Zoals jullie al gelezen hebben, was ik bij Wil in Portugal.
Heel erg gezellig, prachtig huis op een schitterende plek, schatten van paarden,
en mensen: Wil en haar man kwamen me op halen van het vliegveld en het is toch wel een rit van anderhalf uur.
Koffie gedronken in Lissabon met pasteis de nata en dan gaan we.

Mooie rit, maar hoe dichter we bij huis komen, hoe mooier het wordt. Ruig landschap, bergen, kurkeiken. En dan de plek die ik wel al ken van de foto's. Maar in het echt nog veel mooier. En de paarden: ik kan niet lang stilzitten als ik er net ben, en moet de paarden een knuffel gaan geven, wat Chaser braaf ondergaat en Catcher beantwoordt door me af te lebberen.

't Was een beetje warm, dus gewacht tot het later op de dag afkoelde, en daar gingen we, voor het eerst van mijn leven op een Tennessee Walker. Gaaf! Catcher wilde wel weten wat voor een vlees hij in de kuip had, en trok de trukendoos open.
Wil zei al, dat doet hij vandaag, morgen zal dat anders zijn, en inderdaad, de volgende dag weer op pad, en hij was een en al meewerkend paard dat het liefst in rentelgang heuvel op en af scheurt, maar ook heel gezellig kan slenteren.
En dat slenteren moest wel op de terugweg, want de hond van vrienden van Wil, waar we even goeiendag waren gaan zeggen, was ons achterna gekomen zonder dat we dat merkten, maar aangezien het een oude duitse herder was, bleef hij er zowat in, en moesten we vele stops inlassen en langzaam stappen, anders kon hij ons niet bijhouden. En hem midden in de rimboe achterlaten wilden we ook niet. Ik kon daardoor wel meer van het landschap genieten, en och wat is het er mooi.
Chaser op zijn rode Renegades is een heer, Wil en hij zijn het spreekwoordelijk vergroeide team van mens en paard.

Tja, en dan hebben we nog wat hoeffies bekapt... Wil (en haar man) bekappen mechanisch, de hoeven van Catcher bijvoorbeeld zijn zo knetterhard, daar is geen beginnen aan met een raspje.
De verwaarloosde hoeven waar Wil al over heeft geschreven, hebben ze eerst met de tang aangepakt, wat een smerige bende. In het vliegtuig terug naar huis, kon ik het nog steeds ruiken, de stank die er van die hoeven afsloeg.

Verder nog het lusitano hengsteveulen bezocht, die zich al heel wat beter gedroeg, omdat hij op Wil's advies niet meer die bakken vol biks krijgt. Sterker nog, hij was eigenlijk heel lief. Ik las helaas net dat hij erg ziek is geweest, hoop dat hij er weer bovenop komt.

En toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Een heerlijke mini vakantie gehad, en binnenkort sta ik er weer op de stoep.