Zou het niet zo kunnen zijn dat bij het mennen de leuke dingen te lang op zich laten wachten? De molen is b.v. te ver. Zou je niet met kleine stukjes kunnen beginnen, naar een target kunnen wandelen, belonen. Daarna volgende target, belonen. Zodat je pony een doel heeft wat bereikbaar is. Dat steeds verder uitbouwen. Misschien zelfs het doel een beetje grazen laten zijn.Werken en plezierwandelen moet naar mijn mening één en hetzelfde ding zijn.

Juliette S schreef op donderdag 19 december 2013, 11:13:


Wat is het doel nu eigenlijk, een pony die alleen maar loopt omdat aan het eind van de wandeling een beloning wacht of een pony die het wandelen leuk vindt?

We hebben het hier over dieren, geen mensen. Kan een paard die combinatie wel maken: Ik gedraag me netjes, loop vlot, duik niet de berm in, want dan krijg ik 10 km verderop een lekkere appel?

Mijn dames kregen in het begin altijd een appeltje als we de bestemming bereikt hadden. Toen we de appels een keer vergeten waren, vroegen ze er ook niet om, het maakte ze niks uit. De wandeling en datgene wat ze onderweg meemaakten was het leukst: gewoon lopen, af en toe draven en kijken.

Juliette S schreef op donderdag 19 december 2013, 11:13:


Die laatste mening deel ik niet helemaal. Dat laatste is eigenlijk niets anders dan al wandelend grazend aan de hand en dat hoeft niet hetzelfde zijn als werken.

Grazen tijdens het leeg mennen is niet zo'n goed idee. Het is wel een shet en ik denk dat het verband werk/gras eten dan te snel wordt gelegd en dat ik binnen de kortste keren met de wagen de berm induik, als ik even niet oplet.

Ik heb dat nl wel heel erg in het begin even geprobeerd, maar een beetje shet neemt dan maar meteen de hele arm, als je een vinger geeft. Was niet zo'n goed plan.
Van target naar target is ook wat minder handig, want dan ben je bv aangewezen op bomen aan de andere kant van de berm en je wilt haar met droog mennen/werken, niet leren om daarheen te rennen. Is niet handig met de kar er straks achter

(ik heb het dus echt over droog mennen/lange lijnen want grazend wandelen is geen enkel punt... kan ze kilometers vol houden en dan is het ook niet erg om van huis te gaan)
'
Kleine stukjes heb ik ook geprobeerd, maar ik kom daarmee niet echt ergens. Zag eigenlijk geen echt verschil, maar misschien ben ik ook te ongeduldig. In ieder geval kunnen de wortelschijfjes niet op tegen het van huis gaan met het idee dat ze daadwerkelijk iets moet doen voor de kost.

Ik wilde alleen maar zeggen dat je je pony toch met iéts zal moeten motiveren hij werkt niet omdat hij je zo lief vindt. Als het verschil tussen werken en plezier zo groot is zou ik ook niet willen werken. Bouw het rustig op als je eruit gaat en laat het altijd! leuk zijn. Hoe je dat doet weet je zelf het beste. Kijk b.v. eens naar wat nou precies het verschil is voor je pony tussen "plezierwandelen" en "werken" en hef dat verschil op zodat het altijd goed gaat. In alle topics over trainen komt dat weer terug: als het niet goed gaat, knippen en een stapje terug doen en dan ophouden als het nog goed gaat. Ook voor pony's die geen trauma hebben! Als dat betekent dat je voorlopig niet ver komt: geduld! Nu niet zo leuk voor jou, maar uiteindelijk veel meer plezier.

Sandra van Bommel schreef op donderdag 19 december 2013, 11:03:


Ik herken hier wel een probleem: hoe leer je een paard dat bewegen leuk is?
Met mijn Arabieren heb ik hier totaal geen probleem, die hebben dat van nature al.
Maar vroeger, met mijn Haflingers..
Toch is dat altijd gelukt, door vaak veel te doen.

Misschien is het inderdaad zo, dat een paard eerst een redelijke conditie moet hebben, om te kunnen genieten van bewegen.
Ik moet denken aan mijn eigen hardloop training: was in t begin ook echt moeilijk om mezelf te motiveren.. , maar uiteindelijk raakte ik er aan verslaafd: heerlijk!

Dat verhaal van Trudy en haar IJslander lijkt me hier wel een goed voorbeeld. Die horsestick. Eigenlijk is dat ook wat ik met mezelf deed bij het leren hard lopen: mezelf een schop onder de kont geven. (En samen met anderen gaan lopen, was ook een goede stimulans.)

Coralie schreef op donderdag 19 december 2013, 18:03:


Ja, dat is eigenlijk wat ik bedoel.

Het klinkt allemaal heel leuk; training net zo leuk maken als grazen aan de hand (want dat zijn de plezierwandelingen in feite), maar dat is niet reeel. Voor een wagen lopen kan never nooit hetzelfde worden als vreten zoveel je wil (het is natuurlijk wel een shet)

Wachten tot dat wel gebeurd, gaat, denk ik, niet opschieten.

Mijn idee is dus idd gepikt van de horsestick van trudy. Ik geloof dat bij haar iets anders niet functioneerde en dat het paard het op den duur toch leuk ging vinden.
Eerlijk gezegd heb ik het idee dat Shakira het ook leuk vindt, als we eenmaal een flink eind op weg zijn. Goed... we hebben dan wel eens een verschil van mening over welke kant dat we uitgaan, maar hé... iets van karakter moet er wel inzitten, anders wordt het wel erg saai. (ze lijkt in gedrag erg op silja eigenlijk.)

Ik denk dat ik idd ook maar gewoon even door moet gaan met de horsesticktaktiek en eens kijken wat het oplevert. Uiteraard blijf ik de momenten waarop ze zelf op het idee komt om lekker door te stappen belonen.

Maar ik denk dat het meest motiverend voor haar toch zou zijn als er een pony mee ging, als ik haar idd vergelijk met sil. Die ging heel graag op stap, maar liever niet alleen. Had ook altijd duidelijk een eigen mening, maar wel een toppaard in betrouwbaarheid.

Shakira is ook echt een toppertje hoor. Cool in het kopje, sterk karaktertje, maar geen gekke dingen. Met houtjes laden bleek ze goud waard. Niet alleen was ze in no-time gewend aan kabaal en gehobbel achter haar, maar bleef ze ook geduldig staan als ik het hout opnieuw moest vastmaken en ging ze zelfs met een langer stammetje over een lastig hoog vervelend bruggetje in de wei waarbij alles stapje voor stapje moest, inclusief hoge opstap en flinke afsprong, omdat ik de stam steeds moest bijsturen.

Punt is gewoon dat ik het zo goed mogelijk wil doen en graag wil dat het voor haar ook leuk vindt-.
Ik bedoel...het is makkelijk zat om gewoon een keer een fikse mep te geven, wat de meeste mensen zouden adviseren. Maar het is een tof paardje en ze verdient beter dan dat.

En eerlijk is eerlijk... stiekem vind ik het ook wel een leerzame uitdaging.

Ik kom hier toch nog maar eens op terug...

Ik heb dus onlangs een pakket over inspannen gekocht; een boek met video van een zeer bekend menner. Het pakket wordt hier veel gebruikt bij cursussen en zo.

Ik moet bekennen ... een echte eye-opener. De man in kwestie heeft een ongelooflijke prettige manier van werken met paarden, waarbij niets, maar dan ook niets, de schuld van het paard is, maar ieder probleem wordt veroorzaakt door menner of fouten in de africhting.

Ik heb natuurlijk vroeger wel gemend (en dus veel gereden) maar was niet alleen details vergeten, maar kreeg ook nog niet eerder zo helder stap voor stap voorgeschoteld hoe het in elkaar zit en waarom.
Ben er nog niet doorheen, maar heb al aardig wat momenten waarop ik denk 'oeps'. En ik dacht toch echt dat ik het zorgvuldig en met veel begrip en geduld deed.
Maar ik heb gewoon stappen gemist, heb dingen niet helemaal correct uitgevoerd, heb dingen als vanzelfsprekend gezien terwijl ze dat toch niet waren etc.
(en dan te bedenken dat mensen vaak denken dat ik te omslachtig/langzaam ga)

Het is ook leuk om te zien hoe hij verschillende fases in belering laat zien op de dvd en hoe hij continue bezig is met het welbevinden van het paard en zijn focus op het meer helder maken van de hulp (op zachte wijze) als het paard niet doet wat hij graag wil ipv aanpakken, zoals je zo vaak hoort. Hij zet dan gewoon wat passen terug. Zegt nooit: het paard wil niet, maar het paard begrijpt het niet.

Ik denk dat zelfs veel ruiters erg veel van hem zouden kunnen leren.

Kortom... terug naar af voor mij. Ik wacht nu eerst op een goed mentuig en een hoofdstel, want dat is er nog niet (maar komt er wel deze maand/begin jan) en dan maar weer van voor af aan en dit keer goed.

Wordt een leuke uitdaging. Tussendoor ga ik dan nog een beetje aan haar lijf werken, want ze is erg stijf aan een kant en dat is ook niet motiverend voor haar.

Ben benieuwd waar het ons gaat brengen. En zo blijf je altijd bijleren.
Moet wel zeggen dat ik het allemaal heel erg leuk vind... juist omdat het zo leerzaam is.

In snap het verhaal van Juliette wel:
Ik ben jaren bezig geweest om Foxy dingen te laten doen, omdat ikzelf het zo graag wilde.
de laatste tijd ben ik alleen nog maar bezig om mijn wens op te breken in heel veel kleine dingen achter elkaar geplakt:
Foxy zou door anderen waarschijnlijk flegmatiek genoemd worden
(WelshArabier merrie)
Ikzelf zie het intussen als zeer confident, maar ook zeer snel verveeld. (LBI)
Ze is echter ook heel fijngevoelig: ik meende vroeger lomp en onbehouwen en ging dus (in het verleden) op een steeds lompere manier dingen vragen: eigenlijk gewoon met meer druk geven
Tot in (mijn) frustratie aan toe en eigenlijk steeds alleen maar: hey, hallo, dat kun je allang, schiet op, ik wil het nu!

Door (oa Parelli) ben ik gaan zien dat ik aan zoveel signalen van haar voorbij ging: jemig, schaam me dood, maar wist gewoon niet beter!

Intussen ben ik jaren verder en (vooral zelf) wijzer.
Foxy is een paardje dat gemotiveerd moet worden:
ik moet haar niet dwingen, maar vrágen: dan doet ze het met liefde!
En hoe subtieler ik het vraag, hoe uitdagender het voor haar is en dus hoe leuker!

Ik vertaal Juliettes oplossing daar ook naartoe:
als ik buiten ben met Foxy heb ik onderweg minimaal 186 vragen aan haar om mijn rondje rond te maken: naar die boom toe, tot aan de bocht in galop, dan een stukje achterwaarts op gedachten, dan weer voorwaarts naar de boom, dan een stuk nonchalant slenteren tot aan die jongen op skeelers, dan....
En bij elk moment is er een beloning voor haar: maar ook die zijn minimaal: een ontspanningszucht van mij, een brokje, eventjes stilstaan, een glimlach (neem van me aan, dat zij dat voelt), een onverwachte volgende verrassende oefening, gewoon even niets, etc.

Wat dát heb ik geleerd: zoals ik aan zoveel kleine signalen van haar voorbij ging, zo heb ik geleerd die kleine signalen zélf ook te gaan zenden: we hebben nu tweerichtingsverkeer!
Maar jemig wat heeft dat lang geduurd....: Jaren!
En niet door Foxy hoor, maar vooral door mezelf: het feit dat ik als mens altijd op tijd sta, minder geduld heb dan zij, etc.
Toen ikzelf eenmaal zover was dat het kwartje viel had ik echter weer tijd nodig om Fox ervan te overtuigen dat ik ECHT het licht had gezien en vanaf nu altijd zo zal zijn.....
Want wat is het moeilijk om niet af en toe terug te vallen... in ongeduld, in frustratie.....

We zijn er dan ook nog niet, maar we zijn wel een heel eind en het wordt steeds leuker!

Oja en wat is een buitenritje veel leuker meet heel veel kleinegeluksmomentjes dan 1 grotefrustratierit: het wil niet! En dát is de energie waarmee we samenwerken intussen: vele kleine leuke momentjes!!

Sandra van Bommel schreef op zondag 22 december 2013, 12:20:

Zo'n 20 jaar geleden heb ik ook mennen geleerd, enkelspan en tweespan, inclusief examen. Uiteraard op traditionele manier. Paarden liepen al prima voor de wagen, ik moest alles nog leren. Ik kan me wel voorstellen hoe ik nu zelf een paard voor de wagen zou kunnen beleren, maar ik ben benieuwd naar jouw pakket. Is het in het Engels? Zweeds schiet niet op voor me.....

Coulash, ik zou het zelf niet zo goed kunnen uitleggen, maar het is precies wat ik bedoel. Heb zelf ook zo'n paardje, niks gewend en geen vertrouwen in de mens (mij). Ik sta nog helemaal aan het begin en ben blij te horen dat het in de praktijk inderdaad resultaat geeft. !

Juliette S schreef op zondag 22 december 2013, 15:34:


Met het Portugese zonnetje erbij gaat dat vást lukken Juliette..Ik ben ook blij met dergelijke berichten.. geeft moed en kleine stápjes mág..:) Goed om me dat ook weer voor te houden en stil te staan of te vieren ! wat we al bereikt hebben in de afgelopen jaren. Ok láng voor anderen mss maar het is jouw en mijn paard hé .

Myriam

Sandra ik ben wel benieuwd naar die DVD, van wie is die?

Boek en dvd is in het zweeds Het is van Hans Sidbäck, fokker van werkpaarden en hengsthouder, menmeester bij een opleidingsinstituut in Finland, twee jaar beroeps boswerker met paarden achter de kiezen (werken dan dus echt van smorgens tot savonds met paarden in het bos), Zweeds kampioen in 'boswerk' met werkpaarden en heeft zijn sporen verdiend in wedstrijden ploegen met paarden, gebruiksmennen en vierspan. Hij heeft nu een bedrijf waar paarden worden geschoold/omgeschoold met zijn vrouw en zoon.

Hij heeft dus echt een enorm pak ervaring en kennis in huis en weet wel wat hij doet.
Maar wat ik aan hem prettig vindt is de aanpak waarbij het welzijn van het paard voorop staat.
Hij noemt ook dat het echt niet vanzelfsprekend is dat een paard voor ons werkt en dat om die reden de volledige verantwoordelijkheid voor het goed gaan bij ons ligt en niet bij het paard en dat derhalve een paard ook niets kan worden verweten, als het niet zo goed gaat.

Maar goed... hij werkt wel standaard met meerdere helpers en die mogelijkheid heb ik eenvoudig niet. Ik kan blij zijn als mijn echtgenoot in het weekend wil helpen.
Dat betekent gewoon dat ik daarin dus creatiever moet zijn en nog meer moet onderverdelen.
Zo leert hij het paard aan strengen (1 voor 1 eerst 1 kant,- en dan ook nog eerst van het paard af vastgehouden,daarna beetje voor beetje grond laten raken en daarna pas in de bochten tegen het been van het paard laten komen- daarna opnieuw aan de andere kant omdat het niet vanzelfsprekend voor het paard hetzelfde is, dan pas 2 strengen), later aan bomen, daarna aan een inspanninsbomen( u vorm) en daarna aan sleep etc en daarbij is er steeds iemand die het paard aan het halster leidt, hijzelf die de leidsels in handen heeft en slechts hele lichte hulpen geeft, waarbij het paard van de persoon die leidt hulp krijgt als het de hulp niet snapt, en andere helpers die dus strengen/bomen vasthouden en controleren en later dus ook met de wagen helpen.

Ik zal die dingen dus los moeten koppelen. Dus apart aan de hulpen werken en apart aan strengen/bomen etc. Vergt wat creativeit, maar zal wel goed komen.

Het is vooral de principes die je leert, die je erg goed kunt gebruiken en ook wel als een eyeopener werken.
Zo is mijn tuig ook niet goed, maar voor droog mennen, dacht ik... dat kan wel. Maar een paard met ongemakkelijk tuig is ook niet gemotiveerd, ook niet als het nog geen kracht hoeft te zitten. Zelfde met kopstukje en zo zijn er tig en tig details waar je minder bij stilstaat.

Trainingen ook erg kort houden, meer thuis werken totdat het erin zit, elk nieuw onderdeel is weer een nieuw leerproces etc.

;Maar goed... helaas voor jullie dus alleen in het zweeds.

Sandra van Bommel schreef op zondag 22 december 2013, 16:54:


Vertaal het, dan schrijf je ook eens iets zinnigs

Oh, het is een Zweed, jammer, mijn zweeds is niet best lol
Ja, jammer dat je zo ver weg woont, anders was ik graag komen helpen