Sandra van Bommel schreef op maandag 23 december 2013, 8:41:


wat een geluk voor je jongens dat je verkast bent naar Zweden. In NL (en FR) is goed onderwijs zolangzamerhand wegbezuinigd. Mensen zijn vaak te druk om met geld verdienen om zich normaal met hun kinderen bezig te houden en dan is een stempel en een pilletje een gemakkelijke uitweg. Het lijkt of niemand tijd heeft om de bijsluiters te lezen.

joop schreef op maandag 23 december 2013, 11:43:


Ja, daar ben ik heel erg dankbaar voor. Als ik gezinnen in nederland hoor praten, lijkt het wel alsof tegenwoordig meer kinderen wel dan niet een stempel hebben en dat heeft levenslange gevolgen.
Pilletjes krijgen ze niet allemaal, maar ze worden wel in een hoek van niet goed functioneren geduwd en krijgen vaak totaal niet passend speciaal onderwijs, dat hen verder ontmoedigt.

(of zoals mijn oudste uitdrukte: blijkbaar denken ze dat ik achterlijk ben, omdat ik die stempel heb gekregen.... ff note: hij is zeer intelligent en studeerde 'first class' av in Manchester, studeert nu japans in japan en wil nog voor zijn doctoraal gaan)

Sandra van Bommel schreef op maandag 23 december 2013, 11:51:


(gebeurde vroeger ook al, mijn man werd ooit net geschikt geacht voor mavo of vmbo en haalde later een master in Bristol in computer design, maar helaas loopt het niet voor iedereen zo goed af)

joop schreef op maandag 23 december 2013, 11:43:

In NL (en

Vind ik persoonlijk wel een beetje stigmatiserend.
Mijn zoon heeft ook zo'n etiketje en ik ben een moeder die altijd thuis was en hem nooit aan zijn lot heeft over gelaten. Pilletjes heeft hij niet gehad.
Het liep wel op school gigantisch mis, helaas. Hij werd heel erg gepest en werd zo depressief dat hij op zijn negende al met zelfmoordgedachten begon rond te lopen.
Inmiddels is hij 22, heeft een vaste ("normale") baan en functioneert prima tussen de volwassenen.

Ik ken meer kinderen die ruimschoots voldoende aandacht thuis krijgen, maar die in het Nederlandse onderwijs niet aan hun trekken komen. Alle kinderen moeten aan een standaard voldoen. Dat begint al in de peuter/kleutergroepen. Voldoen ze niet aan die standaard krijgen ouders te horen dat er iets met hun kind aan de hand is en dat ze hulp moeten zoeken.

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Sandra van Bommel schreef op maandag 23 december 2013, 8:41:


Fijn dat je kinderen kansen hebben gehad!

Ik weet precies wat je bedoelt! Mijn zoon (ook een speciaal kind, intelligent maar ook "anders") is inmiddels wel aan het promoveren in Wageningen! En nu helemaal op zijn plek overigens.

Els Kleverlaan schreef op maandag 23 december 2013, 14:30:


Dat is dus ook wat ik schreef... die hokjesgeest, die gewoon kapot maakt.
Ik was overigens ook thuis en mijn kinderen hebben nooit pilletjes gekregen, maar het is in nl blijkbaar de cultuur om overal maar een sticker op te plakken. De standaardeisen die worden gesteld, slaan nergens op. Wat dat betreft wordt er in het onderwijs met enorme oogkleppen op naar kinderen gekeken,.

Met het gepest worden, depressies en zelfmoordgedachte van kinderen heb ik dus ook ervaring, tot en met complete groepen jeugd aan de deur die mijn kind wel even erop zouden slaan, terwijl 80% hem niet eens kende.
Dat was dus ook de reden dat normaal onderwijs niet lukte.

Naarmate er meer stickers worden geplakt en speciaal onderwijs als paddestoelen uit de grond groeien, tollereert de jeugd onderling steeds minder van elkaar.
In nederland heeft dat schrikbarende gevolgen.
Door de hokjes geest en het apart houden van iedereen die niet perfect in dat vakje past, leert jeugd ook niet meer omgaan met individuele verschillen. Een zeer kwalijke zaak.

Maar volgens mij gaat dit wel erg of topic. Hoewel paarden wrs her en der ook het slachtoffer zijn van dezelfde hokjesgeest

Wat dat betreft wordt er in het onderwijs met enorme oogkleppen op

Ik kom toch even voor het onderwijsveld op hoor. Ik heb jaren gewerkt in basis/speciaal onderwijs, later met kinderen met psychiatrische stoornissen (cluster 4) en nog later (na mijn studie orthopedagiek) ben ik gaan werken bij het expertisecentrum voor autisme in Rotterdam. (ben nu al weer jaren "met pensioen").

In die functie moest ik o.a. ook leerkrachten begeleiden/cursussen geven . Ik heb heel veel mensen in het onderwijs meegemaakt die echt ontzettend bevlogen waren om de kinderen zo goed mogelijk in hun ontwikkeling te helpen en daarbij ook uitgingen van hun mogelijkheden.
Naast kennis over autisme in dit geval, spelen er natuurlijk ook andere factoren een rol, zoals o.a. pedagogische kwaliteiten.

Er waren af en toe (echt zelden) leerkrachten die het verdomden om te zien dat kinderen met autisme een ander manier van informatieverwerving/verwerking hadden en dus hun aanpak niet wilden veranderen.
Dat heb ik gemeld (met medeweten van betreffende leerkrachten) aan de directie. Zo'n persoon hoort wat mij betreft niet voor de klas.

Maar nogmaals: het overgrote deel van de leerkrachten deed echt zijn stinkende best!

(ben nu al een poosje uit het onderwijs, spreek dus vanuit mijn ervaring in het verleden. Dat hele "Passende Onderwijs" lijkt mij een ramp te worden)

Hm ja, mijn ervaringen in nederland zijn dus flut.

Helaas...

Hoewel de kinderen zeker ook gouden leerkrachten hebben gehad op school, waren die toch behoorlijk in de minderheid.
Beleid in speciaal onderwijs, was zeker op havo niveau een regelrechte ramp. n
Onderwijzers en schoolhoofden hadden een typisch stereobeeld van een kind met autistische stoornis/asperger en dikke oogkleppen voor het feit dat daar net zo veel persoonlijke verschillen in zitten als bij iedere andere groep mensen.

Gevolg was dat een groep leerlingen erbuiten viel en als vervelend en lastig en brutaal e.d. werden bestempeld (en eruit werden gewerkt), terwijl deze jongeren als kinderen met mentale handicap werden benaderd, terwijl ze zeer intelligent waren en heus meer inzicht hadden dan hen werd toegeschreven.
Ook op speciaal onderwijs heerste de hokjes geest. En voor mijn kinderen is dat toch ook allang geleden en ik hoor van andere gezinnen dat daar weinig is veranderd. Al helemaal niet in het voordeel
De goedwillende krachten ten spijt. Helaas.

Al die labels bij mensen, autisme, ADHD, ADD, PDD-NOS, enz, die worden veel te makkelijk opgeplakt. En Ritalin is niet de oplossing, het juiste dieet wel. Geef deze kinderen geen chemische toevoegingen, geraffineerde suikers, geen tarwe, soja en maïs, maar wél veel verse, biologische groenten en fruit, en die kinderen, of volwassenen knappen zienderogen op en hebben geen medicijnen meer nodig.
Toch jammer dat artsen niets van voeding weten.

Sandra ik ken het wel, dat paard dat zich in zichzelf keerde, dat duurde normaal ook heel lang voor ze eruit kwam, niemand anders kreeg dat voor elkaar. Maar mij lukte dat wel vrij snel, tot verbazing van de eigenaresse.
En mijn hondje deed hetzelfde, andere mensen kregen helemaal geen contact met hem en zijn vorige eigenaresse deed hem om die reden ook weg.
Volgens mijn hondentrainster, waar ik op cursus zit, is het heel bijzonder dat ik hem er zo snel uit kan halen.
Het is ook niet alleen het snoepje voor zijn neus houden, ik maak eerst contact, recht vanuit mijn hart stel ik me voor dat ik mij verbind met hem en dat opent iets in hem. Dan is verder een snoepje en leuk doen genoeg. Maar eerst stuur ik energie, misschien vind je dat zweverig, maar het werkt wel.
Contact maken, vanuit het diepst van jouw ziel, dat is heel bijzonder, probeer het eens

Talitha schreef op maandag 23 december 2013, 18:47:


zorg bovendien voor voldoende beweging. Naar buiten ipv van voor de buis (of Ipad)
Mensen vergeten vaak dat ze kunnen genieten van de natuur, helemaal gratis beschikbaar voor iedereen (zolang het nog duurt)

Sandra van Bommel schreef op maandag 23 december 2013, 15:02:


Ik klikte op de verkeerde knop: vind ik leuk. Is helemaal niet leuk . Ik bedoelde: mee eens.

Talitha schreef op maandag 23 december 2013, 18:47:


Nou, zweverig of niet doet er niet zo toe... maar eerlijk gezegd denk ik dan toch dat het paard (of hond) zich niet op de ziekelijke manier heeft afgesloten, waar ik op doel.

Ik heb zelf jaren met getraumatiseerde dieren gewerkt in asiel en opvang, maar dit had ik nooit eerder meegemaakt. Het dier in kwestie is op dat moment niet in staat te reageren door een neurologische kortsluiting, die voortkomt uit learned helplesness.
Het is echt niet leuk, interessant of wat dan ook om dat mee te maken; maar gruwelijk.
Hetzelfde paard had in het verleden mensen aangevallen bij het eruit halen en dat is een typisch kenmerk van die toestand; worden ze eruit gehaald voordat ze er vanzelf uitkomen,dan is agressie een veel voorkomend probleem.

Ik ben altijd gewoon bij haar gebleven, al dan niet met zacht contact, totdat ze eruit kwam en zo is het op den duur verminderd totdat het niet meer terugkwam. Maar zoals ik al zei... dit paard was zo naar de knoppen dat het nooit meer echt goed kwam. Ze heeft hier nog een jaartje rondgelopen en was dankzij clickertraining goed te hanteren (door mij iig, andere mensen hadden het niet zo op haar begrepen) en zelfs vriendelijk, maar de lichamelijke klachten haalden haar in.

Maar ik hoop nooit meer een dergelijk schrijnend geval tegen te komen, want dit paard had eenvoudigweg teveel meegemaakt. En dan draaien ook mensen door.
Ben er ook van overtuigd dat bij echt getraumatiseerde dieren het gewoon niet altijd goed komt, net zo min als met zwaar getraumatiseerde mensen.

Dat ben ik niet met je eens Sandra. Mensen hebben tegen mij vaak gezegd van een dier dat het beestje té zwaar getraumatiseerd was en dat het nooit meer goed zou komen. Ik heb al vaak het tegendeel bewezen. Weliswaar duurde het soms jaren voor het echt goed kwam, maar altijd geloofde ik erin dat ook dit dier hier overheen kon komen.
Dat is gewoon waar ik goed in ben, contact maken met een dier (of mens), die door ernstige trauma's het vertrouwen kwijt was en door uiterste psychische nood, zich diep in zichzelf afsloot.
Inderdaad, deze dieren vertoonden bij andere mensen vaak agressie, wanneer mensen ze uit die toestand haalden, maar bij mij niet.
Ik ben ervan overtuigd dat elk dier, hoe verknipt geraakt ook, altijd weer om te turnen is naar "redelijk normaal".
Ik kom vaak tegen dat mensen me zeggen dat het onmogelijk is om zo'n dier weer op de rit te krijgen, en ondertussen heb ik veel dieren waarmee ik dat al gedaan heb. En als mensen dan zien wat een leuk beestje het is geworden, dan geloven ze niet hoe het beestje eraan toe was toen hij bij mij kwam. Mijn hondentrainster heeft het hele traject meegemaakt met 2 herplaatsers en zegt zelf ook dat deze hondjes bij een ander nooit zo waren geworden, dat was zelfs haar niet gelukt.
Er is een chinees gezegde wat zegt: " Wil de persoon die zegt dat het niet kan, de persoon die het doet niet storen?"
Mensen zeggen vaak dat dingen niet kunnen, alleen maar omdat ze er zelf niet in geloven. Ik geloof er wel in en dat breng ik over op het dier, dat voelen ze en dát geeft ze heel veel vertrouwen.
Ik zou graag langs komen bij zo'n paard, waarvan mensen zeggen dat het nooit meer goed komt en laten zien dat dat wel degelijk goed kan komen. Alleen kost dat veel tijd, dat doe je niet even in een uurtje. Een band opbouwen met zo'n paard kost tijd.

Talitha, met dat paard is het in die zin goed gekomen, dat het naar mij toe heel vriendelijk was en ook goed hanteerbaar werd en idd... dat bouw je niet even op. Het is alleen lichamelijk nooit goed gekomen. Kon ook niet.

Hoewel ik het nooit uit zijn opsluiting heb gehaald, kwam het wel zo ver dat het steeds minder werd dat ze het deed en het uiteindelijk niet meer deed.

Toch betwijfel ik of je kunt zeggen dat het dan goed gekomen is, want ik denk dat contact met iemand die druk zou toepassen, haar in 1 keer weer terug zou werpen op dat gedrag waarbij ze zich van de buitenwereld afsloot.

Maar bij haar speelde ook ernstige lichamelijke problemen een rol. Ze had zeer ernstig artrose; al zes jaar, en was daarmee evengoed over hindernissen gejaagd en ze was van achteren naar binnen toe helemaal opengesneden door een zg paardenripper. Iets dat ze destijds nauwelijks overleefde en waar ze ook binnenin de nodige littekens van droeg (naast de psychische)
En veel pijn maakt ook kapot.'

Ik geloof dat je met een paard met alleen psychische schade als goed verstaander een heel eind kunt komen, mits het paard niet in andere handen komt (of het andere dier) omdat een trauma wel naar de achtergrond kan verdwijnen, maar m.i. niet helemaal. Een trigger kan dan voldoende zijn.

Is een paard lichamelijk ook kapot, dan houdt het op bepaald moment op. Helaas.

Maar goed... het is harstikke goed van je dat je zulke dieren kunt helpen. Helaas zijn er nog genoeg dieren die de hulp hard nodig hebben. Dat zou eigenlijk niet zo moeten zijn, maar ja ...

Trauma
(volgens van dale) kwetsing van de psyche door een hevige gemoedservaring die een blijvende stoornis teweegbrengt

Dit is wat Van Dale ervan zegt dus. Alles is natuurlijk een kwestie van gradatie. Wanneer is een paard bang en wanneer is het een trauma
Mijn Don heeft onder een dorsmachine gelegen en vindt die dingen nog steeds bloedlink, is er bang van en hij is niet bang van elke trekker of grote vrachtwagen, dus niet van groot verkeer, alléén van combines. Ik weet dat wanneer ik dat zou kunnen trainen ik het er wel uit kreeg.
Ik ben er ook van overtuigd geraakt dat iets zó'n vreselijke ervaring kan zijn, of het nu een mens of een paard is, dat je dat nooit echt kunt genezen. Denk maar eens aan oorlogsslachtoffers of de overlevende Joodse mensen uit een concentratiekamp. Je kunt als trainer over een trauma een laagje leggen, dat kan dikker of dunner zijn naarmate je er meer of minder op een juiste manier mee werkt, maar weg krijg je het nooit.
Je kunt een enorm goede band opbouwen zodat je normaal met zo'n dier kunt omgaan en veel kunt vragen als dat getraind is en in concepten denken, maar elke situatie die in de verte nog maar lijkt op die van waarbij een werkelijk trauma ontstond, brengt je terug naar af.

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen