Even out of the box.
Ik merk en hoor dit ook erg vaak om mij heen dat als je een paard hebt en je partner deelt niet dezelfde interesse dit nogal een problemen kan opleveren.
Ik snap heel goed dat een paard veel vergt van iemand zowel qua tijd als financieel maar is dit dan niet fijner dan dat je iemand hebt die zich bv verveelt en de hele dag om je heen loopt te hangen?
Toen wij uit Frankrijk kwamen heb ik al een pony weg gedaan (ik had twee pony's en een paard, pony is bij de buurman gebleven waar ze al liep). Het ene paard heb ik al 9 jaar en die pony komt van een opvang twee en een half jaar geleden, nu is het verdomd moeilijk om een baan te vinden tegenwoordig en (zijn sinds okt weer terug) en heb gelukkig wel weer iets gevonden per 1 juni (werk nu in de horeca tijdelijk maar verdiend geen drol) partner lief moet al een hele tijd grotendeels alleen voor de kosten opdraaien omdat ik gewoon nog niet genoeg verdien, hij baalt uiteraard en is boos over het feit dat ik er nog steeds 2 heb lopen.
Al zou ik er een weg doen A: ik raak haar aan de straatstenen niet kwijt (zo lief en makkelijk is ze niet) en B ze wordt al 20 misschien heeft ze nog maar een paar jaar die wil ik dan wel aangenaam houden, ze heeft al genoeg meegemaakt.
Nu heb ik wel een stal gevonden die me nu ruim 100 euro in de maand scheelt en waar ik een stuk minder tijd aan kwijt ben (4x per week is zat), nu moet ik 2x per dag.

Nu vraag ik me af ik zal vast niet de enige zijn met dit probleem, hoe hebben jullie het opgelost en begrijpen jullie partners jullie passie??

Aoife Berserik schreef op zaterdag 4 mei 2013, 12:03:


jammer. het leven wordt pas moeilijk als mensen de realiteit willen veranderen. Er zijn 2 paarden, dus het heeft geen zin te wensen dat het anders is.


nog een realiteit is dat je geen van beide paarden wil weg doen, is dat wel duidelijk voor je partner?


niks blijft altijd hetzelfde, misschien krijg je nog betere opties in de toekomst, voorlopig is het al aardig geregeld.


En hoe begrijpen wij de passies van onze partners als we die niet per se delen: door te accepteren dat die passie er is en door er van te genieten dat iemand een passie heeft. Wij houden toch veel van onze dieren, allleen dat al maakt het de moeite waard ze te hebben.

Aoife Berserik schreef op zaterdag 4 mei 2013, 12:03:
Niet echt problemen. Partners die de passie niet delen kunnen het vaak wel accepteren dat er een heleboel tijd, liefde, aandacht maar ook geld in zo'n hobby gaat zitten. Persoonlijk noem ik het niet een hobby, het is gewoon iets van bij mijn leven hoort en vooralsnog niet weg te denken is.

Onze paarden zijn hier idd. voor mij en niet voor mijn man. Feit. Kan ik niets aan veranderen, ga ik ook niet proberen. Je vind paarden leuk of niet.
Moet wel zeggen dat als er hooi gehaald moet worden, of iets verbouwd aan de inloopstal of er is iets aan de omheining kapot, mijn man altijd bereid is om te repareren, helpen. Als ik b.v. ziek ben zal hij ook altijd hooi bijvoeren en water verversen.

Ja, ik kan het me voorstellen. Aan de andere kant zijn er ook andere tijden geweest, waar jij wel voldoende verdiend hebt? Of jij zelfs meer verdiend hebt als hij?
Ik neem aan dat jullie het er samen over eens zijn geweest dat er nu nog 2 zijn.
Een paard is geen wegwerpartikel, dat is iets wat hij in zal moeten zien.

Je kunt altijd proberen om een leuk tehuis te vinden voor zo'n dier, maar de kans is minimaal vanwege de oververzadigde markt. + het feit dat als je je dier wegdoet je in feite er niets meer over te zeggen hebt en de controle kwijt bent.

En als je 2 x per dag gaat.... ben je dat dan weer niet kwijt aan benzinekosten?
Reken dat is uit op maandbasis?

Begrijpen wel, delen niet.

Eh, mocht het hier ooit een probleem gaan worden, en dat zou dan idd. ook financieel moeten zijn, dan vrees ik dat ik de alleroudste (Chaser wordt in juni 23) beter in kan laten slapen. Hij had in Nederland altijd in ernstige mate last van zomerecxeem, + dat hij een Laminitisklant is. Het NL klimaat met baggervette weilanden, vol met mugjes... is gewoon niet geschikt voor hem. Hier in Portugal heeft hij helemaal geen problemen. Misschien is er nog 'n uitwijkmogelijkheid naar andere vrienden die hun paarden ook natuurlijk houden... maar dat is een grote 'misschien'!

(En ik weet dat ik doodsbenauwd ben voor de dag dat hij er niet meer is, laat ik dat voorop stellen. Maar wat moet... dat moet.)
De andere is 10... hij heeft nog plenty kansen op een prima tehuis elders + dat hij een heel mooi paard is om te zien, leuk kleurtje enzo... speelt allemaal mee.

Het enigste wat m.i. je kunt doen is proberen om nog een baantje erbij te zoeken, desnoods iets totaal anders, zodat jullie het beiden wat gemakkelijker hebben.

Dilemma he??

Wil.

Wie met z'n gezicht naar het verleden staat,
staat met z'n rug naar de toekomst....

Tja, hier hebben we iedere een eigen hobby.
We hebben geluk dat de paarden achter het huis lopen en alleen hooi kosten (behalve de hoge d.a. kosten afgelopen jaar, maar dat is nu toch hopelijk definitief afgelopen)

Moet wel erbij zeggen dat mijn man op zich paarden wel leuk vind. Silja was van hem. Maar ja.... dat 3 van de 4 onbruikbaar zijn, dat heeft ook wel eens een opmerking opgeleverd, maar nooit meer dan dat.
Zijn voor mij nu eenmaal net zo goed huisdieren als een hond of kat en die doe je ook niet weg als ze wat ouder zijn of misschien minder rad.

Probeer wel aan bijzaken zo weinig mogelijk uit te geven en creatief te zijn. Heb nu ook bewust een kleintje om mee te werken, zodat ik uiteindelijk, als de grote wegvallen, alleen kleintjes overhoud. Scheelt toch in werk en onkosten (voer o.a. en minder grond/ruimte nodig, minder poep)

Hoe dan ook... beesten horen nu eenmaal bij mij.

Als het eerste maandsalaris binnen is eind juni kan ik weer prima de helft meebetalen van alle onkosten.
We zitten al een aantal jaar in deze situatie in Frankrijk al, vandaar dat wij terug zijn gegaan uit noodzaak.
Aan de andere kant ik ben voor hem en zijn droom naar FR verhuisd, voordat ik hem kende redde ik het prima in mijn eentje met 1 knol
Dus voor mij even doorbijten zeg maar, ik heb nu twee verzorgsters voor die pony en dat gaat met begeleiding goed, scheelt ook weer tijd.
En verder het is mijn way of life al heel lang. Heb het paard langer dan vriendlief
Maar snap hem wel.

Wil schreef op zaterdag 4 mei 2013, 12:20:


het verbaast je vast niet als ik zeg dat ik hier niks van snap. Hoe zat dat ook weer? mensen blijven treuren om het verleden en/of ze blijven hun leven vergallen met visioenen over de toekomst


misschien ben je zelf veel eerder dood dan je paarden, ik ben benieuwd of die lieverds zich daar zorgen om maken. Als we alle scenarios de revue laten passeren verdoen we onze tijd met onnodige emoties waardoor we niet toe komen aan het alledaagse plezier.

Hoi Aoife,

Leuk onderwerp om even over te praten.

Paarden zijn mijn passie/hobby, meer een way of life eigenlijk.......Mijn man heeft absoluut helemaal niets met paarden, maar wel alles met mij! (al meer dan 40 jaar :)).

Hij accepteert het dus gewoon, behorende bij wie ik ben. Dus hij timmert wel heel lief afdakjes, omheiningen enz......En als ik eens een week of langer naar NL ga, dan verzorgt hij ze ook prima hoor.

Hij vindt de paarden wel lief, maar zal uit zichzelf er verder niets mee doen. En dat hoeft ook helemaal niet. Hij heeft zijn eigen hobby's. Waar ik de lol weer niet van in zie trouwens, maar dat hoeft ook niet.

Sandra van Bommel schreef op zaterdag 4 mei 2013, 12:32:


Dieren horen ook bij mij en mijn vriend accepteert dat. Eerlijk gezegd, zal hij dat wel moeten. Zijn grote hobby is modelspoorbaan, twee slaapkamers staan vol en de zolder ook. Ik accepteer dat en doe ook mee met landschapsbouw, ga regelmatig mee naar zijn vereniging. Klaas van zijn kant repareert de omheining, haalt hooi, gaat regelmatig mee als ik ga rijden of wandelen met Liltje, loopt hij met Kim. Kan ik een keer niet voeren of uitmesten, dan is het vanzelfsprekend dat hij dat doet. Hij is er ook actief mee bezig dat we een paar keer per jaar de mest kwijtraken aan liefhebbers.

Toen Indy zo ziek was en zoveel geld kostte, was het gewoon duidelijk dat ze zou blijven zolang ze kon en wilde. Ik werkte toen ook 40 uur en we konden het gelukkig allemaal net betalen. Ik wilde ook niet dat Klaas daar alleen voor op zou draaien.

Toen Indy overleden was, kwamen Liltje en Kim. Klaas heeft toen wel gezegd dat ik goed uit moest kijken en geen op voorhand ziek paard moest nemen - het was voor ons allebij mentaal erg zwaar geweest met Indy, steeds die zorgen of ze het weer zou redden. Hij heeft gezien dat ik er een paar keer bijna aan onderdoor gegaan ben en wilde graag dat ik die zorgen niet op voorhand zou hebben.

Mocht mijn huidige dames in de toekomst wat mankeren, blijven natuurlijk ze ook. Ze zijn gezond, gekeurd, maar je kunt er niet in kijken. Als je dieren hebt, zorg je er zo goed mogelijk voor en doe je ze niet zomaar weg als ze stuk zijn. Klaas is daar ook heel duidelijk in. Ik probeer het ook zo goedkoop mogelijk te houden, niet tig-halsters en frutsels, alleen wat echt nodig is. Qua kosten valt het verder ook mee, mijn dames staan aan huis.

Als het anders geweest was, had ik al lang afscheid van Klaas genomen, of ik was er niet eens aan begonnen - mijn dieren zijn een deel van mij en dat weet hij ook. Ik accepteer ook zijn treinjes.

Geven en nemen werkt al 14 jaar lang.

Monique

Leuke reacties allemaal bedankt! Het is wel een soort taboe geloof ik maar als ik mijn rij instructrice moet geloven kibbelen die al 10 jaar af en aan doodvermoeiend!
Dat standpunt heb ik dus ook, dieren gestrekt de deur uit (als mogelijk) en die knollen horen bij mij, dat is mijn leven en al doe ik niets met ze dan nog heb ik er veel plezier aan en mee. Ik hoop ze dan ook ooit weer eens aan huis te hebben :)

joop schreef op zaterdag 4 mei 2013, 13:19:

Nope, ben helemaal niet verbaasd.

Daar probeer ik in ieder geval dagelijks wél mee te werken, ik bedoel met het plezier.
En HO te zeggen tegen onnodige emoties. Mens eigen.... dieren hebben dat idd. niet.

Wil.

Wie met z'n gezicht naar het verleden staat,
staat met z'n rug naar de toekomst....

Aoife Berserik schreef op zaterdag 4 mei 2013, 13:09:


sinds ik paarden heb ben ik gelukkiger met mijn partner :) want ik volg méér mijn hart... en dat is goed voor vanalles
En inderdaad - als het nodig is komt hij eraan... met zijn gereedschapskist en leer ik zelf ook één en ander bij ;-P
Myriam

Ik heb ook zo'n afdakjes-timmerende man die verder niets met paarden heeft. Hij moppert af en toe over mest of haren maar begrijpt mijn passie en is mede bezorgd als er eentje ziek of kreupel is. Ik begrijp zijn passies ook, maar heb er persoonlijk weinig mee. Ik ben overigens erg blij dat hij passies/hobby's heeft en zijn eigen ding kan doen.
Wat de relatie goed heeft gedaan is het vinden van een raakvlak. Hij traint o.a. jachthonden en op het gebied van africhting en opvoeding vinden wij elkaar. Ik heb gemerkt dat die overlapping heel belangrijk is, want als je alleen maar totaal verschillende passies hebt leef je wel heel erg langs elkaar heen en gaat het ten koste van de kameraadschap.

Mijn vriend deelt mijn passie voor paarden ook niet. Hij vindt ze wel leuk, lief en mooi, maar hoeft er verder niets mee te doen. Hij is wel een dierenliefhebber over het algemeen en dat vind ik wel belangrijk. Hij begrijpt dat het nooit een optie is om mijn paard weg te doen. Zo begrijpt hij bijvoorbeeld ook dat mijn paard buiten staat en niet op stal. Hij heeft geen emotionele band met mijn paard, omdat ze niet bij huis staat en hij haar dus maar zo heel af en toe ziet. Als ze wel bij huis zou staan, zou hij gek op haar raken ook denk ik.

De beestjes thuis (katten en konijnen) zijn wel echt van ons samen en zeker niet alleen van mij. Dat hij net zoveel van ze houdt als ik, heb ik pas echt gemerkt toen onze vorige poes overleed een tijdje terug. Ik was niet de enige die ontroostbaar was.

Suggereren om mijn paard weg te doen als het financieel wat minder gaat, zou ie niet doen. Zou hij welboos zijn in zo'n situatie, zou ik echt heel boos terug zijn..!

Wij hebben geen paarden, maar wel katten, papegaaien en een hond.

Eigenlijk zijn alle dieren mijn wens geweest. Enkelen had ik al toen we samen kwamen, de hond is er alleen gekomen omdat ik het wilde. Wel in goed overleg.
Vooral met de hond hebben we heel wat te stellen. Ernstige gedragsproblemen, die erg gecompliceerd waren en nooit helemaal opgelost kunnen worden. Ernstige verlatingsangst, wat vooral voor mijn vriend heel beperkend werkt, omdat hij vanuit huis werkt en ik buitenshuis.
Nu komt daar ook nog eens flinke HD en een pittige operatie met revalidatie bij. En dat grapje is ook niet bepaald goedkoop.

Ik ben heel blij dat dit geen enkel punt van discussie oplevert. Hij vindt het volkomen normaal dat we er samen voor 200% voor gaan. Ik heb nog nooit te horen gekregen "ja maar jij wilde een hond, niet ik". Ik wilde het, maar we hebben er samen voor gekozen en zonder hem had het in de verste verte nooit gelukt om Oscar te houden.

Voor paarden zou hetzelfde gelden. Elk dier waar we voor kiezen, kiezen we voor 100% voor. Kunnen we dat niet, dan nemen we het dier niet en voila, daarom heb ik geen paard.

Groetjes Karin

Ik had al een hele tijd 3 paarden voor ik mijn man leerde kennen. En de hond en de poes ook.
Hij heeft eigenlijk niet veel aan paarden... in het begin heeft hij een aantal keer mee gereden maar hij vindt heel dat PN-gedoe veel te langdradig en zou liefst zoals alle tradi's een paard opzadelen en er mee vertrekken. Dat heeft hij ooit in Zuid-Amerika gedaan toen hij daar een aantal maanden verbleef maar ik denk dat het een oude knol moet geweest zijn, want hij kon nauwelijks rijden

Hij heeft het eerst jaar Italië een aantal weken (einde winter) voor de paarden moeten zorgen omdat ik terug naar Belgie moest en daar heeft hij toen een hekel aan overgehouden: 2x per dag uitmesten om ze proper te kunnen voeren (het hooi lag op de grond in de stal) was er teveel aan.
Sindsdien moet ik het dus alleen oplossen en ben dus niet meer van huis geweest of ik had een paardensit.

Ik krijg ook wel regelmatig commentaar dat de paarden verschrikkelijk veel geld kosten, vooral ook omdat ik er sinds mijn ziekte niks meer mee doe. Maar het is wel mìjn geld dat ik eraan besteed, dus zolang ik het me kan permitteren en hem niks moet vragen...

Hij weet trouwens ook dat het dankzij de paarden is dat ik zelf nog leef... Op mijn zwaarste depressieve momenten wist ik dat ik verder moest doen voor hen, precies omdat mijn man geen paardenman is en ze anders na mijn dood zouden gescheiden verkocht worden. Dat is iets wat ik absoluut niet wil en daarom maar ben blijven doormodderen al had ik liever met alles gestopt.

Hij heeft zijn hobby's waar ik niks mee heb en dat is wel spijtig want eigenlijk zijn we heel veel naast mekaar bezig. Ik mis ook wel heel erg een paardenmaatje dat zou me ook wat meer kracht geven op de slecht dagen om toch te proberen iets te doen met de paarden.

Maar het is nu eenmaal zo en we moeten roeien met de riemen die we hebben en voorlopig hebben we er een redelijke balans in.

Hij heeft wel gezegd als ik nu nog 1 beest bijneem, dat hij het dan afbolt... ik zal me dus moeten beperken met mijn huidige zoo. Gezien mijn gezondheidstoestand is dat ook het verstandigste alhoewel mijn hart bloedt bij het idee dat ik geen puppies en nooit een veulen zal hebben.
Maar ik mag al blij zijn dat ik de paarden toch nog zelf kan verzorgen; de dag dat ik dat niet meer kan, weet ik niet wat er zal gebeuren...