Vandaag hebben Esther (van Lennep, die dacht dat ze hier vakantie kon vieren... haha) en ik de Haflinger Nelly van onze Duitse vrienden kunnen bekappen, alléén aan de beide voorvoeten.
Helaas zijn we erachter gekomen dat er vroeger met dit dier toch iets gebeurd is, waardoor ze beslist de achterbenen niet wil geven.
We zijn begonnen met clickeren, omdat er helemaal niemand in staat schijnt te zijn om die voeten te bekappen. Er is dus zes jaar lang helemaal NIETS aan die voeten gedaan.....
OK, het waren geen Turkse pantoffels.... maar hangend in de pezen, met veels te lange tenen, en hoogstwaarschijnlijk
hoefbevangen geweest.
Er zit in ieder geval een deuk, ook traumaringen zijn in lichte mate zichtbaar.
Ik heb al eens eerder over dit paardje geschreven hier.... en begonnen ooit haar clickerwise te maken. Jules heeft toendertijd wél voor elkaar gekregen om die achterbenen te pakken, maar dat was met druk en niet vrijwillig.
M.i. niet de juiste wijze om het goed aan te leren.
Zodra je die achterbenen wilt pakken draait de achterhand weg en probeert ze daaraan te ontkomen. Trappen of slaan doet ze niet. Je kunt ook gewoon haar overal op de achterbenen aanraken, dat maakt haar niets uit.
Er zit een groot litteken aan de binnenzijde van 1 achterbeen, ziet eruit als een oude draadwond.
Het verhaal is dat zes jaar geleden de oude eigenaren hebben geprobeerd om haar voor de kar te beleren, daar is iets bij fout gegaan waardoor het rijtuig is omgeslagen. Ook Nelly schijnt indertijd op de grond te hebben gelegen, verstrikt de tuigage. Het fijne weet ik er niet van. Misschien is dat nog te achterhalen.
Volgens de vorige eigenaren was er niets met de merrie te beginnen en daarom werd ze verkocht.
Onze Duitse vrienden zijn geen ervaren paardenmensen en hebben dus 2 Haflingers puur voor de lol. Deze merrie Nelly, en een inmiddels geruinde Haf van 2 jaar oud.
Deze lopen praktisch vrij rond op een 8 of 9 hectare ruig land waar voor hun voldoende te vreten staat. Ze zorgen voor schoon drinkwater en als het gras echt op is dan is er voldoende hooi op voorraad.
Omdat bekappen nogal problematisch is werd het aan mij gevraagd.
Zag er best wel tegenop (maar verdorie ook wel een uitdaging he????), het is gewoon zwaar werk en we weten zo onderhand wel hoeveel werk het is om een paard zodanig op te voeden dat het wél braaf vier voeten geeft. Deze merrie is inmiddels 11 jaar en kent echt niet veel.
Esther en ik besloten vanmiddag om het toch te gaan proberen.
Beloninkjes in de broekzak.... bekappersgereedschap mee.... en een fikse lading geduld. Esther is begonnen en ik speelde de voerautomaat.
Geen mooi of yes of X gebruikt... maar ditmaal Guuuuuut!
Tsja... op z'n Duits dan maar!
Voorvoet omhoog tillen op commando, dat was het doel. Ging goed!
Opmerkelijk was dat de merrie niet zozeer spanning bij zich had, maar wel het vrij snel zat was. En heel erg gericht op haar baas, die haar verziekt met te pas en te onpas voeren. Snoeppies.... zomaar, gratis en voor nop.
Moeilijkheidsfactor stijgt hiermee toch zo'n 25% want Baas is vaak belangrijker als de voerautomaat of de clickeraar.
Gelukkig was Baas op 'n gegeven moment druk aan het klepdozen met Jules, duurde veels te lang met ons... en had de aandacht elders
)
Vergeef het de man... want hij is al bijna 75 jaar oud..... en bedoeld het goed.
De eigenaresse begreep precies waar wij mee bezig waren en speelde zelf later voerautomaat. Zij is een stuk jonger, 65..... maar heeft veel meer gevoel voor het paard op zich. Weet uit zichzelf al dat iedere druk op dit paard gewoon teveel is.
We zijn toch zeker, met kleine tussenpozen, zo'n uur bezig geweest.
Nelly tilde op Fuss! zowel links- als rechts de voorvoet op.
Achter bleef ze vertikken en ook wijken. We hoopten dat ze een fout zou maken en 1 been optillen of een poging daartoe.... helaas deed ze dat niet.
Er viel dus helemaal niets te belonen. Daarom doorgegaan met beide voorvoeten waar nodig een stuk af moest.
Gereedschap uit de tas gehaald. Tang en rasp.
En... op het geluid van het rammelen van het metaal was Nelly niet blij. Oren gingen naar achteren en ze liep weg. Zo'n heel duidelijk geval van wantrouwen en dit niet willen had ik nog niet eerder gezien.
Waarom onthouden paarden nu zes jaar lang een trauma hé?
Dus, stapje terug en eerst beloond als ze met haar neus zowel tang als rasp aanraakte. Goed! Toen daar de spanning weg was en wij haar met zowel tang als rasp overal konden aanraken zonder verdere problemen waren we weer een half uur verder.
Tsja.... het gaat niet altijd snel maar dat hoeft ook niet. Beter goed zonder stress aanleren en ietsje meer tijd nemen.... dan toch doorzetten en geen vertrouwen meer krijgen of behouden.
Voet opgetild en gaan knippen. Beloond. En zo in etappes steeds een klein stukje eraf gehaald. Heeft ons zeker 1 uur gekost (pauze'tjes ingelast), maar het eindresultaat was wél dat we beide voorvoeten gewoon goed en zonder spanning kregen..... en keurig hebben kunnen bekappen.
Tsjonge..... toen we bijna klaar waren hadden we gewoon een modelpaardje!
Ze deed haar best als we maar niet te lang achter elkaar bezig waren.
Ik heb gewoon het laatste kunnen raspen en mijn Jules heeft een prachtige mustangrol gemaakt terwijl ie de voorvoeten gewoon op een rechtopstaande autoband zette... mijn Jules is niet zo moeilijk
)
Eindresultaat: een Nelly die duidelijk veel beter liep als voordien.
Het stijvige houterige loopje (veroorzaakt door een fikse toon en de genezende
hoefbevangenheid) is veranderd in een paardje wat haar voeten weer neer durft te zetten en durft te lopen. De eigenaren weten dat ze best 1 of 2 dagen ietsje gevoeliger kan lopen maar volgens hun liep ze de laatste weken al waardeloos.
Nelly is veel en veels te dik. Nelly heeft in de kwartieren een wat bollige zool.
Er zitten restanten dubbele zool waarvan wij hopen dat die er nu uitbreken door het lopen over de stenen.
De witte lijn is verbreed. Er zit een goed stuk hoefwand van ruim 3 centimeter.
De achtervoeten zien er op zich niet slecht uit. Onderkant bekijken was dus onmogelijk.
We hebben de eigenaren gezegd om helemaal te stoppen met het geven van al die
krachtvoersuikers.
En nu maar hopen dat ze dit ook daadwerkelijk doen!
Zo...ongetwijfeld zal Esther, als ze dinsdag weer naar huis vliegt, hier nog het verhaal van commentaar voorzien.... Tsja... die dacht dat ze vakantie had, is ze hier ook nog met paarden bezig!
Groetjes,
Wil.
Warboel
