Prachtig verhaal over een blind paard. Ik meen dat er ergens een vraag over gesteld werd.
Ik weet er niet meer van dan dit, maar misschien een oplossing?

Just up the road from my home is a field, with two horses in it.
From a Distance, each looks like every other horse. But if one stops
the car, or is walking by, one will notice something quite amazing.

Looking into the eyes of one horse will disclose that he is blind.
His owner has chosen not to have him put down, but has made a good
home for him. This alone is amazing.

Listening, one will hear the sound of a bell. Looking around for the
source of the sound, one will see that it comes from the smaller
horse in the field. Attached to her bridle is a small bell. It lets
her blind friend know where she is, so he can follow her.

As one stands and watches these two friends, one sees how she is
always checking on him, and that he will listen for her bell and
then slowly walk to where she is, trusting that she will not lead
him astray. When she returns to the shelter of the barn each
evening, she stops occasionally and looks back, making sure her
friend isn't too far behind to hear the bell.

piet
nah' tuurlijk Natuurlijk

Piet schreef op woensdag 5 april 2006, 20:41:

Mooi ontroerend verhaal piet.
Vandaag ging ik toch even met vera wandelen.
De oude paard waar ik eerder in een post over vertelde gaat t niet zo goed meer mee.
Ja 37 jaar oud en de winter duurt hem misschien te lang maar hij is behoorlijk op.
Wat opviel is dat toen we weggingen ,hij niet meer zo tekeer ging.
Hij hinnekte nog wel af en toe ,maar hij is verzwakt en vera wilde voor de eerste keer niet zo graag mee.
Ze bleef aldoor achterom kijken en ik ben maar een klein stukje gegaan.
Toen we terug waren ging ze onmiddelijk bij hem staan.
Dit doet mij denken aan t verhaal wat jij opgeschreven hebt.
Die betrokkenheid bij elkaar is mooi om te zien en ik ga daar zeker heel goed naar luisteren.
Wie weet hoelang of hoe kort ze elkaar nog hebben he.
Groet trudy.
de mooiste dans is van t "vrije paard'"

Piet schreef op woensdag 5 april 2006, 20:41:


Dat is ook een prachtige puzzel, hoe een blind paard te begeleiden. Een bel is goed voor lange afstanden. Een paard kan zo goed horen dat het elke stap hoord (binnen 100 m ?) en de adem van de ander (20 m ?). En de bel heeft een nog groter bereik. Een zacht zoemende afrastering dat zou een uitvinding zijn, als er wind staat zijn ruisende vlaggetjes genoeg. Of een blind paard zozeer kan vertrouwen dat het ook berijdbaar is, dat lijkt me ook een uitdaging.

Michiel

Michiel schreef op woensdag 5 april 2006, 23:07:


Grappig dat iedereen invult hoe het is om blind te zijn,
een bel werkt niet als je blind bent, een bel werkt enkel als er geen bijgeluiden zijn, als het stil is, dan kan ik de hoek horen, als er wordt gepraat heb ik begeleiding nodig dan hoor ik de bel niet goed genoeg.
Hoe zou het met een doof paard gaan, overal lampjes? Nee een afrastering met steeds een zacht zoemend geluid zou irritant werken.
De romantiek van blind zijn is meer praktisch, maar alsjeblieft geen zacht zoemde geluiden en vlaggetjes. Daar wordt je ook nog doof van!

Es, zo blind als een kip, zeker als het donker is

Michiel schreef op woensdag 5 april 2006, 23:07:


hoi michiel
toen ik nog bezig was in het wedstrijd circuit kwam ik regelmatig een vrouwtje tegen met een enorme blinde kwpn-er waar we ook wel eens van verloren, het paard deed mee met alle onderdelen waaronder de trail waar er veel gevraagd wordt van het eigen inzicht van het paard, met plezier keek ik naar hun verrichtingen vol plezier en vertrouwen volgde het paard de aanwijzingen van de ruiter. In de bak had het paard geleerd dat de bodem vlak was maar zodra het daarbuiten kwam 'vroeg' het paard aan de eigenaresse of het er langs kon. Een paar jaar kwamen we elkaar zo tegen totdat na (ik geloof) een koliek er een einde kwam aan die unieke samenwerking, ze heeft tot zolang ik haar tegen kwam niet weer zo een unieke band met een paard gekregen.
Ina