar. Ze heeft wellicht veel te verwerken.
En het vertrouwen is er nog niet voldoende.
Zal ook nog maar wat meer tijd in de wei doorbrengen.
(boterhammetje tussen de middag maar eens in de wei gaan oppeuzelen. Raakt ze een beetje gewend aan die mafkees op twee pootjes.
Ik zal je adviezen dan ook ter harte nemen

Piet schreef op maandag 8 juni 2009, 11:
.

Piet... ik heb je adviezen ter harte genomen en het hele idee van desensibiliseren om haar heen ff laten varen... gewoon terug naar vertrouwen kweken.
Vandaag simpele clickoef gedaan in kleine stapjes, opgezet voor succes. Heb haar dit keer los in de bak laten staan zodat ze wegkon als ze dat wilde. Wat ze ook drie keer deed. Ze liep ff weg om te kijken waar de leidmerrie was. Maar ze kwam steeds terug en ging verder en aan het eind moest ik haar letterlijk de ring uitsturen. Ze wilde niet meer weg.
Super.
(eerder maakte ze dat ze wegkwam als het klaar was)
Zo gaan we dus door.

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 9 juni 2009, 12:10:


Werkt niet hè dat clickeren Leuk dat je het even schrijft.Het is het grote verschil tussen moeten en willen. Paard wordt voor het eerst van zijn leven uitgedaagd om zélf te bedenken wat jij wilt en daarvoor serieus beloond. En dat nodigt uit naar meer.
Dat weglopen en terugkomen zie ik altijd als ff nadenken,even de boel laten zakken .
Is heel normaal hoor.
En ik wist niet dat je haar vast had, ook dat is dwang en dat kent ze goed genoeg.....Natúúrlijk! Los mee werken zodat ze een paar meter heeft.
Probeer voor jezelf een plan te schrijven. Dat werkt! Echt! Kijk eens op de website van Aafke, eehm www.dekleinekudde.nl geloof ik, daar staat een prima voorbeeld, een uitgewerkt plan om angst voor een plas op te heffen.

Piet schreef op dinsdag 9 juni 2009, 12:30:


Ik had haar vast aan een doorhangend touw, heel losjes, als vangnet. Maar het is toch vasthouden, he. Voor haar zeker. Ze kon niet gewoon ff weglopen. Een wereld van verschil
Ga zo meteen die website om mijn gemak bekijken. Leuk...

Zal ook een plan maken....

Piet schreef op dinsdag 9 juni 2009, 12:30:

ben ff misselijk. Heb net gesproken met een vroegere verzorgster van amber, die vertelde dat het ooit een zeer lief en betrouwbaar paard was.
Maar amber werd slachtoffer van mishandeling en werd van achteren van binnen en buiten opengesneden.
Ondanks dat was ze daarna nog aardig naar mensen toe.
Maar het feit dat ze daarna nog behoorlijk wat heeft moeten doorstaan, maakt haar reacties begrijpelijk
Net als haar angst als ze voorbij de dekhengst van de buren gaat

Een drachtigheid kost haar waarschijnlijk het leven, vertelde de arts van de toenmalige verzorgster.

Ben hier werkelijk misselijk van,
En ik dacht haar te desensibiliseren voor commotie om haar heen... idioot die ik was.

Wat ze nodig heeft is iemand die haar laat zien dat mensen niet altijd gemeen zijn. En dat ze haar begrijpen... haar angst, haar wantrouwen, en haar stapje voor stapje leren dat er niets gebeurd...

Jezus....

Sandra van Bommel schreef op woensdag 10 juni 2009, 16:02:


Gatver, walgelijk......

Monique

Sandra van Bommel schreef op woensdag 10 juni 2009, 16:02:


Och, Sandra, wat erg! De beesten onder de dieren is vaak de mens, hé?
Gruwelijk!

Sandra van Bommel schreef op woensdag 10 juni 2009, 16:02:


Geef haar, en jezelf maar alle tijd van de wereld....
't Leven kan zo schoon zijn en ook zo.........afgrijselijk...
Arm dier!

Marianne

Sandra van Bommel schreef op woensdag 10 juni 2009, 16:02:


Oh jeetje..... nu weet je dus de waarheid. Is het je dus niet verteld bij aankoop...?
Hoho... je bent geen idioot!! Integendeel, ik denk dat je zelfs een goed observatie vermogen hebt! Hoe kon je anders zo handelen als je niets weet?
Je gevoel was dus wel goed...

Waardeloos dat er zulke rotzakken bestaan, die dit dieren aandoen.

Sterkte ermee... kan me voorstellen dat je gewoon geschokt bent.

Wil.

Wil schreef op woensdag 10 juni 2009, 23:31:


Bedankt allemaal. Moet eerlijk zeggen dat ik er doodziek van was, maar het is goed dat ik het weet. Als je bedenkt dat ze na die ervaring nog vaak is doorverkocht en overvraagt, verkeerd behandeld en tot vanalles gedwongen is, is het een wonder dat dit paard geen mensen haat.
En dan te bedenken dat ze te koop stond als beginnerspaard (terwijl ze doodsbang was voor het bit wat ze droeg/zadel/tandproblemen had etc etc etc)
Ik ben Piet zeer dankbaar voor zijn (aanvankelijk door mij afgewezen)tip om te clickeren. Toen ik zag dat ik met mijn NHtraining hier niets kon bereiken omdat toepassing van druk echt niet kon, heb ik zijn advies ter harte genoemen en ben daar nu heel erg blij om.
Mijn doel is een soepel paard met zelfvertrouwen en weer een twinkel in de ogen.

Sandra van Bommel schreef op donderdag 11 juni 2009, 8:14:


Juist... probeer bij alles wat je doet met dit beschadigde paard, die twinkel voor ogen te houden!
Succes!

Wil.

Wil schreef op donderdag 11 juni 2009, 16:48:

Dat is ook mijn grote streven. De dag dat dat terugkomt, hou ik een groot feest....

Piet schreef op dinsdag 9 juni 2009, 12:30:


Voor degenen die het verhaal hebben gevolgd.......
lang niet hier geweest vanwege de drukte met vakantie en met de paarden...
Inmiddels heeft Amber wat onderzoeken ondergaan omdat ze, ondanks het verhelpen van hoefproblemen en minder worden van allergie nog steeds erg stijf liep.
Conclusie is kissing spines/artrose schoft en nek en zeer waarschijnlijk ook de rug. Mogelijk ook artrose in heupen en andere gewrichten, maar we vonden verder onderzoek niet meer echt zinvol.
Het was duidelijk. Opstappen was nu geen optie en in de toekomst ook niet. In de wei, als ze in haar eigen tempo rondscharrelt, loopt ze houterig, maar wekt ze een zeer tevreden indruk (zei de dierenarts ook) DA vermoed dan ook dat ze dan weinig pijnklachten heeft, zolang ze maar op haar eigen manier op eigen voorwaarden kan bewegen.
Voor de rest is ze dus volledig tot gort gereden en ook psychisch gebroken.
Ik heb inmiddels wel veel vertrouwen kunnen winnen en over het algemeen is het een heel lief aanhankelijk paard geworden wat zelfs aan mijn voeten gaat liggen. Kleine clickeroefeningtjes vindt ze leuk. Werken absoluut niet.
Soms heeft ze dagen waarop ze weer ff wantrouwend is. Maar dat zijn slechts momenten en ik vermoed dat ze die gespletenheid wel een beetje houdt.
We hebben de beslissing genomen dat ze met pensioen mag. Na alles wat ze in haar leven heeft meegemaakt heeft ze recht op resterende dagen gewoon lekker paardzijn Ze mag blijven rondlopen en het leven genieten zolang ze er nog zin in heeft. Ze moet niets meer, wordt lekker geborsteld (vindt ze fijn) en doet, als ze zin heeft, wat kleine clickeroefeningen. De clicker heeft erg geholpen om hoefverzorging en doktersbehandeling mogelijk te maken, dus dat houden we een beetje bij.
En mijn rijden...tja, dat zal het niet meer worden.
Overweeg nu serieus om de shetjes in te spannen en die mee op buitenrit te nemen, zodat ik toch met mijn man met zijn paard de bossen in kan.
Soms moeten we een beetje aanpassen, nietwaar...
En de shetjes kunnen met hun dikke buiken wel wat beweging gebruiken.