"Het gaat vooruit, het gaat vooruit, het gaat verbazend goed vooruit ..."

Nochtans is dat nog steeds geen vereiste voor ons.
Na korte drama momenten, keert de rust al heel wat sneller weder. Amaroc is al heel wat sneller en meer ontspannen terug bij "de les" na zo'n uitspatting, welke ook veel banaler wordt. En een ontspannen paard leert hij uiteraard ook gewoon veel sneller.
Gisteren begin pirouette aan de hand op de cirkel naar me toe
Wederom had ik er meer last mee dan hij

2011 en we zijn nog maar april, komt helemaal goed met dat voornemen
Amaroc werkt nog steeds ontzettend graag en met volle overgave (niet meer te ontkennen dat daar veel hout in zit) (is misschien ook wel een beetje streng voor zichzelf, maar hey look who's talking), maar is zoveel meer ontspannen dan vroeger. De bom explodeert niet meer zoals vroeger, noch maakt hij me nog zenuwachtig zoals hij dat vroeger kon (en ook omgekeerd uiteraard).
Het lot of niet, maar ik geloof er toch steevast in, net nu alle puzzelstukjes in elkaar komen te vallen heb ik ook de kans gekregen om les te krijgen van Bent Branderup door Jossy Reynvoet
Aangezien ik door Jossy begeleid wordt op de Jossy's BB manier, lijkt me dat we eindelijk stap voor stap verder komen (al gaat Amaroc soms sneller dan ik ) fysiek en mentaal.
Toen ik bijna 7 jaar geleden nou net dat doel van hoog niveau klassiek rijden voor ogen had, werd ik geconfronteerd met heel veel hindernissen en kwam ik steevast met 2 voeten op de grond door mijn paard. Het is niet omdat je een Spanjaard hebt, dat dat vanzelf sprekend is. En nu ik al die hoge verwachtingen heb laten varen en terug onderaan begonnen ben ... neemt mijn paard me mee in een geweldig avontuur.
Ik ben benieuwd waar hij ons uiteindelijk naartoe brengt, maar ik vertrouw volledig op hem ... en niet alleen op hem

Cindy Helms schreef op zaterdag 23 april 2011, 14:17:


Amorac heeft dan ook het geluk tussen de oefeningen te mogen uithangen met zijn vrienden, terwijl jij gewoon aan het werk moet


gelukkig maar, hoge verwachtingen leiden tot frustratie van man en paard, gewoon genieten van wat er is, daar wordt je gelukkig van.

joop schreef op zaterdag 23 april 2011, 19:06:



Al die dieren hier leven als God in Frankrijk, en wij altijd maar werken
Maar het is hen allemaal van harte gegund hoor
Ooit is er hier heel bewust een kudde rond Amaroc gebouwd, ik heb daar nog geen seconde spijt van. Het komt ons allemaal ten goede, niet alleen hem, maar ook de andere en zeker ook ons. Al is het soms wat veel

Cindy Helms schreef op zaterdag 22 januari 2011, 8:42:


En dat dus blijkbaar niet meer alleen ...
We zijn alweer maanden verder. De BB clinic is voorbij. De eerste les, was een Demo van Amaroc en ik als team, op de moment dat het volledig misloopt. De dag ervoor was het net zo met mijn les. Het werkvolk, de boxen, de stelling, ... alles begint heel banaal, maar BOEM ... en dan is er de ontploffing die ik haast niet meer tot rust kan brengen binnen enkele seconden. Even het bos in en weer terug, doet wel wonderen dan.

Conclusie van die twee uitspattingen voor mezelf is dat ik Amaroc leiderschap van me laat afsnoepen in heel kleine dingen, die me zelfs niet altijd opgevallen zijn. En ook al blijf ik aan de oppervlakte heel rustig, in de kern is dat niet altijd zo. En hij weet dat als de beste. En dan is er even geen weg meer terug. Het lontje is immers al bij het vat aangekomen.
Dus meer lichaamstaal, minder woorden, vriendelijk maar kordaat. Werk is werk en geen geprul. Daarnaast is er tijd genoeg om te prullen.

Wel wil ik vermelden, dat ik nog maar in april hem genoeg vertrouw om hem zonder zadel te rijden. En ondanks dat ik het niet wilde doen op een dag met zoveel volk en externe factoren, heb ik het toch gedaan. Ondanks de hevige schrikreacties in de voormiddag.

Maaaaar daarnaast ben ik ook begonnen om Sunny te leren trailerladen. Ondertussen lukt het al om hem voorwaarts erop te sturen als ik buiten blijf staan. De bar dichtdoen en ook de klep al op en neer bewegen. Sunny is niet de makkelijkste in die zin dat als hij iets niet vertrouwt, hij erg instinctiefmatig gaat reageren. Neen is neen. Tenzij je heel veel rust en geduld hebt. Hem proberen te dwingen, moet je niet doen. Ook bij voetjes verzorgen (blein, bekappen ed), maar ook bij het grondwerk, gymnasticeren ed. Ondertussen leert hij ook vast te staan, de barebackpad en lange teugel.

Invierno (nu 4,5j) werd als maar dikker en dikker van het luilekker leven dat hij genoot. Beetje Al Bundy van de familie. Gezond is het niet. Dus met hem zijn we ook van start gegaan. Na vorige zomer heeft hij niet veel meer moeten uitsteken (lange teugel). Grondwerk, gymnasticeren en dmv kruisteugels de baan op. En af en toe een stukje in stap op hem. Hij staat stevig op zijn benen, heeft een stevige stap en goede balans. Wat Benny en ik altijd gezegd hebben is dat hij niet vooruit te branden zal zijn. Liever lui dan moe ... Maar zeker niet als je op hem gaat zitten en hij je mag meenemen op verkenning. Dat vind hij gewoonweg enig om te doen. Al de rest vindt hij niet echt een uitdaging (Been there, Done that!).

En nu als alles wat in balans geraakt, beginnen we ook weer met die lieve Enno

Cindy

Leuk verslag Cindy, maar ik word al moe als ik het lees...
Dat je de tijd vindt om met zoveel paarden ook echt aan de slag te gaan. Respect joh.

Hoe gaat Sunny verder? Is hij al een beetje 'geland' of zwerft hij nog steeds ergens rond in Wonderland?

Ans Jondral schreef op vrijdag 10 juni 2011, 13:33:


Ik probeer nu een regelmaat te brengen in de tijd die ik spendeer aan mijn eigen paarden. Elke dag lukt echt niet hoor. En lange buitenritten zijn al eeuwen geleden.
Ik maak nu veel meer lange dagen, werk ook vaak nog in het weekend. Maar alles is nu veel beter te plannen. En elke vrijdag is mij en mijn eigen paarden heilig (zit ik vandaag toch weer te poetsen en achter die pc! , neen straks heb ik les met Rock). Dan doe ik geen consultaties noch visites Verder probeer ik elke 10min die ik kwalitatief kan invullen met hen tussen de soep en de patatten, ook in te vullen. Niet altijd even makkelijk en er zijn best wel wat dagen in de week dat er niets gebeurt. Maar gaandeweg, geraken we wel weer een stap verder. In de winter zal het moeilijker worden, omdat de dagen dan weer korten en het werk hetzelfde zal blijven.

Sunny heeft zijn thuis en plaats gevonden hier. Hij is erg down to earth, vind ik. Als je zijn twijfels negeert, neem je ze ook weg, merk ik alsmaar meer. Maar ik maak me geen illusies hoor. Ergens heeft hij wel iets van Enno in zich.

weet je wat het is:

Als je altijd maar denkt dat je geen tijd hebt om te doen wat je graag doet, trek je dat gegeven ook steeds weer dichter naar je toe. Uiteraard heb je dan geen tijd.
Een dag telt 24u. Rond deze tijd van het jaar zijn er heel wat uren daarvan bevoorrecht met licht en zelfs zon. Kwestie van die dag zo goed mogelijk te benutten. Het helpt me wel dat ik zelf ook mijn paarden als mijn vrije tijd, maar ook als onderdeel van mijn werk bekijk. Ik kan me niet permiteren om paarden te hebben die slecht in hun vel zitten, schots en scheef zijn, ... Het voelt ook niet aan als een last, eerder een motivatie omdat je er zelf heel veel van leert.
Ik heb tijd en ik maak tijd, dat is de goede intentie
het leven is al kort genoeg!

Je hebt gelijk hoor, het is vaak een kwestie van tijd Maken.

Even wat anders, ik ben aardig thuis in de taal van ons buurland België, woon zelf in zeeland, maar Kruisteugels?
Daar kan ik me geen voorstelling van maken, tenminste dat kan ik wel, maar dat plaatje zal je wel niet bedoelen: linkerteugel naar rechts over het paard en vice versa.
Suzanne.

heel even complimentje maken...
Ik vind het super hoe hard je eraan werkt en hoeveel je bereikt.

@Suzanne: daar bedoel ik eigenlijk de langere westernteugels mee. Die zijn los van elkaar en de linker kan je over de schoft naar rechts hangen en omgekeerd. Zo kan je eigenlijk een beetje werken aan de lange teugel, maar als je dan even op het jonge paard gaat, kan je ook er ineens mee rijden. Met gewone lange teugels geraak je anders in de knoop, met korte teugels ben je niet zoveel op de grond in het bos.

Vandaag wederom een les in ooooontspaaaaaneeeeuuuuuuuhh, zachter worden in mijn handen en het verleden loslaaaateeeeeuuuuuuuh.
Tja, als we als team willen veranderen, moeten wel enkel nog in de toekomst kijken en niet meer willen anticiperen op wat zou kunnen ... Neen, want "it ain't gonna happen"!