Een lang epistel over een heerlijke dag.
Dinsdagmorgen 6.30u: een heerlijk frisse zomermorgen. Een stevig ontbijt. Een klein wandelingetje met de hond, de groententuin sproeien met op de achtergrond de paarden die goedkeurend stonden toe te kijken... En dan: rijkledij aan, zadel en alle toebehoren klaarleggen, Nexorke poetsen en opzadelen, een dubbele portie "akelige beestenspray" spuiten en we konden op pad...
Eerste hindernis: onze oprit. Die zijn we aan het tegelen en er lagen al enkele stapels tegels klaar, met zo'n 40 à 50cm tussen. En ja een deel van onze oprit was al betegeld en dus kiezelvrij. 't Was niet zo dat hij bang was, maar zijn vriendin stond ondertussen zielig te hinniken en Nexor... die had dus zo zijn eigen idee van een frisse zomermorgen...
Eventjes gewacht en gevraagd, maar hij gebruikte zijn "negeerstrategie".
Oké, dacht ik, dan maar de harde middelen...
Zo groot als ik kon en op strenge toon "Awel makker, komt er nog wat van of wat?".
En ja hoor: tegen zo veel kordaatheid was hij niet opgewassen. Hij zuchtte eens en stapte tussen de tegels door de brokkelion in.
Even laveren tussen de hoogtetouwtjes en -steentjes, de remorque, de pakken tegels en we stonden op straat.
Toch wel handig die pakken steen. Je kan er handig op gaan staan op op te stijgen. Mijn opstapje (bultje hoger gelegen grond) naast het huis ligt onder het metszand.
Voor de rest was dit een heerlijk ritje met drafjes en galopjes aan de losse teugel.
Tegen de middag waren we terug thuis en na een flinke lunch en een korte siesta was het nog steeds prima wandelweer.
Zou ik ook met ons Pavke? Is dat niet een beetje te veel dolce far niente????
Ik had aan een kennis beloofd om eens samen met haar te gaan wandelen. Haar paard staat op de manège enkele km verderop en ik wilde het al langer eens proberen om zo langs drukkere en onontgonnen wegen te gaan. En eens kijken hoe lang ik er over doe.
Dus ja, lekker decadent doen en ook in de namiddag te paard op pad.
Voor mijn madam zijn opritten en tegels de moeite niet om te bekijken.
Ze de dacht even verderop wel dat IK er niet met mijn gedachten bij was. A ja, want normaal draaien we altijd het kleine straatje in, richting bos. En nu wilde ik toch wel rechtdoor zeker? Ik maakte haar duidelijk dat ik me niet vergiste en plots was ze helemaal wakker en stapte in een vlot tempo de nieuwe wereld in.
Goh, al die nieuwe voortuintjes die allemaal bekeken konden worden. Een beetje argwanend kijken naar de sproeiers die een zielige poging doen om gazon groen te houden. En dan de grote baan over. Die rode "Antrago-transport"vrachtwagen vond ze best wel mooi. Daar stond ze rustig naar te kijken, netjes wachtend naast het stopbord van onze straat. Ik kan me nochtans niet herinneren dat ik haar verkeerslessen gegeven heb.
Verder in een drafje de straat over en in een rustig drafje verder op straat. Wel niet met losse teugel, maar ook niet te kort.
De bouwwerken een beetje verder keurde ze geen blik waardig en die loslopend kleine hond die brieste ze effe terug zijn erf op.
Dan een druk kruispunt, maar ook hier weer: netjes blijven staan aan de doorlopende witte lijn en dan een kleine vrachwagen een lijnbus en een stuk of wat auto's laten passeren. Toen konden we eindelijk oversteken.
Een beetje verder ben ik dan vooral op mijn eigen ontspanning gaan letten.
Ik moest de spoorweg over en was toch wel een tikkeltje onzeker. Maar al bij al ging dat best goed. Alleen bij die eerste stap op het rubber (of wat het ook is) tussen de sporen haperde ze even. Dat was blijkbaar een heel andere ondergrond. Eventjes haar hoofd naar beneden en verder stapte ze weer. Het bushokje dat we enkele meters voordien waren gepasseerd vond ze veel verontrustender.
Verder werden we nog opgehouden door een reuzetraktor met aanhangwagen volgeladen met steenpuin die heel wat manoevreerwerk nodig had om op de smalle oprit van een nieuwbouw te geraken. De graafmachine in de achtertuin van dat huis, dat vertrouwde ze langs geen kanten. Stilstaan was op dat moment moeilijk, en ze was erg tevreden dat dat ze even later verder mocht.
De geur van de varkensboerderij gaf wél heel wat spanning. Als ze dan ook nog eens een speeltuintje links en ijverig galopperende halflingers rechts moet trotseren...
Neeee, dat was geen leuke plek. Maar even verder kon ze dan toch een klein eindje het bos is. Daar ontspande ze zich terug.
Aan de manège aangekomen. Daar was het drukker dan verwacht... Paardenkamp...
Mijn kennis helpt daar bij mee, en was toch wel verbaasd dat ze me zag.
"Ge zijt echt helemaal alleen tot hier gekomen!! Dat vind ik toch wel knap!".
Nou eerlijk gezegd: ik ook
. Wie had ooit durven denken dat ik zo iets zou durven!
De kennis liet de kinderen het bitloze hoofdstel van Pav eens bekijken...
Tiens, tiens, tiens. "Dat is dan een braaf paard hé?" Ja, maar alle paarden kunnen het hoor, je moet het gewoon doen...
"En waarom doe je het dan?" Tja, ze vindt het zo veeel leuker als er niks hards in haar mond zit, en als ik eens even wil uitrusten, dan kan ze ook rustig grazen...
Ik was veel vlugger dan verwacht daar aangekomen, en besliste toen maar om nog wat verder te rijden naar kennissen die toch wel een heel eind verderop woonden en die eens gevraagd hadden om mijn hoofdstel eens te lenen.
Dus verder op pad. Een supervriendelijke vrachwagenchauffeur van het bedrijf Geyskens (ja als 't goed is mogen er namen genoemd worden vin ik) met echt een mastodont hoorde ik een heel eind achter me al sissend afremmen. Zo'n 50m verderop moest ik afdraaien en ik deed dus teken. Heel hoffelijk hield hij een grote afstand en ik zette dan maar prompt een heel stevige draf in. Eens afgedraaid heb ik heel enthousiast gewuifd op hem en hij deed
.
Aangekomen bij de kennissen heb ik voor de eerste keer van op een paard aangebeld (hun deurbel staat aan een poort).
"Oh, amai, helemaal tot hier!! Ferm. Ging het goed??? En dat is dat hoofdstel??? En ge gaat daar dus effectief mee op pad".
Effe koffieklets gehouden, maar Pavke vond 't maar saai en wilde niet goed blijven staan. Moet ik toch eens op verder oefenen. Waarom lukt het wel op drukke banen en niet op de ontspannen momenten? Misschien omdat ik mijn aandacht dan niet op haar richt??
Weer verder dan maar, richting huis. Manlief had intussen gebeld dat ie op weg naar huis was, maar zijn eten stond al klaar, dus ik had alweer geen haast.
Ik ging op een andere plek de spoorweg over, en dat liep niet van een leien dakje.
Was het omdat we nu de zon in ons gezicht hadden en de sporen daardoor erg weerkaatsten? Gelukkig was dat wel een erg rustig straatje en konden we het stap voor stap aanpakken. Soms wel eventjes plaats maken voor enkele wagens die voorbij moesten. Maar al bij al heeft het denk ik geen 4min geduurd voor we erover waren.
Als laatste wapenfeit moesten we weer de verbindingsweg over. Maar dat deden we thv een fietsoversteekplaats (lang leve het fietsroutenetwer). In het midden van de baan heb je dan ruimte zodat je in 2 tijden over kan. Als dan de wagens nog eens zo vriendelijk zijn om je als eerste te laten oversteken, nou dan kan je rit toch niet meer stuk hé.
Deze dag was één van de beste ooit. Compleet ontspannen thuis gearriveerd, alleen maar positieve ervaringen. Wat wil een mens nog meer?!?
Als je me vorig jaar rond deze tijd gezegd had dat ik die laatste rit in mijn eentje op Pavke zou doen, dan had ik je vierkant uitgelachen. Ongelooflijk hoe we gegroeid zijn.
Vroeger zag ik overal problemen en gevaren. Nu zijn al die dingen uitdagingen en leuke oefeningen geworden. Ik zit echt te wachten tot ik weer iets tegenkom waar mijn paardjes niet happig op zijn, om nog eens te kunnen oefenen.
Ik moet nog verschrikkelijk veel leren over horsemanship, maar ben toch ook al erg blij over wat ik al bereikt heb.
En als het 36°is ... Dan beperken we ons tot tuinslangtraining. Nexorke blijft intussen quasi perfect stilstaan, die verdraagt al bijna de sprits op zijn hoofd. Pavke, die heeft niks tegen het water, maar die druppels toch hé, die zijn er soms nog te veel aan.
Lena (grandioos
bitloos 
)
Verhalen
