Ik bedacht me met mijn jonge hengst gewoon, alles wat hij nog niet kent, daar kan ik een lading aan geven. Maak ik iets héél leuk, dan is dat kennelijk héél leuk. Aan mij om te zorgen dat hij een positieve associatie zou krijgen met 'het ding'.
Dus inderdaad, als hij iets eng vond, niet 'rustig maar jongen' maar 'moet je kijken wat leuk!' en dan net als Jantine zegt, ik liet en laat hem dingen targetten. Is wel handig als ze weten wat dat is, maar met een beetje freeshapen richting het enge snappen ze al snel wat de bedoeling is.

Zo overwint 'ie zelf zijn angst, zonder 'dwang' van mijn kant. Hij doet dat op zijn eigen tempo, en daarna krijgt hij een beloning. Ideaal.
Nou is het natuurlijk ook een hengst (hij is ruim drie inmiddels) en die schijnen dapperder te zijn, maar zijn reactie op nieuwe dingen is mede daardoor er naartoe gaan in plaats van ervoor wegrennen (terwijl het van zichzelf geen paard is wat de confrontatie opzoekt of protesteert, maar altijd weg rent, eigenlijk een held op sokken).

Ik laat mijn paard ook enge dingen targetten, met neus of met voet. Zo stond ze vandaag nog te snuiven bij zo'n rubberen mat en even later stond ze er met vier benen triomfantelijk bovenop. Ik heb mijn paard zo in het begin ook over enge bruggetjes etc. gekregen.
Je kunt oefenen met bijvoorbeeld een pionnetje en die steeds verder weg zetten en er een commando aan koppelen.

Voorbij razende vrachtwagens hoeven overigens niet aangeraakt te worden . Op zo'n moment loop ik gewoon door en doe alsof er helemaal niets aan de hand is. Mijn ervaring is dan dat er al geen angst komt bij mijn paard. Maar ik heb dan ook geen schrikkerig aangelegd paard... je gevoel hierbij is wel belangrijk. Als je zelf een zenuwachtig gevoel krijgt omdat je bang bent dat je paard zal schrikken dan voelt 'ie dat natuurlijk, kan je nog zo mans doen alsof je het negeert...

Groet, Dani

Dani62 schreef op maandag 1 augustus 2011, 16:32:


Dat targetten werkt idd erg goed. Niek was doodsbang voor koeien. Mbv target/clickertraining heb ik hem steeds dichterbij laten komen.
De eerste keer duurde het ruim een uur om er langs te komen, daarna ging het snel beter.
Inmiddels loopt hij zonder moeilijk te doen langs de weide met koeien.
Op een andere plek met andere koeien kijkt hij nog wel maar raakt hij niet meer in de stress.

Rammelende tractoren met aanhanger die loop ik tegemoet wanneer ze achter ons rijden.
Ik negeer Niek zijn gedrag en kijk hem zeker niet aan. Ik let vooral op mijn eigen ontspanning en ik merk dat dat heel goed werkt. Niek blijft niet meer zo in de stress 'hangen' en wordt langzamerhand steeds moediger.

Ik wil met hem gaan trainen voor de Nijmeegse 4daagse van volgend jaar en zoek nu daarom zoveel mogelijk nieuwe 'enge' dingen op om straks ontspannen 40 km te kunnen lopen.
Ik vind het heel gaaf om te zien hoeveel meer vertrouwen ik van Niek heb gekregen in, voor hem, enge situaties. Hij is voor mij echt een perfect leerpaard gebleken en ik ben nog lang niet uitgeleerd..

Ik zit, met een aantal toch wel schrikkerige pony's, eigenlijk onbewust vaak de omgeving te scannen. Je weet immers op een gegeven moment wel wat ze eng zouden kunnen vinden. Maar ook dan verrassen ze mij nog regelmatig
Als er iets spannends is, probeer ik zo laag mogelijk te ademen en zo ontspannen mogelijk te zijn, en er zonder te vertragen of te versnellen zo dicht mogelijk bij/langs te gaan. Reageren ze niet, dan reageer ik ook niet. Reageren ze wel, dan doe ik hetzelfde als diverse anderen hiervoor al schreven: laten aanraken en belonen met een snoepie of lekkere krabbel.
Toch ligt het ook heel erg aan het karakter van het paard, iets waarbij ik mij "neergelegd" heb na het lezen van het boek "Paardentypen" van Eric Laarakker (een aanrader hoor!). Met een aantal echte "waterpaarden" (vol, of in ieder geval met een hoog water-aandeel), zal het schrikken voor zaken waarvoor ze al 100x gedesensibileerd zijn, nooit overgaan.
Dus dan zorg ik maar gewoon dat ik voorbereid ben door op tijd de "scannen".

ik haal pas aan als we het enge ding voorbij zijn op een rustige manier.
Maar niet uitbundig belonen, gewoon doorlopen het schrikken negeren en als ze weer rustig is een aai over dr hals tijdens het lopen.

Volgens mij werkt dat voor elk paard anders. Mijn vorige paard vond het prettig als ik bevestigde dat er inderdaad iets was, maar dat ik er wel langs durfde en zij dus ook. Liefst het enge ding samen nog even aanraken en dan was het goed.

Bij Lily werkt het heel anders. Bij haar is het een kwestie van negeren, niet naar kijken. Als iets toch eng is, blijft ze staan. Ik geef ik het een naam, zeg dat het goed is en we gaan verder. Vooral niet naar laten kijken of aanraken, dan fokt ze zichzelf namelijk op en wordt het steeds enger.

Vanwege haar grootte komt Kim er vaak pas achter dat er iets "eng" is als we er al voorbij zijn en dan is het te laat om te schrikken. Ook erg handig. We kwamen eens langs een hoge schutting, daar achter een trampoline, kinderen aan het springen. Je hoorde "toooing" en er kwam een hoofd boven de schutting uit. Lily zag steeds dat hoofd en vond het maar wat vreemd. Elke keer als dat hoofd verscheen, bleef ze staan en pruttelde, erg vermakelijk. Kim bleef natuurlijk ook staan, maar die was te klein om wat te zien. Even verderop was de schutting lager en nu was de trampoline wel zichtbaar voor Kim. Een achteruitdeinzende Kim: jieks, wat is dat?! Lily vond het niet waard te blijven staan, dat had ze immers al gezien.

Over het algemeen schrikken mijn dames gelukkig nauwelijks en is een "loop maar door" eigenlijk voldoende om de spanning weg te halen.

Monique

Het hangt ook af per paard denk ik (Horsenality, kijk maar eens rond bij Parelli).
Mijn Lolita verstijft bij enge dingen, het beste wat ik dan kan doen is gewoon wachten tot ze weer kan ademen en met haar ogen knipperen, als ik dan zou proberen te doen alsof er niks is en willen doorgaan: is geen goed idee. Met mijn jonge paard Huppel heb ik van in het begin de Parelli-aanpak gebruikt, dus haar vragen om dingen aan te raken ('touch it' wat meteen in Parelli level 1 al zit) waar ze dan voor beloond wordt, zoals nog mensen doen en met succes. Vindt het trouwens wel grappig , want ik ga ook naar brievenbussen en zo, 'kijk eens wat een leuke brievenbus' en dan krijgt ze een korreltje als ze die aangeraakt heeft. Voeten in een plas zetten is ook zo'n leuke, en handig voor later. Maar verder is ze gewoon ook een andere horsenality, veel nieuwsgieriger, wel adrenaline/opgewonden maar minder echt bang. Afleiden met een andere opdracht werkt dan eigenlijk wel goed.
In het algemeen zou ik wel zeggen dat geruststellen toch vooral een mensending is, paarden hebben eigenlijk weinig aan zachte stemmetjes of lieve aaitjes als ze bang zijn, dat doen ze onder elkaar ook niet zo.

Met vriendelijke groeten,
Nathalie

Laast heb ik voor het eerst een houten brug met Niek genomen. Geen idee hoe hij zou reageren en ik hield er rekening mee dat het wel weer even kon duren voor de hindernis genomen zou zijn.
Ik ben er gewoon op gaan staan, heb wat op de brug staan stampen, Niek aangespoord om te volgen wat hij al snel aarzelend deed. Halverwege de brug even stil laten staan op mijn commando en dat beloond.
Daarna weer gewoon verder gewandeld.
Deze week ging hij er gewoon zonder aarzelen over een aantal houten bruggetjes op andere plekken.
Ik moet mij dan echt inhouden om er geen enorm feest omheen te bouwen maar het gewoon bij een kriebel in zijn manen te houden.
Daarna nog over een brug over een drukke weg gelopen. Dat was wel spannend maar het leidtouw bleef lekker in een boogje hangen.

Volgende hindernis, brug over de Maas bij Nijmegen en een nog grotere brug over de Rijn bij Emmerich of bij Arnhem maar dat is misschien nét een brug te ver
Een stalen plaat van wegenbouwers ging hij ook gewoon over ondanks het gekke geluid. Soms snap ik ze niet die paarden

Ik rijd niet half zo veel als vroeger maar ik geniet nu echt dubbel van mijn paard.

Nathalie Lagasse schreef op dinsdag 2 augustus 2011, 13:05:

Ik weet niet of ik het anders doe, maar noem het anders;
IK geef ze een keus uit 1, er langs- er in- er tegen- er over- enz of ....
hier blijven staan met je neus in die richting. Elke "goeie" stap in de "juiste" richting word beloond
Alleen de training mogelijkheden zijn hier nog al schaars, helaas

Nils en Olly
Creatief met IJzer,
maar niet aan mijn paard

Bedankt voor jullie tips! Hier kan ik al zeker iets mee doen. En zelf rustig blijven, dat is voor mij soms een beetje moeilijk... Maar ik weet uit ervaring wel dat dit iets heel belangrijk is. Mijn paard vroeger was heel erg gevoelig voor mijn gemoedstoestand. Ze was één keer erg geschrokken (en ik bijgevolg ook) op de weg, en omdat ik de keren nadien op voorhand al verkrampte van schrik verzette zij ook geen poot meer... Maar goed nu ben ik ondertussen wel een stuk(je) ouder en wijzer
Hoe zit het bij jullie met paarden passeren? Daar had ik vroeger nl. ook een helse schrik van omdat die meestal heel de wei begonnen rond te racen, en mijn paard bijgevolg ook mee wilde... Hier staan erg veel paarden in de omgeving. Ik denk in dit geval best gewoon rustig doorwandelen? Tot nu toe zijn we vooral rustige paarden gepasseerd en heb ik hier nog niet echt veel problemen gehad.

Weet je zeker dat je paard helemaal mee wil? Die van mij willen 1e stil staan en kijken maar ik vraag ze door te lopen. Als dan de paarden in de wei gaan rennen doen die van mij misschien 2 of 3 passen sneller, en dat was het dan. Zelf kan ik dan wel volledig rustig blijven en ga geen gekke dingen doen (opeens snel de teugels korter of zo). Ik weet zeker dat het toch niks voorstelt wat ze willen doen.
Ik heb zelf met 1 paard problemen met koeien. Ooit ben ik bij het afstappen in de berm terecht gekomen door een koe. Ik kon paardmans 200m verderop van een grote weg plukken waar de vrachtwagens met 100 per uur over heen scheuren, hart in de keel. Je kan wel zeggen dat ik vooral mijzelf een traumaatje bezorgd heb...
Het hangt er vanaf hoe ver de koeien weg zijn en hoeveel ze bewegen. De "buurkoeien" zijn overigens niet zo heel spannend meer voor 'm, maar elke koe in een ander weiland is weer een totaal andere situatie... voor m'n paard dan. Het is ook "heel fijn" dat hier van die lekkere jonge koeien in de wei staan die in volle vaart door de sloot en struiken naar het hek springen krrrt, spletsj, kadeng, om naar je te kijken en helemaal met je mee blijven huppelen. Het lukt mij dus eg nie om dan rustig te blijven. Of ook leuk, een stier die op een koe bezig wil gaan...
Omdat het paard zeer gevoelig is voor mijn stemmingen (schrikt alleen van een hond als ik dat doe) hou ik zelf deze ellende in stand. Maar ja, probeer dat knoppie maar es uit te zetten in dat steeds ouder wordende hoofd... Ik stap dus altijd af als de druk voor mij te groot wordt. Dan kan ik kalm blijven en het paard dus ook. Paardlief weet dat al en gaat nu bij voorbaat al bij koeien die vlak langs de weg staan stil staan en omkijken als ik niet afstap. Bij alle andere dingen (die er overigens eigenlijk nauwelijks meer zijn) kan ik hem wel geruststellen met een "is goed" en een aai over z'n hals, hij gaat er dan altijd langs. Daarvoor krijgt hij altijd een beloning.
Alleen die koeien pfff... Als er een ander paard bij is dat niet die angst kent kunnen we ons daarachter verschuilen en durven we het beiden wel aan. Maar ik ben bijna altijd alleen onderweg.

Toen we nog in België woonden kwamen we bij een rit een keer over een smalle houten fietsbrug waarnaast op 5 meter afstand op dat moment een dubbele oplegger vrachtwagen piepend afremde. Meneer kijkt daar dus niet eens van op. Gewoon met de neus over die brug goed uitkijken waar je loopt. Maaaaaaaaar, 100 meter later liggen er 300 meter van ons 50 koeien in de wei her te kauwen en met hun staart te zwiepen.... Meteen was de opwinding er bij hem, kop omhoog, tempo omhoog, kijkuuuuuu. Ik vond dat toen zo enorm bizar dat ik in de lach schoot en 'm voor gek verklaarde. Onmiddellijk toen ik begon te lachen ging bij m'n paard het opgefokte eraf

Een koeien- fobie! Ik kan me voorstellen dat je het moeilijk hebt om rustig te blijven... Mijn paard sjeezde effectief wel een eind mee langs de draad als er paardjes het op een lopen zetten. Als we de wei voorbij waren ebde de stress wel wat weg, tenminste als het gekletter van de hoeven niet te lang hoorbaar bleef.
Camions daar kijk ik ook niet naar uit! Wat vreemd dat jou paard daar wel kalm onder bleef... Traktors is nog zoiets. Gelukkig zal ik dat wel wat kunnen oefenen want mijn schoonvader heeft er één. Ze zien die dingen eigenlijk dagelijks passeren, en toch vinden ze het zo'n vreemde dingen. Maar ja wat wil je met zo'n groene herriemaker!