Myriam schreef op vrijdag 29 juli 2016, 21:42:
> Ik loop met 1 paard (ijslander) op een bosweg naar beneden. Andere paard
> (Haflinger) loopt erachteraan en gaat een veld op, zelfde richting maar
> met draad tussen en talud. 300m loopt ze mee, dan kan ze niet meer verder.
> Ik loop nog een eindje door en wacht dan even voor ik "de hoek" omga. Na
> veel gegaloppeer en gehinnik neemt ze de weg terug en komt zo op het
> juiste pad terecht dat naar ons leidt. En zo zie ik vaker dingen gebeuren,
> eerst lijkt het alsof ze de kluts kwijt zijn maar daarna weten ze wél de
> oplossing te vinden.
> Myriam
Of neemt die haf van jou stappen van minstens 30 meter?
Maar het komt wel overeen met wat ik beweer, dus voel me niet meer zo alleen
Vandaag nog, ga ik door 3 dichte deuren (keuken, bijkeuken, stallen, deel) naar de vriezers met voorraden voor een brood. Da's wel de kortste maar duidelijk geen pony-vriendelijke route. Maar Els loopt helemaal om de boerderij heen (route slaapkamer, living, terras, buitenom) en via een totaal andere ingang naar de deel (want ze weet, heeft wrsch. gehoord dat ik bij al het lekkers aan het scharrelen ben, waar ze overigens niet zelf bij kan omdat alles veilig in tonnen met schroefdeksels en vriezers zit dan kunnen de muizen en de rest van mijn natuurreservaat er ook niet aan - maar je weet maar nooit of er ergens iets af valt). Dat doet ze overigens nooit wanneer ik, ook op de deel, in de werkplaats ben die daar pal naast is.
En ze krijgt er niet eens lekkers voor! Want het brood moet eerst nog ontdooien in de tsjernobyloven en afgebakken worden in de echte oven, dus ze had net zo goed in de keuken kunnen wachten... domme pony toch zenne? Dus allebei weer terug naar de keuken via onze verschillende routes. Maar wel uiteindelijk gezellie samen ontbijtje in ons weitje met warm vers knapperig brood en daar was alles om te doen.
Uiteraard speelt mee dat Els hier uitstekend de weg weet, maar het blijft onafhankelijk en ingewikkeld omlopen, plus geheugen welke weg wel open is.
Maar wat valt te verwachten? Evolutionair bedoel ik. In de begrazingen, allemaal veel groter, weten ze toch ook precies de weg en welke wissel waarheen leidt? Waar het lekkerste weitje en waar het water, etc. is? Allemaal geheugen en verwachtingspatronen. Verwachtingen die ook onderbroken kunnen worden omdat iets in het terrein verandert en waar ze dus net zo goed een ad hoc oplossing voor moeten bedenken.
Een paar jaar geleden heb ik hier een heel verhaal geschreven over hoe de koniks, alleen 's zondagmidddags, in het Midwolderbos helemaal naar de andere kant van de begrazing kuieren om daar mensen te kijken; ze werden er niet gevoerd. Zoiets verzin je toch niet! Ze weten precies wat ze doen en waar dat is.