Anne Maria schreef op vrijdag 6 april 2012, 19:22:

Paarden in vrijheid laten scharrelen is altijd gevaarlijk )
Wat denk je wat ik slapeloze nachten gehad heb hier in PT in den beginne?
Pffff...... Alleen al het idee dat ze zó ver weg konden lopen dat ik ze niet kon zien, niet wist in welk dal ze bivakkeerden? Megasteile hellingen, sommigen bezaaid met losliggende steentjes en split... Loslopende everzwijnen, en behalve paashaaslegers en konijnenholen ook nog dassenburchten! Kortom: alle ingrediënten aanwezig voor een rampscenario.

Nou... het is ruim vier jaar later, en ik kan je vertellen dat mijn zorgen volkomen nutteloos zijn geweest. Overbodige luxe.
Mijn ervaring? Paarden zijn veel handiger dan je nu denkt... en ze passen zich razendsnel aan.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

joop schreef op vrijdag 6 april 2012, 19:19:

Dat is juist het punt. We maken er geen punt van. Geen halster om, oké, wel halster om, oké. Geen halster af; proberen we het bij de volgende voerbeurt wel weer. Af en toe probeer ik wel eens wat, zoals van de week, als hij zichzelf isoleert in de bak. (Dit is in een jaar 2 x gebeurd). Maar ik zal hem daar niet heen drijven of wat ook, want heb allang door dat dat geen zin heeft. Eigenlijk zijn we dus al een jaar lang op deze manier bezig, maar het blijft hetzelfde. En ik probeer te begrijpen waarom hij doet zoals hij doet.
Hij neemt/nam vaak een loopje met de andere paarden. Lotte is hij inmiddels de baas, die gaat voor hem opzij en laat zich weg jagen bij haar voer. Boully laat hem goed merken als hij te ver gaat, die zet echt zijn tanden in zijn rug en wijkt geen stap als Arco er langs wil. Bij Willem plukte hij in het begin het hooi uit de mond, maar dat hoeft 'ie nu niet meer te proberen. Toch is Arco de enige die samen met Willem uit de hooibak mag eten.
Inmiddels komt hij niet meer met Boully en Lotte mee van het land af. Pakken kunnen we hem niet, dus we halen eerst de andere twee, en lopen dan achter Arco aan. Die gaat tot nu toe keurig het pad op, maar wat als hij bedenkt dat we hem op dat grote vlak van bijna een hectare toch niet kunnen pakken en de andere kant op gaat? Moeten we dan maar gaan wachten bij het hek tot hij toch liever bij Boully wil in plaats van op het land?
Ik vermoed dat hij ergens wel een trauma moet hebben van het behandelen van zijn gebroken been, dat zal geen pretje zijn geweest. Maar is hij daarom zijn vertrouwen in de mensen kwijt, of neemt hij gewoon een loopje met ons?

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Piet schreef op vrijdag 6 april 2012, 19:07:

Gelukkig ben ik niet de enige die Arco verzorgt en heeft John exact dezelfde ervaring. En soms lijkt het alsof Arco ons tegen elkaar uitspeelt, kan John zijn halster niet af doen en ik wel, of omgekeerd. Soms denken we dat we wat hebben gevonden; niet aankijken, schuin naar hem toe lopen, van opzij benaderen, jezelf heel laag houden. Gaat het zomaar een paar dagen voortreffelijk en dan slaat hij weer helemaal om.
We proberen heel bewust "iets" uit te stralen, dus onbewust gedrag te vermijden. Maar Arco is ook wel heel slim, dus zal alles meteen in de gaten hebben.

Ik ben heel blij met al die meedenkers! Ben zelf wel door mijn trukendoos heen, inmiddels. Ik wil Arco zo graag begrijpen! (Vaak doet 'ie me denken aan mijn eigen zoon, toen die klein was. Kinderen kan je ook belonen voor goed gedrag, maar die van mij gaf de beloning vrolijk terug, of nam hem niet aan ...)

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Ik ben dus ook bang voor ongelukken ondanks dat hij 'bodemwijs' is. Hij doet echt zó gestoord

Zal het wel een keer filmen.

Laatst draaide hij ook zo idioot dat ik zag dat hij z'n achterpoot verzwikte maar meneer racet gewoon door.

Arabesk schreef op vrijdag 6 april 2012, 21:46:

ik wou je naschrift quoten, maar dat gaat dus niet

bij ons (ook kleigrond) "exploderen" de paarden soms, als ze op een nieuw stuk wei mogen, of van hun paddock op de wei... rengalop met z'n allen en sliding stops net voor de omheining de pollen gras (of slijk) vliegen ons vaak letterlijk om de oren.
Mijn Jeanne (met de gratie van een bulldozer) is al meer dan eens op volle snelheid onderuit gegaan in de bocht, om dan met een enorme smak en dito snelheid, nog een eind verder te glijden. (daarna beduusd maar wat gaan grazen)
Heeft Jaqueline eens niet gezegd dat Player een wei verder is geschoven... ? of fantaseer ik maar wat?
Ik ben ervan overtuigd dat ze idd tot op de milimeter weten hoever ze kunnen gaan, maar ze kunnen toch niet berekenen hoever (en hard) ze schuiven, als dat gebeurt.
ik heb ook al vaak mijn ogen dichtgedaan en mijn adem ingehouden .. t'zijn zo van die korte paniekmomentjes.

ik heb dat ook als ze "het vliegend zot" hebben en hun gat uitslaan vlàk naast de stroomdraad, hun achterbeen rakelings erlangs en dan verder koersen.... als er zo eens ééntje met zijn voet in die (ijzer)draad blijft hangen ...

hoop dat we er allemaal van gespaard blijven, en dat onze paarden vrolijk verder gek mogen doen, zonder ongelukken.
een fijn paasweekend aan iederen, hier en ginder

Katrien Imbrechts schreef op vrijdag 6 april 2012, 22:09:


great expression !
eat your heart uit 'ollanders !

Katrien Imbrechts schreef op vrijdag 6 april 2012, 22:09:


Pffff, ik ben dus niet de enige met zulke kamikaze-paarden, met de gratie van een buldozer geweldige uitdrukkingen...

Groetjes Marlies

Jeanneke is een Fjord, en "elegant" staat niet in haar woordenboek

Piet schreef op vrijdag 6 april 2012, 11:53:


Absoluut!

Maar sommige paarden moeten wel leren terreinvast te worden, of beter gezegd 'moddervast'. Ik weet nog dat Dafner, die van bij Jantine op de zandgrond komt, haar eerst winter hier in de spekgladde klei met vier benen uit elkaar, schaatsend doorgebracht heeft. Wat moest díe wennen....
Rubio ook trouwens, die wil altijd net op het randje van de berm lopen waarvan hij dan dreigt af te glijen. En anderen hebben dan weer nergens last van!