Christel Provaas schreef op donderdag 9 juni 2011, 8:27:
Dat is eigenlijk wat ik bedoel. De 25 jarige is absoluut scheef (is overigens nog nooit kreupel geweest en gaat hier niet op haar gezicht). Ik heb vorig jaar in NL rechtrichtlessen gevolgd, juist om te voorkomen dat ik met het jonge paard dezelfde fouten zou maken. Die sprong bv wat lastiger aan in de linkergalop. Daarom heb ik daar ook nog een Jack Meagher masseur ook nog bij laten komen.
Hier heb ik die mensen trouwens niet voor begeleiding.

Maar zoals ik hier nu rondhobbel, me dus eigenlijk laat vervoeren en daarbij probeer zo min mogelijk de balans te verstoren en wel probeer in evenwicht te zitten, heb ik toch het idee dat dat niet echt verkeerd is.

Sandra van Bommel schreef op donderdag 9 juni 2011, 8:30:

. Maar buiten dat, vind ik het nog moeilijk om mij
Ik ben er sinds ik hier kom ook iets meer mee bezig, als een van de mijne zo loopt te drammen en scheef gaat lopen, zet ik haar gewoon af en toe andersom, gaat ze zo maar ff lopen drammen. Vaak is het dan ook wat sneller over met het gedram.
In draf gewoon elke 10 passen 1 x extra blijven staan(sta-zit-sta-sta-zit)ook goed voor je eigen evenwicht.
Dat je toegeeft aan het feit dat silja flipt als hij alleen blijft vind ik erg jammer, je doet jullie allemaal te kort, IK zou daar een oefenpunt met heeeeele kleine stapjes van maken. Elke dag even 2 sec uit het zicht en pas als dat goed gaat heeeel langzaam die tijd iets opvoeren.
Die van mij zijn moeder en dochter. er blijft er ook vaak een alleen achter en hoewel ze het nog steeds niet leuk vinden wordt het nu wel al veel beter geaccepteerd.
Natuurlijk hinnikt de achterblijver nog wel eens maar er is ook voldoende rust nu om toch wat hooi te knabbelen enzo. Als je het niet probeert(oefent) komt het er ook nooit van en ben je dus altijd afhankelijk van je(drukke) man om eens naar buiten te kunnen.

Christel Provaas schreef op donderdag 9 juni 2011, 8:27:

En die scheefheid en muisarm gaat vanzelf over als je meer andere bewegingen gaat maken die minder eenzijdig zijn en hierin getraind raakt. Spreek hierin uit ervaring. Ik kan nu zelfs volledig krom uren achter m'n laptop zitten met irritant touch pad. Nergens last meer van. Iets dat ik jaren geleden niet meer kon doen, zelfs niet voor een minuut. Overbelasting door eenzijdigheid. Ondertussen doe ik veel meer zwaar fysiek werk op "oneffen terrein" en veel minder eenzijdige bewegingen. Volledig genezen van m'n rsi zonder welke vorm van therapie dan ook. Elke scheefheid is weggewerkt of niet meer een factor van belang. Vast zittend lukten sommige dingen gewoon niet. Voor je 't weet zitten dingen weer anders in elkaar. Scheef ben ik zeker, is iedereen, maar ik heb daar geen last meer van.

Het zelfde geldt voor je paard, ze zijn allemaal scheef, de vraag is of het een probleem is. Hangt er maar vanaf wat je van je paard verlangt en waar de grens ligt. Van mij hoeven ze bijvoorbeeld geen spaanse pas te maken die even hoog is. Is niet mijn ding en gevaarlijk voor hun gezondheid is een ongelijk hoge spaanse pas echt niet. Het zou dus totaal zinloos zijn op een gelijk hoge spaanse pas te oefenen voor uitsluitend de rechtheid en het daardoor aangenomen welzijn van het paard. Mijn paard gaat echt niet stuk als ie de pas niet even hoog doet vanzelf. Je oefent dat omdat je het leuk vindt en graag zo wil zien (of ermee een probleem oplost). En zo bepaalt iedereen zelf wat men wil en nodig is en zo ontstaat die eeuwige discussie of scheef zijn wel of niet erg is. Soms wel en soms niet! Soms is het noodzakelijk en soms maakt het geen donder uit. Het is allemaal relatief en er is geen absolute maat te geven! Dat sluit uiteraard niet uit dat als je paard té scheef is voor wat het voor je moet doen en er last van heeft je daarop zult moeten trainen en daarvoor zijn er meerdere manieren. Dressuur is er 1, terrein is er 1 etc etc etc. Ieder zijn of haar ding en mogelijkheden.
Paarden gaan hier op oneffen terrein misschien niet overal letterlijk op hun plaat maar de vertrouwde scheefheid werkt niet meer omdat je dan niet meer kunt functioneren. Scheef grazen kan al niet omdat dan letterlijk 1 voet de grond niet raakt bijvoorbeeld (heb het hier 1 zien doen, en maar vissen met dat pootje, waar is die grond toch . Of de boel gaat glijden.

Martina schreef op donderdag 9 juni 2011, 9:53:


De spaanse pas was er één in een opsomming van bewegingen en oefeningen die paarden maken, waaruit je KUNT AFLEIDEN of er assymmetrie in het spel is. Het gaat mij niet om de specifieke oefening an sich, maar om te kunnen monitoren waar en wanneer er assymmetrie speelt. Ik denk dat je niet snapt waar ik mijn punt maak.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Martina schreef op donderdag 9 juni 2011, 9:53:


Maar daarmee noem je zelf toch al de hele kern?
Scheefheid gaat niet over als je in die scheefheid blijft hangen, maar wel als je het gaat compenseren door de rest van je lijf aan te spreken.

Als je paard knoerscheef loopt, ben je een knappe ruiter als je dat niet gaat benadrukken door die kant nog een keer extra te belasten en dan ga je overbelasting in de hand werken.
Als je daarentegen ervoor zorgt dat ook de andere delen in het lijf bijtrekken door training, dat verhelp je het probleem.
Dat is toch ook waar het om draait?

En de ene kan dat in het terrein en de ander werkt daar thuis wat makkelijker aan.
Heeft niets met spaanse pas of andere moeilijke zaken te maken, maar is simpelweg wat basis om het paard de mogelijkheid te geven op gezonde wijze met de last op zijn rug om te springen. Wij moeten ook leren hoe we het makkelijkste iets kunnen dragen zonder door de rug te gaan.

Christel Provaas schreef op donderdag 9 juni 2011, 10:11:

Ik heb die spaanse pas, net als jij, ook maar gebruikt als een voorbeeld. Gaat me niet om die beweging per se maar om het grotere plaatje van relativiteit.

Marlies Sanders schreef op donderdag 9 juni 2011, 9:37:


Hälga dramt niet. Ze is wat meer voorwaarts en gaat dan scheef lopen, zelfs als ik nauwelijks aan de teugels kom. Ze luistert verder goed.

Dat silja flipt als ik met hälga weg ga, heeft een reden. Ze flipt trouwens niet zomaar, maar knalt gewoon door de omheining heen, zelfs als ik nog in zicht ben.
Tuurlijk kan daar aan gewerkt worden, maar op dit moment zie ik daar nog geen belangrijke reden voor om mij die ellende op de hals te halen. Ik leer namelijk zelf erg veel van de oefeningen in de wei en heb absoluut niet gevoel dat ik mijzelf of een van de paarden te kort doe. Waarom? Geloof je werkelijk dat ik de paarden te kort doe omdat ik ze niet uit elkaar haal?
Ik geloof daar niet zo aan.
Op het moment dat het wel zo is, kan ik daaraan gaan werken. Maar dan zal ik eerst een isoleercel voor sil moeten bouwen.
Maar ik weet heel goed hoe het opbouwen in principe werkt, kan mij zelfs bedenken hoe je het in nog kleinere stapjes kan opbouwen, maar ben daar momenteel helemaal niet mee bezig. Heb nog genoeg andere dingen aan mijn hoofd.
Bovendien wil ik veel liever in de toekomst leren om Sil als handpaard mee te nemen. Dan krijgt ze namelijk meteen de beweging die ze hard nodig heeft.
Maar ik moet gewoon zelf eerst beter eigen worden met mijn paard. Dat is voor mij de enige prioriteit.

Sandra van Bommel schreef op donderdag 9 juni 2011, 10:22:

quote uit vorige mail

Sorry, ik begreep hieruit dat ze dramt...

Maar ook dan kan je toch oefenen om ook even over de ander schouder te lopen?

knip


Wederom sorry, ik bedoel niet echt tekortdoen, maar ook hier dacht ik weer te begrijpen dat je dat wel heel graag zou willen, en dan vind ik het jammer als dat niet kan...
Ik bedoel aan te geven dat je, als je dat wil, daar best naartoe kan trainen.
Al duurt het een jaar, als je niet oefent zal het nooit lukken ook.
Het is zo leuk voor allebei als dat (op een ontspannen manier) kan.


mss werk je er nu onbewust al aan door met je nieuwe paard apart aan de slag te gaan? Lijkt mij een goed begin.


Het een zou het ander niet uit hoeven sluiten...


Natuurlijk moet je alle tijd van de wereld nemen om eigen te worden met je nieuwe paard.
Juist nu is het toch belangrijk om een goede vertrouwensrelatie op te bouwen, van twee kanten. Daar heb je helemaal gelijk in hoor!

Marlies Sanders schreef op donderdag 9 juni 2011, 11:08:


Ja dat klopt, maar dat krijg ik dus buiten moeilijk voor elkaar. Daartoe moet ze wat beter aan de hulpen zijn en dat zijn dus de dingen waarvoor ik thuis trainen belangrijk vind.

Ik bedoel dus ook dat het niet corrigeren van een dergelijke houding uiteindelijk volgens mij wel degelijk tot overbelasting kan leiden. Zelfs als ze stil staat, hangt ze echt naar een kant. Het zit ook niet gemakkelijk
En dan vind ik het werken daaraan toch wel belangrijk,

Thuis daaraan werken kan er dan ook voor zorgen dat ik het later buiten toe kan passen.
Lijkt me.
Zal trouwens zeker een tekortkoming van mijn kant zijn, dat het buiten niet zo lukt.
Misschien train ik thuis wel vooral mijzelf-

Helemaal goed. Mooi voorbeeld van rechtshandigheid en muisarm en stijve nek. Er zijn zelfs beroepschauffeurs die zoveel last van hun rug kregen dat ze bijna niet meer konden rijden en waarvan bleek dat ze altijd hun portemonnee in dezelfde achterzak hadden. Of scheve schouders en daaruit volgend rugklachten, omdat ze altijd één hand - heel ontspannen- over het stuur leggen en de ander een stuk lager aan de onderkant ervan.
Denk alsjeblieft niet dat dit alleen bij dressuurpaarden voorkomt en dat een recreatieruiter niks te vrezen heeft. De meeste van mijn klanten ZIJN recreatieruiters en bijna allemaal hebben ze bananenpaarden, die vroeg of laat kreupel worden. Het is echt niet goed om dit als niet PN af te schieten.

Het eerste wat ik doe is over de kont kijken langs de schoft naar de schouders, dan naar de voeten. Is er verschil in hielhoogte en teen en dan ga ik vragen stellen over de kenmerken die jij hier opnoemt. (je zal de mensen niet de kost moeten geven die niet weten of hun paard bv.makkelijker naar links dan naar rechts draait, want je gaat failliet)
Dan gaan we werken. Als het paard erg kreupel is - of er al wel of geen hko geconstateerd, boeit me weinig- is langteugelwerk á la Piet Loof (dat betekent 80% gepikt van Piet Bakker, aangevuld met 20% van mij) eerst aan de orde. De ruiter krijgt hiermee in zijn/haar handen het juiste gevoel én het kreupele paard wordt ontzien.
Is daar goed op geoefend en vermindert het kreupelen gaat de ruiter erop en rijden met veel vereenvoudigde invloeden van Antoine de Bodt.
Het is allemaal geen rocket science namelijk. Ik zeg niet dat AdB het moeilijk maakt, want meestal zijn het de dressuur en springruiters die onbegrijpelijk lullen, die hij juist moet leren hun paard recht te rijden.
Ik wordt echt gék van modieus ingewikkeld versluierend geklets over harmonica's die in en uitschuiven en binnen of buitenteugels gecombineerd met binnenbenen waar een paard zich omheen zou moet krullen.
Standaard vraag ik dan na zo'n minuut of tien op een bepaalde manier rijden "wat voel je?" Bijna altijd is het antwoord "hij loopt vreemd"
Dat is hartstikke mooi en het antwoord waar ik altijd op hoop, omdat er jaren aan vooraf gegaan zijn van ongemerkt de makkelijkste zit kiezen en daarmee de scheefheid bevestigen en laten toenemen.
Mijn antwoord is dan ook meestal: "Dat zou goed kunnen kloppen dat het vreemd voelt, want hij is niet kreupel meer"

Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Mooi Piet, dat is de richting die ik uit wil. Dankzij PN kan ik het allemaal wat beter plaatsen, alles die ik gezien heb. Zoals jij zegt klinkt het logisch en zo'n mensen zijn er nodig voor de paarden en de ruiters te begeleiden, inderdaad niet die ingewikkelde krullewieten.

Pff...sorry mijn Nederlands, om de paarden en ruiters te begeleiden...

Martina schreef op donderdag 9 juni 2011, 9:00:


Martina, het is allemaal zo moeilijk uitleggen wat ik voel. Het is geen verzameling zoals je ziet in de dressuur, maar misschien is ondersteunen een beter woord.
Ik ga af en toe gaan rijden bij een vriend die een manege heeft in regio Aarschot (regio ook van de Poedertoren). We gaan lange tochten doen in de buurt en daarbuiten. Meestal zijn het zandpaden, krinkeldewinkel door de bochten en af en toe bergop-beraf . Als ik dan het paardje waar ik mee rijd (deze is trouwens erg scheef) ondersteun met mijn zit, zeer soepel en ontspannen meezitten (ik ga niet verlicht gaan zitten in galop) maken dat ik licht contact heb met de voorkant en af en toe halve ophoudingen geven, dan gaat hij minder gaan wegduwen met zijn achterbenen, wat ik persoonlijk vreselijk vind, maar lichter vooraan worden en achteraan meer onderbrengen waardoor hij ook meer in evenwicht door de bochten kan galloperen. Als ik dat niet doe, gaat dat hoofd meer de lucht in, gaat hij de bochten in als een dweil in galop, achterbenen niet onder zich maar meer van zich wegduwend en dat is erg slecht voor zijn rug.
Ik probeer er dus voor te zorgen dat het paard ronder en lichter in de hand gaat draven, of galloperen, door de voorkant lichter te maken door de halve ophoudingen af en toe, been erbij en met m'n zit de beweging/cadans van de achterhand goed te volgen. Misschien voelen jullie dit niet zo aan, maar ik had het idee dat dit paardje er baat bij had. Als ik hem liet galloperen zonder iets te doen, dan week hij enorm naar rechts af en ik belandde altijd met m'n hoofd in de takken. Ergens denk ik dat dat afwijken iets met z'n scheefheid te maken had...