Een kleine update:

Training om te injecteren is klaar. Vorige week voor het laatst naar de dierenkliniek geweest om te oefenen. In september staat er een inenting op de planning. Dan gaan we dus voor het eerst "echt". Hoewel ik dat spannend vind (heel stom, maar toch), heb ik er ook alle vertrouwen in, want het gaat gewoon goed.

Wat doen we nu nog? Trainen dat anderen iets bij hem kunnen. Dat iets is vooralsnog alleen maar bewust aanraken. Momenteel kan hij op mijn aanwijzingen alle makkelijke lichaamsdelen aan mijn partner aanbieden en accepteert de makkelijke "medicijnen" als aangeraakt worden door een verbandje ed.
Zelf ben ik bezig hem te leren dat ik met een elektrische tandenborstel zijn tanden poets. Hij heeft een nogal smerig gebit en ik hoop met de elektrische tandenborstel dat schoner te krijgen. Ik mag hem bij zijn poot aanraken met de tandenborstel aan, en op 10 cm van zijn tanden komen. Of het me gaat lukken? Geen idee, maar we zijn al een heel eind gekomen en ik zie wel hoe ver ik kom.
We moeten ook nog met zijn oren aan de slag, want daar zit nog een best trauma op. Dat doe ik rustig, zo heel af en toe eens. En dat gaat langzaam beter, maar heeft nog wel tijd nodig.

Laatst had hij een wondje, welke ik heel ontspannen mocht wassen en zalven. Echt zo super, die ontspanning en het vertrouwen! Dat geeft me het gevoel dat we er zijn. Het maakt niet meer zoveel uit wat ik van hem wil, als ik deze manier gebruik, lukt het.

Netjes hoor, zouden meer mensen moeten doen!
De reactie van veel mensen dat het een hond is en je dus niets moet vragen is achterhaald. Als een hond in paniek raakt van iets kun je hem niet dwingen en leert hij helemaal niets, hij valt terug op zijn instinct.
Zelf heb ik nu 2 honden die gelukkig zonder trauma´s door het leven gaan, alleen met oud en nieuw heeft de jongste (5 jaar) heel veel last van de knallen. Ik doe wat iedereen zegt dat niet mag: Op de grond bij haar gaan zitten en masseren zolang ze bij me wilt wezen, als ze weg gaat laat ik haar gaan maar ze komt terug en zoekt steun. Ik ben de roedelleider en dus is het mijn taak om ervoor te zorgen dat ze geestelijk en lichamelijk in orde is.
Ik ben een zeeuwse dus per definitie dwars en koppig, als ik het gevoel heb dat iets werkt dan doe ik dat wat een ander er ook over zegt. Vaak is het een kwestie van logisch denken. Jij hebt met je hond bereikt dat hij jouw compleet vertrouwd, volgende stap is dat hij er ook op vertrouwd dat anderen die in jouw ogen goed zijn dat ook daadwerkelijk zijn.
Fijn dat je een dierenarts met geduld hebt.

jouw hond lijkt erg op onze hollandse herder senna. ( die er helaas niet meer is)
we hebben haar als pup gekocht bij een fokker die al vanalles met de pups ondernomen had. 3 keer geweest kijken en toen senna uitgezocht. maar toen we haar thuis hadden was ze bang van mensen. grommen en gillen zodra mensen haar wilden bekijken of aaien. zo'n pup hadden we nog nooit gehad. de eerste jaren hebben we heel veel met haar ondernomen en laten zien. daardoor ging het wel beter,maar ze bleef grommen naar vreemden. voor ons een lieve hond, maar wel onzeker. de hondencursus vond ze geweldig! werken voor en met mij was super. je hoefde maar 1 keer iets "uit te leggen" en ze snapte het. ze doorliep de hele g &g cursussen op haar sloffen.
bij de dierenarts was ze een ramp. ze blafte vanaf de parkeerplaats tot binnen. ze was zo druk en luidruchtig dat ons werd gevraagd haar in de auto te laten in het vervolg, want de assistentes konden de telefoontjes niet eens meer verstaan. bij de dierenarts moest ze een muilkorf om en ze schreeuwde moord en brand om alles.
nagels knippen of een teek verwijderen............. dat moest in het begin met 2 man en in de houdgreep. en dan durfde ze te snappen en happen. later na veel oefenen en wat meer rust van haar kant kon ik het alleen. ze heeft trouwens nooit geprobeerd echt te bijten naar ons. die rem had ze wel.
hoe ouder ze werd, hoe meer ze kon hebben. met een jaar of 7 werd ze zelfs vriendelijker naar mensen en kon bijna iedereen haar aanhalen. de dierenarts is nooit meer goed gekomen, maar gelukkig hoefde ze er zelden naar toe.
dit is nog maar de korte versie van alle problemen met haar. maar voor ons de ultieme werkhond die altijd luisterde uit het boekje.
zover ik heb gehoord is zij de enige uit haar nest die zo extreem is. op nestdagen de rest gezien en haar vader die helemaal een lieve ,blije guppy was.
senna is helaas maar 11 jaar geworden.
bij senna hadden, en hebben we nog een cattledog die we met 2 jaar als herplaatser hebben gekregen. veel meegemaakt en zo zenuwachtig maar zeer lief. met alle kennis van toen en nu hebben we die omgeturnd met clickeren. en dat doet wonderen. ze is toen in een maand of 3 , totaal veranderd in een zekerdere en blije hond. als ze nu terugvalt pakken we de clicker er weer bij en dan zie je haar weer veranderen.

Wat grappig dat dit topic weer naar boven komt! Ik heb even wat terug zitten lezen, ook voor mij goed.
Jammer genoeg is er sindsdien wel een en ander gebeurd. Oscar blijkt spondylose en LSI te hebben en staat sinds een ruim half jaar op een hele flinke dosering pijnstillers. Omdat we hem op de foto wilden, heb ik geprobeerd hem een injectie met het verdovende middel te geven en dat is niet gelukt. Mijn zenuwen en zijn pijn (daardoor nam zijn vertrouwen heel erg af) hebben roet in het eten gegooid. Sindsdien probeer ik het weer goed te krijgen, maar dit gaat bijzonder moeizaam. Onbedoeld heb ik zijn vertrouwen toch weer een deuk gegeven. Opvallend is wel dat dit alleen het injecteren betreft, alle andere handelingen kan ik nog precies zo goed, of inmiddels nog makkelijker uitvoeren.
Al met al maakt het feit dat we niets kunnen injecteren de behandeling nu ook heel lastig. We kunnen geen goede foto's maken en we kunnen ook geen bloedonderzoek doen om de effecten van de pijnstilling te monitoren. En de operatie die aangeraden werd is al helemaal geen optie.

Voordat de pijnstilling goed ingesteld was hebben we echt een rottijd met hem gehad. Toen de pijnstilling eenmaal op de rit was, kreeg hij een flinke maag/darm bloeding. Toen wisten we het even niet meer. Gelukkig knapte hij weer op en is hij al maanden redelijk stabiel met de pijnstilling en alle supplementen die hij krijgt. Zolang dat is maken we ons maar zo min mogelijk zorgen en genieten we van alle leuke momenten. We hebben een loopplank gemaakt om in en uit de auto te komen, de stoep voor de opstap bij de voordeur verhoogt, zijn slaaphok 2,5 keer zo groot gemaakt zodat hij hierin nog wat bewegen kan (los mag van ons ook, maar dan speelt de verlatingsangst op, dan is de ruimte hem te groot). Ik had een half jaar geleden niet durven hopen dat het nu weer zo goed zou gaan, dus we genieten er maar goed van!

Dat over de hond. Ik vind het leuk te lezen dat dit topic nog steeds mensen raakt!