Isabel van der Made schreef :
> Maar Pien toch, Mazir is niet een normaal paard. Mijn Opal had
> zeker ook vreemde trekjes, en ik zou kunnen zeggen autistisch,
> maar ik maak me dan altijd zorgen dat ik mensen met autistische
> kinderen nodeloos pijn doe.
Ja, ik heb die gedachte ook, ik weet niet of mensen het wel waarderen als je een paard vergelijkt met een autistisch mens, naja, anders horen we dat wel. Ik wil er in ieder geval niemand mee omlaag halen, en ik denk dat er overeenkomsten in denkpatronen zijn.
> Paarden die de wereld niet begrijpen/vertrouwen trekken zich
> terug in hun eigen wereld, en dat kan zeer ernstige vormen
> aannemen.
>
> Sociale, blije paarden hebben toch helemaal niets van doen met
> autisme? het tegendeel zou ik zeggen, zo empatisch.
>
Denk je niet dat er gradaties zijn?
Onder mijn eigen paarden zie ik ook veel verschil, we hebben extroverte paarden, en paarden die meer in een eigen wereldje leven, ik denk dat er ook 'slimmere' en wat minder slimme paarden bij zitten (oké, wat is slim voor menselijke maatstaven), paarden die meer vanuit hun instinct handelen etc.
Mazir is -denk ik- een intelligent paard maar het komt er niet altijd uit.
Hij wil wel, maar hij weet niet hoe en is vervolgens heel onbeholpen.
Maar, dat is zoals IK hem als mens zie. Misschien is hij eigenlijk wel een humeurige ouwe l*l met een rótgedrag, maar wil ik dat niet zien
en zit ik maar te denken dat het arme dier vol trauma's zit.
Ik weet heel zeker dat er veel paarden bestaan die behoorlijk op hun instinct drijven, niet graag de denkmodus ingaan (om het maar zo te zeggen), waarmee je niet veel kunt, die er de capaciteiten niet voor hebben. En er zijn er een heleboel die juist wél veel opppakken, je hoeft maar één keer iets voor te doen en ze snappen je,
Met anderen ben je wéken bezig om hem voorwaarts te laten lopen als je bijvoorbeeld achter hem staat, dat gaat allemaal zo moeizaam. Iedereen wil graag een paard dat zich opent, er altijd voor je is, je wilt daar als mens een waarde aan geven, maar niet ieder paard heeft daar de zin , en misschien ook niet de mogelijkheden voor.
Ik vind paarden eigenlijk helemaal niet zo empatisch, ze zijn voornamelijk bezig met hun eigen hachie en lijfbehoud.
En dat wij er nou toevallig omheen hangen, nou prima, ze zijn ook netjes opgevoed, ze zien ons graag komen, dat is het allemaal niet.
Zou dat niet ook veel te maken met het feit dat wij ze voeren, ze opvoeden, ze verzorgen, met ze bezigzijn.
Ik denk dat een hond bijvoorbeeld dat veel sterker heeft.
Wat niet wil zeggen dat paarden je ongelooflijk kunnen troosten als je verdrietig bent, dat er niks mooiers is dan een warm paardenlijf dat heel stil tegen je aan komt staan zonder iets te vragen, maar ik denk dat hun eerste reaktie erop gebaseerd is om te overleven. BD is mijn absolute maatje, maar ben ik ook háár maatje of zou ze Winner verkiezen boven mij als het erop aankomt?
Zomaar een gedachte, ik ga hier eens over denken vandaag....
Hoe zien jullie dat ? Is een paard empatisch, of is het puur lijfsbehoud?
Pien
Warboel
