Herman schreef op maandag 24 december 2007, 0:20:
> Mijn beste vriend Chris heeft een paard, Iman. Een 18 jarige
> ruin, aanvankelijk opgeleid voor de Prix St.-George, en door
> Chris gekocht om fantastische buitenritten mee te maken.
> opgelost zijn.
>
> Weer een NH/PN zieltje bijgewonnen ...?... En dat in het hol
> van de leeuw
Kleine update aangaande de evolutie met Iman
Chris - stoere bonk als ie is - heeft zélf ook al met zijn eigen paardje gewandeld, ondanks zijn kapotte knie. 2 mankepoten hebben meer steun dan 1, heeft hij gedacht.
Vorige week hebben we samen en wandelingetje gemaakt.
Chris was eerst op de pensionstalling, en had zijn paard Iman al helemaal klaar.
Het viel me op dat Iman geen stalhalster aan had. Chris had hem zijn nieuwe touwhalster omgedaan.
Enkele weken geleden nog had ik hem erom gevraagd (ik wist dat hij een nieuw touwhalster had gekregen met zijn verjaardag - een paar maanden eerder). Chris had er toen nog een beetje lacherig nonchalant over gedaan. Ik had hem uitgelegd hoe dit touwhalster zoveel méér effect heeft bij het aan de hand leiden van zijn paard, zéker nu hij toch als "halve kreupele" naast zijn paard, het beestje onder controle moest zien te houden.
Ik sprak hem erover aan. Blijkt dat hij mijn argumentatie van het touwhalster toch eens zélf was gaan uitproberen (als niemand het zag). En het had gewerkt! Iman was met een minimale druk van het leidtouw perfect aan de hand te houden.
Wééral een stapje NH/PN vooruit voor Chris.
Gisteravond heb ik Iman opnieuw gereden - uiteraard
bitloos, zonder zweep of sporen.
Ik heb mij beperkt tot stap en draf. Linksvoor loop hij nog niet helemaal zuiver, maar het lijkt eerder een beetje stijfheid. Echt mank lopen was er niet meer bij.
Ik wist dat de voormalige sringinstructeur van Chris op de pensionstalling zou zijn voor lessen. Sympathieke knul, maar óóóó zo conservatief én LRV. Dirk, een andere "kritische" vriend van ons (recreatieruiter) stond er samen met de springinstructeur op te kijken. In de piste reed er ook nog een 13 jarig meisje op haar merrietje. Haar paardje wilde niet vooruit. Geen wonder, zijzelf was méér aan't gapen naar Iman en mij omdat ze niet kon geloven dat er geen bit in de mond van het paard stak. Nóóit gezien ...... Oe doede dà ???
En Iman, hij had wel wat tijd nodig. Hij ging voortdurend het bit opzoeken dat er niet was. Daardoor was hij aanvankelijk moeilijk te sturen. Maar het lukte, zelfs een beetje aan de teugels.
Plots schrok Iman (van een blauwe ping-pongtafel in de cantine). Hij sprong meteen opzij, keerde zich 90° om en vertrok in rengalop, weg van dat enge ding.
Een simpele zachte "how" was mijn antwoord, gekoppeld aan een diepe zit en een lichte halve ophouding van de teugels - benen vooruit. Iman stond prompt stil. Beloning.
Ik heb hem nog enkele keren (zowel links als rechts) langs het enge venster geleid - telkens stelling nemend zodat hij goed het schrikbeeld kon zien. Daarna in draf erlangs. Wég probleem.
Daarna een leuk praatje gemaakt met de Dirk en de springinstructeur, maar géén letter over hun lippen over het bitloze hoofdstel. Ik zag ze wél voortdurend kijken, maar wisten blijkbaar niks zinnigs te zeggen.
De Big Boss van de pensionstal sprak me echter wél aan in de wandelgangen. Hij was oprecht geïnteresseerd over de werking en gebruik van bitloze hoofstellen.
Zitten er in het hol van de leeuw dan toch alleen maar doetjes?
Donderdag ga ik opnieuw rijden. Misschien kan ik dan ook al een
bitloos galopje vragen aan Iman. I will let you know ...
Warboel
