Zoooww herkenbaar......
Wat mij helpt , maar dan moet het paard even meehelpen , is er gewoon op gaan zitten , en paard even stil laten staan , van mij appart met een bak eten of hooi voor zijn neus.
Even voelen hoe alles voelt , zelfcontrole , is alles ontspannen , adem onder controle , oke! , en na een tijdje afhankelijk van hoe jij je voelt gaan wegstappen bij de voerbak.
Gewoon voorzichtig , maar wel even doen , zo stel ik het mezelf voor.
Ik loop met Namkje ook nog maar kleine stukjes , wil niks uitlokken en doe rustig aan.
Is het niet om het voor haar extra spannend te maken , dan is het wel voor mezelf te trainen. Ook ik moet alles in kleine stapjes doen.
En je hebt er in mijn ogen niets aan om een grens van jezelf over te gaan.
Wat dat betreft is de ene dag de andere niet. Soms sta ik op met veel meer lef in mijn lijf dan andere dagen....
Je moet niks! maar je wil wel , dus moet je ook iets...de stappen zo groot maken als je je voelt , en je lef zal groeien!!!

Kallum aan , het is jouw paard , jouw leven , jouw dag en jouw feessie!!!!

Gr Esther

van lennep schreef op zaterdag 24 april 2010, 9:57:

Helemaal met Esther eens! Maar ... je hebt soms iemand nodig die jou net dat zetje de goede kant op duwt, die jou het vertrouwen kan geven door jou het vertrouwen te geven. Eenmaal die drempel over (hoor mij nu ) dan valt alles van je af en krijgt alles een plaats. Dan denk je niet meer in onzekerheden, maar dan zie je alleen nog maar de mogelijkheden. Echt, Jennet, dat geeft je zo'n vreselijk lekker, rustig en zeker gevoel, maar die eerste momenten, dat kwartje (oud nederlands muntje ) dat moet eerst vallen en dat zit in jou en alleen in jou. Ik zie het als een soort van tandartsbezoek ... ben je angstig voor de tandarts, anders heb je er ook weer niks aan ... je ziet er tegen op als een berg, maar eenmaal weer buiten dan denk je "was dit alles????" Dat gevoel "was dit alles" moet je zien vast te houden en dat lukt je alleen maar als je het doet, keer op keer, maar wel met de juiste personen om je heen. Niet denken "ik kan het niet, ik leer het nooit", maar denken "dikken brol, iedereen heeft het moeten leren" Wij zijn alleen wat later gestart hé? Komt goed, schatje!

van lennep schreef op zaterdag 24 april 2010, 9:57:


Wat ik doe als ik me onzeker voel om er op te gaan:
Ik zadel het paard op en ga er langs lopen buiten. Net zolang tot het moment komt dat ik er gewoon op ga zitten.
Al is het maar het laatste stukje op de terugweg...

Anja Seijn schreef op zaterdag 24 april 2010, 10:34:


Frank (oud belgisch muntje)

Nils en Olly
Hoe meer je leert, hoe meer je beseft, dat je
weinig weet