Michiel schreef op maandag 8 december 2008, 16:03:
> e m kraak schreef op maandag 8 december 2008, 14:07:
>
>> Waar het hele verhaal, de hele discussie om draait is dat we
> mondklik daarvoor. Enkel als het paard het been geven negeert
> dan is de aversieve vorm nodig, of een andere aanpak?
>
> Groet, Michiel
Net als zowat iedereen is jouw focus gericht op de
vorm van communicatie, niet op de inhoud. Toch dacht je toen je dit schreef, en denk je misschien nog wel, dat ik dit mis heb. Dit is nu ten voeten uit wat ik steeds bedoel, de inhoud is veel abstracter en verloopt cumulatief over langere tijd.
Fysieke druk van jouw been hoeft niet meer of minder aversief te zijn dan tonggeklak (even voor alle duidelijkheid aan alle mogelijke vormen van imbeciele meelezers hier: dit geldt niet voor sleutelbos en 4-duims spijker!).
Het is het proces waarin begrepen communicatie is opgebouwd dat uitmaakt hoe je paard (ontvanger bepaalt) jouw stimuli ervaart; als beloning of straf, of als signaal leidend tot een reactie (respons) zonder intrinsiek straffende - of belonende waarde. Dit laatste gaat niet zomaar. Dat werkt pas als je reeds hebt leren dansen, om het voorbeeld van Frans en Piet aan te halen.
Mijn vraag hoe het toch kan bestaan dat mijn paard wél zonder protest ophoudt met grazen en de rit vervolgt als ik dat vraag, dit terwijl hij vrijwel altijd mag grazen van mij zodra we ergens stil staan, staat nog steeds onbeantwoord. Het gaat hier om dezelfde communicatie opbouw en verwachtingspatronen over langere tijdsperioden.
Warboel
