Piet schreef op zaterdag 21 december 2013, 15:44:
>
> Ik was vorig weekend een weekendje Amsterdam en we wilden naar het
> historisch museum, midden in de Kalverstraat. Mijn vrouw voor Fong Leng,
> ik voor Mondriaan. Ik moet eerlijk zijn dat ik nooit iets begrepen heb van
[knip]
Doet mij terugdenken aan mijn ellendige tijd op een kunstacademie, ik zal daar maar niet verder over uitweiden. Ik heb ervoor gestudeerd en snap de gekleurde vakjes, behalve als reactief op een tijdsbeeld (het hoort absoluut thuis in musea, maar om er nou miljoenen voor neer te tellen... een kopietje is net zo goed), nog steeds niet, maar andere dingen dan weer wel
Het blogje van Inge vind ik moeilijk te begrijpen. Wat beweert ze nou eigenlijk? Voor mij zijn emotie en techniek verschillende zaken, los van elkaar. Wie was dat ook alweer die beweerde: "De beste beleerder is een machine."? Maar dat wil toch niet zeggen dat ik niet óók emotionele banden met mijn dieren heb? Inge vraagt zich retorisch af: "Moet paarden trainen daarentegen niet iets zijn dat je vanuit je hart doet? Vanuit een verlangen naar verbondenheid? Naar contact? Absoluut. En (...)" en haalt nmm de zaken door elkaar.
Het verlangen is je drijfveer, de bevrediging van je verlangen de beloning. Echter je paard heeft daar communicatief niets aan, kan niet in die zwarte doos tussen je oren kijken. Als ik Els vraag: "kom eens?", maakt het geen klap uit of ik zielsveel van haar hou zolang ze de betekenis van die klanken niet geleerd heeft.
Warboel
