Peter Donck schreef op woensdag 13 augustus 2008, 23:13:


duidelijk, dank je voor de uitleg.

Sorry mijn fout, ik bedoel het sabino factor.

Misschien maar ik sluit geen schimmel uit omdat deze misschien kans maakt op melanomen, lijnen wel net zoals ik dat doe met andere bekende gebreken.
Maar het paard is in mijn optiek belangrijker en laat ik een goed paard niet voorbij gaan omdat deze een kleur heeft die ik liever niet zie oke een zwart paard staat dus echt niet op mijn verlanglijstje.

Mijn idee maar dit is wel wat er momenteel gaande is.

Oke heb echt helemaal geen kaas gegeten van genetische dings....
Ik begrijp dat schimmel afkomstig is van een bepaald gen wat indien aanwezig ook zorgt dat het paard schimmel wordt.
Ik vraag me alleen af of dit gen afkomstig is van 1 stampaard, is er niet de mogelijkheid dat er meerdere verantwoordelijk zijn?
Of als dit gen niet altijd opduikt en daardoor uit het paard verdwijnt dat dit ook kan gebeuren met het gen wat melanomen veroorzaakt?
Kijk eens naar het scid probleem bij de arabieren, wie de veroorzaker is, is men nog lang niet overuit, het komt voor in veel verschillende lijnen en zelfs binnen de SE komt het al voor.
Is een paard de schuldige of meerdere???
Ik weet het niet.


Vergeet niet dat elk dier wat wit geboren wordt het risico loopt om doof geboren te worden, ken deze problemen maar een schimmel wordt niet wit geboren.
En als je het zo bekijkt neem ik mijn woorden terug en vind ik kleur wel belangrijk en moet je heel goed weten wat je doet wil je met dit soort dieren fokken.

Britt Claeys schreef op woensdag 20 augustus 2008, 23:23:


Ik stoor me er niet aan maar moet wel bekennen dat de wijze waarop sommige hier op het forum met hun honden bezig zijn, absoluut niet aan mij besteed is.
Ik kan me de passie wel voorstellen want dat heb ik met de paarden maar mijn honden zijn dus echt mensenhonden, die waarschijnlijk niets snappen van hondenhonden.. lol
Beide honden heb ik op volwassenleeftijd "gered", mijn dalmaat is vast goed getraint maar dan wel in het Pools en daar snap ik niet van, mijn Jacky kwam uit een gezin waar ze elke dag onder de douche ging met haar baas en ook nog eens de zelfde parfum op gespoten kreeg.
Vanaf dag 1 bleek mijn Dalmaat een verwende dame te zijn, die het liefst lekker bij de kachel rondhangt en voor mijn Jacky kwam bij mij haar belevenis van het buitenleven naar boven (die zie ik dus ook de hele dag in de weilanden en rond het huis scharrelen.
Beide hebben dan ook tot hun 6de jaar midden in de stad gewoond.
Wij nemen ze vaak mee het bos in, nooit aangelijnt, ze rennen voor ons uit. Dalmaat trekt weleens een sprintje als ze denkt een wild spoor gevonden te hebben.
Te paard neem ik mijn dalmaat vaak mee, ik hou haar niet in de gaten ookal is ze uit gezicht, ze vind mij altijd terug.

Nu werken mijn vriend en ik beide, wat dus inhoud dat ik beide honden overdag best wel lang alleen laat, zal wel niet goed zijn voor ze maar ze zijn er niet minder gelukkig van. Als wij er niet zijn kunnen ze nog steeds naar buiten, alleen met heel erg warm weer breng ik ze overdag naar mijn ouders die aan in het bos wonen en vormen dat met de 3 honden van mijn ouders waarschijnlijk wel een soort kudde, al is mijn jacky bij hun nog drukker met het zoeken naar muisjes en is mijn Dalmaat niet van haar lievelingsstoel af te krijgen...

Tja en dan Dove honden, heel eerlijk ik hoef ze niet, vind het frustrerend dat een hond je zo gemakkelijk kan negeren, lees niet aankijken is ook geen contact.
En ja ik heb ervaring met dove honden, mijn moeder heeft er momenteel eentje die ze een kans wilde geven en nu de hond dik een jaar is heeft ze er nog geen spijt van gehad.
De hond zelf is ontzettent lief maar het trainen was me best een opgave geloof ik.
Mijn moeder heeft haar dove hond ook bewust gelijk loslaten lopen in het bos en met goede begeleiding is deze nu de best luisterende Dalmaat die ik ooit ben tegengekomen (en ik heb er een heleboel gekent)...

Ach ik heb het al zo druk met het goed trainen van mijn paarden en de honden lopen altijd heerlijk ontspannen op ons terrien rond dus wat zou ik nog meer willen.....
Maar ga gerust door met deze discussie, vind het erg leuk om te lezen dat mensen dus wel heel fanatiek bezig zijn met hun honden maar aan mij is het tot nu toe niet besteed.

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 21 augustus 2008, 14:06:


Voor mij is het fanatiek en dat is een mening die ik heb, dat maakt het er voor andere niet anders op.
Nu heb ik er dus bewust voor gekozen om mijn honden gewoon lekker thuis te houden en sleep ze eigenlijk maar naar 2 andere plekken toe.
Moet er ook niet aandenken om gezellig met mijn honden de stad in te gaan, mijn honden btw ook niet.
Van mij hoeven mijn honden niet onder elke omstandigheid met mij mee en dat is mijn keuze die ik heb gemaakt bij het houden van honden.
Nu ben ik dan wel in de gelukkige omstandigheid dat ik geen wegen en sporen hoeft over te steken om bij het bos te komen, bos grenst aan mijn weiland en in het bos mogen geen auto's komen.
Ik kies dan ook bewust geen pups uit omdat ik weet dat dat wel training vereist en ik weet dat ik dat niet kan opbrengen.
Er zijn gelukkig zoveel leuke volwassen honden opzoek naar een plekje met veel vrijheid dus waarom zou ik het mezelf moeilijk maken...

Kleine voetnoot.
Ik ben zelf helemaal gek van het uiterlijk van jachthonden, de Vizsla staat al jaren op mijn verlanglijstje maar juist door mijn leefomstandgheid zoek ik mijn honden uit op geen of weinig jacht-instinct omdat dit tot grote problemen kan gaan lijden.
Reeen, konijnen, hazen en leuke vogeltjes in overvloed, ik zou er niet aan moeten denken dat ik mijn honden juist voor dit soort beestje in de gaten moet gaan houden.
Grappig detail is wel dat het instinct van mijn Dalmaat echt top is, sinds 2 maand heb ik een paard wat voor de wagen loopt en vanaf de eerste x dat Kaya mee mocht liep ze keurig tussen de assen....

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 21 augustus 2008, 14:28:


Voor de training is het goed dat weet ik, maar ik heb niets meer te trainen bij mijn honden omdat ik ze goed vind zoals ze nu zijn.
Klopt ook helemaal dat ik geluk heb met mijn woonomgeving maar ben echt niet de enige die zo woont.
Kan het zelfs nog erger maken, woonde ik niet in deze omstandigheden (mijn eigen paradijsje op aarde noem ik het hier) dan had ik dus helemaal geen dieren gehad.
Paarden wil ik niet op pension hebben, honden niet in een tuin van voormaat postzegel, katten niet in een drukke stad.
Nu is de kans wel heel erg klein dat ik naar een drukker gebied ga verhuizen omdat ik van mezelf weet dat ik daar niet kan aarden, vind zelfs het kleinste en rustige dorp hier in drenthe al veelste druk..
Zal wel de fout zijn van mijn ouders die mij hebben opgevoed bij het bos en de rust maar het heeft mij duidelijk gevormt als mens.
Als ik zie wat de invloed van deze omgeving is op mijn voorheen onhandelbare stiefzoon die dus met zijn moeder midden in Amersfoort woonde.
Op zijn 8ste was hij echt niet meer te handhaven (ook hier heeft de opvoeding veel van doen gehad), ik zie het kleine mannetje zo weer zitten....
Heel hard brullend dat hij nooit meer naar de stad wilde gaan omdat hij zich daar niet kon bewegen, geen adem kon halen, de bewegingen die hij met zijn armen maakte die hij heel snel omzich heel liet wapperen om te laten zien dat hij bij ons wel kon bewegen, tranen schieten mij spontaan weer in de ogen als ik er aandenk.
En nu 4 jaar laten is hij een stabiele 12 jarige geworden die in zijn eerste week van de brugklas zit, die weet wat hij wil en alles heel erg leuk vind, 32 km moet hij nu fietsen terwijl in de stad de school maar op 2 km afstand lag, nee zegt hij dit vind ik leuk, hier kan ik leven, hier kan ik ademhalen....

Een dagje stad vind ik best wel leuk maar eenmaal thuis in mijn eigen paradijsje, met mijn eigen dieren om mij heen geeft mij weer voldoende energie om vol teug naar de dag van morgen te kijken en ik vrees dat ik dit ook nodig heb om te willen leven......

Christel Provaas schreef op donderdag 21 augustus 2008, 15:18:


Kan best maar dan kies ik nog steeds voor een hondentype die hier minder "last" van hebben en dan kan ik in de opvoeding dus lekker wat steken laten vallen omdat mijn Dalmaat echt niet snapt dat je achter een konijn aan moet rennen.
En je ontkomt er ook niet aan dat de ene hond als pup al "opjacht" gaat terwijl er bij een andere dit veel minder aanwezig is en dan kies ik dus voor die hond die dat vanuit de genen veel minder aanwezig heeft zitten dan de hond die vanuit de basis dit wel doen.
Als je 10 verschillende hondenrassen op een rij zet met exact dezelfde opvoeding dan zitten hier honden bij die een sterk jachtinstinct hebben en honden die dit missen daar er binnen de verschillende rassen op verschillende dingen is geselecteert.
Deze selectie is niet afkomstig van mij als hondenbezitter maar vanuit het jarenlang fokken binnen de richtlijnen van een stamboek.

Maar je hebt helemaal gelijk, mijn honden zijn eigenlijk niet opgevoed, ze zijn zoals ze zijn en daar kan ik heel erg goed mee leven zolang ze maar niet aan de loop gaan ect ect en dat doen ze dus ook niet omdat het niet het type hond is om dit te doen.

Britt Claeys schreef op donderdag 21 augustus 2008, 17:20:


Ik denk dat wij een andere invulling geven aan het woord fanatiek.
Ik ben heel fanatiek bezig met mijn paarden, kan uren over en met ze ze doorgaan, trainen, het wezen paard, ach gewoon alles wat erbij komt.
Ik heb net weer een uur in het weiland gezeten, gewoon om te kijken, te voelen hoe het daar is. De jonkie kwamen gezellig aanzetten, de oudjes waren heerlijk aan het grazen op een afstandje.
Dit heb ik niet bij mijn honden, natuurlijk ben ik heel erg blij met ze maar kan me echt niet voorstellen om zo intensief met ze bezig te zijn al paarden.

Fanatiek heeft in mijn optiek helemaal niet negatief, te fanatiek daar aan tegen wel maar ja das zo beetje bij alles met te ervoor.

Christel Provaas schreef op donderdag 21 augustus 2008, 16:12:


Het is niet pikkig bedoelt alles het zo overkomt mijn excuus daarvoor.
Ik begrijp je verhaal ook helemaal.
Maar ik heb geen behoefte aan een will to please in mijn honden, ik word kriebelig van honden die mijn steeds op de voet volgen, me blijven aankijken (mijn beleving dus niet negatief, even om misverstanden te verkomen).
Voor mij als mens is dit te gehoorzaam, de twee honden die ik heb zijn beide zelfstandige dames, ze gaan en staan een beetje op ons erf, als ik ze roep komen ze (kan even duren, "glimlach smile").
Ik train dit niet, ga er altijd gewoon vanuit dat een hond dit gedrag vertoont,daarom mijt ik wel een aantal soorten honden en heb alleen teefjes.

Ik denk dat het grote probleem ligt in het feit dat ik nogal afdwaal van het gene wat ik wil zeggen (mmmm Smile... aan gebrek aan maar zo).

Ik vind het leuk om te lezen dat mensen zich zo verdiepen in het wezen hond, zoals ik (en ook zij) dat doe met paarden.

Daniel schreef op woensdag 27 augustus 2008, 14:55:


Euh zouden jullie deze wijsheden ook aan mijn twee raszuivere bejaarde arabische volbloeden vertellen, de ene is 28 en de andere 30.
Zit al jaren te wachten tot ze niet meer verder kunnen maar tot op de dag van vandaag vinden ze het nog veelste leuk op deze aarde.

En het rashond verhaal gaat bij ons ook niet op, onze old english mastiff die normaal gesproken een levenduur hebben van 7 a 8 jaar, tja Bumper is ondertussen al dik 10 jaar oud, onze dalmaten zijn allemaal ouder geworden dan 13 jaar met als uitschieter Targa die ik op haar 18de dood vond.
Aan de andere kant, mijn asbakken hondje heb ik op 3 jarlge leeftijd moeten laten inslapen door leukemie, asbakken paard is niet ouder geworden dan 3 jaar.
Tja een beetje de omgekeerde wereld hier.

Daarnaast kan je niet stellen dat een dier voor het uiterlijk gefokt is zonder de achterliggende gedachte van de fokker erbij te hebben.
Geen van mijn arabieren zijn op het uiterlijk gefokt, mooi zijn ze wel maar ook nog eens bikkelhard met goed beenwerk, zeer goede hoeven, correct lijf, uitermate geschikt als sportpaarden en het aller belangrijkste zeer goede karakters.
Ik geef dan wel geen garantie op mijn fokproducten (kan ook niet op levende wezens) maar als er geen bijzondere dingen gebeuren en ze in het begin niet te veel met ze worden gedaan dan moeten ze zonder problemen tot hun 20ste al rijden mee kunnen gaan.

Na aanleiding van een discussie op een ander forum (nee niet bokt) vroeg ik mij af wat jullie ideeen zijn over het weggeven van een paard wat of ouder is of wat is afgekeurt voor het gebruik.

De discussie is ontstaan nadat er op het belgische marktplaats een advertentie stond van een 24 jarige arabisch merrie die voor 1000,- euro te koop wordt aangeboden als rijpaard.
Deze merrie is in het verleden gebruikt als fokmerrie maar werd door omstandigheden niet meer drachtig, de toemalige eigenaar heeft haar toen weggegeven.
De merrie was toen al niet meer geschikt om te berijden door atrosse, daarnaast heeft ze haar hele leven al last van zware Seme.
Via verschillende omwegen is de merrie bij de huidige eigenaar terrecht gekomen en die bied haar nu te koop aan.

In deze discussie kwam het er op neer dat een aantal forum leden geld bijeen willen krijgen om haar op te kopen en haar een goed laatste huis aan te bieden alleen wordt dat een beetje lastig door haar seme.
Super vind ik dat er een groep mensen is die hier aan mee willen werken maar ik heb er wel een aantal grote kanttekeningen bij.
1. Ik vrees dat als men deze merrie opkoopt je een compleet verkeert signaal afgeeft dat er aan oudere paarden geld te verdienen valt. Paarden genoeg in den landen die voor niets aangeboden worden dus waarom er geen handeltje van maken, zou echt niet de eerste keer zijn dat mensen hier misbruik van maken.
2. Ik ben eigenlijk heel erg kwaad op de eigenaar die haar als eerste heeft weggegeven zonder de verantwoordelijkheid op zich te nemen. Paard doet niet meer waarvoor ze is gekocht dus dumpen we haar maar zomaar. IPV te zorgen dat deze merrie een goede oude dag krijgt, loopt ze nu het risico om of helemaal kapot gereden te worden of na nog tig eigenaren terecht te komen op transport richting Italie.

Nu heb ik zelf ook meerdere oudere paarden, we hebben op stal een aantal vaste regels.
1. Paarden ouder dan 15 jaar verlaten onze stal niet leven.
2. Paarden die iets mankeren waardoor ze niet meer geschikt zijn voor de fok of gebruik verlaten mijn stallen ook niet levend.
3. Ik hou altijd contact met de nieuwe eigenaren van onze fokproducten, indien nodig begeleiden we de eigenaar of nemen we het paard terug (maakt niet uit hoelang het paard al is verkocht).

Op deze site bij de advertentie is hier ook een mogelijkheid om oudere/afgekeurde paarden aan te bieden en als ik deze advertenties lees moet ik mij altijd inhouden om niet heel boos te reageren.
Ik kan er echt niet bij dat je het risico wilt lopen dat er met het paard gesleept gaat worden, dat het leven een lijdensweg gaat worden.
Mocht het ooit zo zijn dat ik mijn oudjes moet verkopen dan laat ik ze thuis inslapen, in de wie waar ze nu al heel wat jaartjes lopen maar ik moet er echt niet aandenken dat ik ze uit handen geef met alle risico's van dien.

Nu weet ik ook dat er waarschijnlijk mensen zijn op dit forum die het niet eens zijn met mijn methodes en die verwachten dat ik verschrikkelijke dingen doe met mijn paarden maar ik kan er echt niet bij dat je als eigenaar de verantwoording niet wil nemen voor je paard.

In mijn optiek is het not done om oudere/afgekeurde paarden zomaar te dumpen bij een ander en is het houden geen optie dan maar laten inslapen.

van lennep schreef op vrijdag 29 augustus 2008, 15:54:


Afscheid nemen van paarden doet altijd verschrikkelijk veel pijn maar ik zou echt niet met de onzekerheid kunnen zitten wat er van een paard terecht gekomen is en dan vooral een paard wat door leeftijd if andere mankementen het toch al moeilijk heeft zich staande te houden tussen alle fikke en gezonde paarden.
Gratis weggeven is in mijn optiek absoluut geen optie.
Er wordt mij vaak voorgehouden dat ik best wel naive ben (klopt ook wel) maar als het op mijn beestjes aankomt ben ik zo wantrouwend als het maar kan.
Ik weet dat er goede mensen bestaan maar ik geloof niet dat ik mijn paarden zou willen opofferen om er achter te komen of ik een goede keuze heb gemaakt.

Ik kan mij dan ook wel vinden in wat deze oude dame heeft gedaan, een ieder die oudere paarden heeft die weet hoe snel alles kan omkeren, de ene dag nog een gezond paard in het land en een dag laten een zorgen kindje.
Qua voer eten mijn twee oudjes ook veel meer euro's dan de 7 jongere paarden bijelkaar, mijn oude ruin bekijk ik op slechte dagen meerdere malen diep in de ogen en heb al een aantal x op het punt gestaan op de DA te bellen om hem te laten afmaken, meestal doet hij dan binnen 1 uur weer zo goed aan dat ik kwaad ben op mezelf dat ik bijna had gebelt.
Maar ik zou het dus echt niet aankunnen dit aan andere over te laten, ik ben de gene die perse paarden wilde hebben dus heb ik er ook zorg voor te dragen.

@ Will.
Leuk om het van een positieve manier te lezen, bij mij gaat in dit soort gevallen vaak het negatieve overheersen.
Nu heb ik ook een aantal keren van dichtbij mee mogen maken wat het kan aanrichten, gelukkig nooit met mijn eigen paarden.
Ook heb ik mensen meegemaakt die een waterdicht contact hadden maar toen het paard eenmaal was doorverkocht sta je toch wel lullig met een stukje papier in je handen terwijl het paard al in een ander land staat.
Ergens ben ik een erg naive persoon en ga altijd uit van de goedheid van de mens maar als het op mijn dieren aankomt ben ik heel erg wantrouwend.
Ik heb vaker nee gezegt als iemand intresse toonde in een van mijn paarden dan JA, bij geen goed gevoel gaan ze niet weg (en het gevoel heeft me nog niet in de steek gelaten) maar dan heb ik het nu wel over gezonde paarden die eigenlijk alles aan kunnen.

Peter Donck schreef op vrijdag 29 augustus 2008, 16:14:


Ach joh voor een persoon die ooit als 5 jarige meisje te horen kreeg van de verschillende artsen dat lezen en schrijven een van de dingen was die ik nooit zou leren door hele zware dyslectie, vind ik het niet erg dat ik een d of een t door elkaar heen haal, kan er erg goed mee leven (smile)

Over het fokken zeg ik maar even niets, want dat heeft in dit topic geen meerwaarde, behalve dan als ik niet meer fok ik meer ruimte overhou voor de afdankers van andere en weet niet of ik daar nu wel om zit te springen want zien opgroeien van kleine veulentjes naar grote volwassen gave paarden vind ik persoonlijk super.
Een probleem van een ander verhelpen doe ik snel, ik ben bereid te helpen maar verder dan dat kan en wil ik niet gaan.
Een ander met mijn probleem opzadelen doe ik dus echt niet.
Nu zie ik mijn oudes niet als probleem maar als een grote aanvulling in mijn leven maar ik vind dat ik verantwoordelijk voor ze ben en zou deze verantwoording dus niet af kunnen schuiven.

Peter Donck schreef op vrijdag 29 augustus 2008, 17:01:


Peter ik kan me ook vinden in de rede dat jij niet meer fokt.
Tis ook een rede dat mijn fokproducten bij ons opgroeien, ik ze zelf inrij en dan tzt met een compleet geschiedenis over kan dragen aan een vertrouwt persoon.
Nu verkoop ik er ook niet jaarlijks meerdere, en heb ik tot nu toe het geluk gehad om hele goede nieuwe eigenaren te vinden.

Ik verschuil mij absoluut niet achter dyslexie, veel van mijn schrijffouten zijn te verwijten aan te snel typen en te veel in 1x willen vertellen maar door mijn geschiedenis met schrijven en lezen ben ik al heel erg tevreden met hoe ik mij heb ontwikkelt.
Gelukkig had ik ouders die dit probleem heel vroeg hebben onderkent en me de juiste begeleiding hebben gegeven.
Maar mijn titels gaan in het gevoel even door de spellingscontrole.

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 2 september 2008, 0:38:


Als geen tradi of nat (hou niet zo van hokjes denken en mezelf erin plaatsen) maar dan wel dressuurruiter kan ik ook alleen maar een traan wegpinken bij het zien van deze beelden.
Eigenlijk is het voor deze paarden alleen maar een opluchtintg dat de ruiter niet zo hard aan het bit kan hangen zoals de dame op de schimmel doen met de bitloze optoming.

Voor mij heeft deze demo geen enkele meerwaarde en zou mij als dressuurruiter ook echt niet overtuigen van het nut van bitloos rijden.
In mijn optiek lijkt dit eerder op een demo van de plaatselijke ponyculb waar men hun familie laat zien hoe goed de ruiters al kunnen rondhobbelen.
Moet ook toegeven dat ik hier op het forum niet zoveel filmpje voorbij heb zien komen waarin bitloos gereden wordt en die mij aan het denken hebben gezet, eerder het tegendeel.

Nu rij is dus wel af en toe bitloos en kan mijn hengst ook zonder problemen een Z2 proef laten lopen zonder bit maar dat is eerder te verwijten aan mijn rijstijl en training dan dat het zo bijzonder is om bitloos te rijden.