Cindy Helms schreef op donderdag 11 maart 2010, 9:24:


Ja leuk, Cindy! Maar dan hebben deze 40-plussers denk ik zelf ook Massage- en Bewegingstherapie nodig

Anja geen probleem, ik ken daar nu ook een aantal zeer goede "touches' voor

Cindy Helms schreef op donderdag 11 maart 2010, 9:24:


Weet je , heel veel hangt af van je eigen verwachtingen. Ik had niet verwacht een volledig beleerde Bonfire mee te nemen naar huis , maar een paard waar alle knopjes opzitten zo ongeveer wel. Maar daar heb ik mij gewoon in vergist , wist ik veel! Ben nog nooit op stap geweest met een paard wat ''beleerd'' is , en achterafgezien heb ik nooit geweten wat dat inhield.
Maar ik snap nu hoe en waarom Trudy vindt dat Namkje klaar is , ik kan nu wel verder.


Ik moet nog rijden , zal ik een tupperware bakje meenemen? kan ik het thuis proefen

Leuk Cindy!

Gr Esther

van lennep schreef op donderdag 11 maart 2010, 9:37:

Eerst de basis, daarna zet je alle (optie)knopjes er stap voor stap op. Zelfs op Amaroc en Enno staan ze nog niet allemaal. Elk leeg plekje dat je vindt kan je daarmee opvullen, maar daar gaat tijd overheen. Die grijze massa in jou hoofd en je paard zijn hoofd moet daarvoor kunnen rijpen. Binnenkort terug van 0 beginnen hier en stap voor stap met Invierno beginnen. Gaat ook voor mij terug wennen zijn, alleen weet ik ondertussen wel al veel beter wat, waar, wanneer en hoe ik het wil én heb ik heeeeeeel erg veeeeeel geduld gekregen.
Tot morgen dames,
Cindy

Je laatste stukje maakt me blij
Hoe herkenbaar allemaal, de ene keer gaat het super, de volgende keer voel je je als een kieke zonder kop.
Het loslaten is een groot iets, niets meer verwachten en zien waar je uitkomt. Dromen en doelen stellen mag uiteraard maar zijn geen prioriteit, plezier met je paard dan weer wel. Hoe minder je gefocust bent op het resultaat, hoe beter het zal gaan en hoe meer plezier je eraan beleeft.
Dus trek je broek maar terug op een keep on smiling

En dat je meer met je billen bloot gaat tov Namkje dan hier:

Cindy Helms schreef op donderdag 11 maart 2010, 9:24:


Pak dan 2 voorwaarts en 1 achterwaarts anders blijf je naar achteren gaan
Sorry, kon het ni laten. Ach, uitdrukkingen hè, zo zeg ik altijd 10/9 als ik bedoel dat de kans groot is. Klopt voor geen meter want dan is de kans meer dan 100%

Ik zal best een keer motte pisse in ut bos

Maar ik begrijp wel wat je bedoelt hoor!!!

Ben vandaag weer geweest . Hetzelfde rondje als gisteren , maar met het zicht op de haven ben ik pas afgestapt , dus ongeveer 3 kilometer op haar gezeten.
Gewoon omdat ik dat vond , eigenlijk zonder reden....
Dat er iemand op haar zit is inmiddels wel de normaalste zaak van de wereld , maar sturen??? Moet ik dan echt luisteren????
Nou ja , zou wel handig wezen meid!

Heb verder nu geen tijd voor een volledig verslag , moet zo werken.
Mijn eten voor morgen is klaar Anja!!

Gr Esther

Het is echt normaal Esther, dat het zo lang duurt als het duurt. Soms kan het wel een half tot een heel jaar duren voordat stuur en rem geïnstalleerd zijn.

Christel Provaas schreef op donderdag 11 maart 2010, 17:28:


Halloooow kroket !Gaat daarmee naar den oorlog

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 11 maart 2010, 17:54:

Sorry?

Ik heb geduld!
En mijn verwachtingspatroon is zo flexibel als van een 41 jarige verwacht kan worden

Het leuke is [ zit op mijn werk en er is niets te doen] soms is ze zo goed he! , en soms denk ik , ho maar dit wil ik niet...
Ik weet ook nog niet zo goed hoe ik dat op moet lossen.
Af en toe moet ik echt gewicht op de teugel zetten , want anders lopen we elke voortuin in die ik tegen kom.
Clickertechnisch heb ik dus stappen overgeslagen...
Eens kijken hoe ik dat ga oplossen. Sturen vanuit mijn zit zit er bij mij ook nog geen 100 procent in.

Stilstaan vanuit stap gaat 6 van de 10 keer perfect in 3 stappen! , en soms reageerd ze gewoon 50 meter helemaal niet.
Zoals we nu bezig zijn is dat helemaal niet erg , en ook niet gevaarlijk , en moet ik er ook wel om lachen , en volgens mij Trudy ook , want ik zit dan als de klokkenluider op Namkje , super overdreven alle zithulpen te geven

Het leuke is dat ik het gevoel heb dat Namkje mijn spanning negeerd [ spanning in mijn lijf] , maar super goed kan meezuchten als ik probeer wat spanning weg te blazen.

Ja , bijzonder...

En , volgens mij is Namkje een paard wat goed oplet waar ze loopt , zonder dat ze mij daarbij nodig heeft. Elk oneffenheidje in het pad vraag ik mij af of het goed gaat , maar het gaat gewoon super. Bij het even veilig een weiland induiken bij het passeren van een stadsbus , moesten we een bultje af en op.
Vooral het op , echt netjes hoor , in een grote hups , ik schrok ervan , en er ontschoot mij een klein gilletje

Gr Esther

van lennep schreef op donderdag 11 maart 2010, 15:30:


Ben trots op je, Esther!
Maar wat ben jij een ongelooflijk eigenwijs mormel Wie neemt nu zijn eigen eten mee? Neem je ook een rolletje toiletpapier mee voor als je mot pissen? Muts!

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 11 maart 2010, 17:54:


Ik heb hier, net als Eddy, ook een iets andere mening over.
We hebben het hier over de basis van de basis. Dat moet er na zoveel tijd toch echt wel inzitten hoor.

Groet, Pien

Misschien moet ik het even in de bak proberen , dat sturen , want ze moet het wel kunnen.
Alleen nu met elke keer die buitenritten[ sjemig wat klinkt dat!] moet ze ook nog leren dat ze haar aandacht nog veel meer bij mij moet houden dan voorheen , in een bijna nieuwe onbekende omgeving voor haar , met erg veel prikkels.
Het is geen bomprooff paard...

Ik ga dat het weekend nog even proberen [als Eddy me niet al te hard heeft aangepakt...], en dan lezen jullie het wel.
Ik bedoel , Trudy heeft al lopen draven met Namkje in de bak , nou dan moet je toch wel kunnen sturen lijkt me....

Gr Esther

van lennep schreef op donderdag 11 maart 2010, 0:37:


Esther, is het niet gewoon dat je paard zich thuis voelt bij Trudy?
Jij bent nu ergens een "vervelend nevenverschijnsel".
Ik zou er niet meer achter zoeken.
Dit is gewoon een beetje uitproberen.
Gewogen en te licht bevonden
Ik ken daar alles van

Marianne