Isabel van der Made schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 1:49:


Hoewel het een direkte vraag is aan Nick, een kort woordje van mij
als het niet erg is. Ook ik was/ben gaan rijden om medische redenen. Mijn fisioth. adviseerde me na een hernia te gaan paardrijden. Ik bleef namelijk pijn in mijn onderrug en mijn linkerbeen houden. Er leek niets anders op te zitten dan te opereren.
Ik ben begonnen met grondwerk via Hempfling, daar had ik al flink beweging mee natuurlijk. Daarna vast leren doorzitten in alle gangen, na mijn dagelijkse rit voelde mijn rug op den duur meer los dan een fisio hem ooit kreeg. Door de training van mijn bekken en rugspieren versterkte het spiercorsetzo, dat de pijn verdween. Natuurlijk blijft het een zwakke plek, maar nu ik weer rij heb ik, na in het begin vreselijk stijf geweest te zijn, dat gemasseerde gevoel weer terug.
Piet, (die nu naar bed gaat, om zes uur loopt die stinkerd af :)

Isabel van der Made schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 1:49:




Mijn dank is groot maar toch blijf ik bescheiden....
Geduld is iets wat je 1: of aan kan leren....2 of vanzelf kan krijgen door iets maar lang genoeg mee te maken....
En beide vind ik niet zo heel bijzonder dus....
Daarnaast ben ook ik gezegend met een vrij hoog iq,(maar doe er verrekte weinig mee eigenlijk) en heb een bijna fotografische geheugen wat in dit soort forums soms erg goed uitkomt,kun je ook lekker snel door de stukken lezen...haha
Daarnaast ben ik gezegend met een dochtertje van nu alweer bijna 12 jaar en ook daarvoor heb je .......juist .....geduld nodig.

Ja hoor, dat mag iedereen dus jij ook, ik schaam me daar niet voor..

Heel leuk om dit te lezen

Dit is inderdaad heel lastig...

(Ik hoop dat dit niet verkeerd overkomt,
nee hoor

Moet je beslist niet worden, zeker niet tegenover mij...


Alle kanten maar dat leg ik je uit....


Ik wil dit best op dit forum zetten hoor, da's voor mij geen probleem maar weet niet of het door andere ook op prijs gesteld wordt.....
Hoewel....ik kan hier door dit verhaal wel aantonen dat de wetenschap niet altijd gelijk heeft en het heeft ook nog met paarden te maken haha

Goed dan, degene die er geen belang bij hebben kunnen door naar het volgende onderwerp....

Om te beginnen mijn invaliditeit....
In maart (nu 13 jaar gelden) heb ik een vervelend ongelukje gehad met mijn (eigenlijk veelste grote) motor.In dat jaar heb ik op geheel onvrijwilige wijze kennis gemaakt met het plaatselijke asfalt in Doesburg (alwaar ik woonde)door een zeer klein,toch met redelijk grote gevolgen, technies mankement aan de remleiding.
De uiteindelijke gevolgen ??
Een dure motor aan gort, ikzelf half naakt op de doorgaande weg(al mijn kleren waren afgeschuurd aan een zijde) en onder de schaaf wonden vanaf enkel tot kruin en....op 7 ruggeweerfels scheuren aan de buitenkant en een beschadiging aan de binnenkant van mijn ruggewervels (5 in totaal), waardoor er wat splinters rond dolen op plaatsen die je als zeer onaangenaam kunt beschouwen ( denk aan het gevoel/pijn van een hernia..). Ze (deze splinters dus) zetten dus op zeer onregelmatige en ook vaak uiterst ongewenste ogenblikken het hele zooite in mijn rug vast met het gevolg van afgeknelde zenuwen.

Dit vervelende voorval heeft mij, tijdens de periode dat ik in het ziekenhuis lag (bij elkaar zo'n half jaar) doen beseffen dat ik A; vreselijk veel geluk heb gehad(ik leef nog steeds), B zeker wist dat ik na mijn (eventuele)herstel het leven even heel wat anders zou gaan aanpakken en C; een hele grote teleurstelling opgeleverd...
Dit was toen uiteindelijk de, (Sorry Frans..) geleerde heren, mij een toekomst voorzagen in een rolstoel. Lopen was alleen mogelijk in huis (directe steun in de omgeving..) en verder dus zitten.
In die tijd was ik behalve gek op dieren/paarden cq motoren/actief wielrennen, ook gek op surfen en ook deze sporten waren dus volgens hen niet meer voor mij weggelegd (ik ging ook alleen surfen als er minsten windje 6 stond, dus niet echt prettig weer om dan op je paard cq fiets te zitten).
In eerste instantie heb ik deze mensen ook geloofd (zij zouden toch wel moeten weten wat ze.....)al zag ik er enorm tegen op om alle dagen thuis te moeten zitten.Door mijn werk en hobby's was ik eigenlijk nooit thuis...
Na een gewennings periode en de geboorte van ons dochtertje, het slikken van toch redelijk zware medicijnen ( voor de kenners, Temgesic) besloot ik echter om niet bij de pakken neer te gaan zitten en toch nog wat van mijn (gehandicapte) leven te gaan maken.
Ook al omdat ik zelf mijn dochter opvoed (mijn vrouw werkt op kantoor en ik werd dus huisman..)moest er toch weer wat beweging in de spieren komen zo had ik besloten.Ook al omdat je door het stil zitten ENORM in spierkracht achteruit gaat...
In het ziekenhuis (Sint Maarten kliniek bij Nijmegen) heb ik wonderen zien gebeuren met bijvoorbeeld een meisje die daar in een rolstoel met jeugd-reuma in kwam (door andere artsen opgegeven..) en er,voor mijn vertrek, weer wandelend uit ging...
En met dit in mijn achterhoofd wilde ik een verandering teweeg brengen op de beslissing van de artsen die mij in de rolstoel zagen zitten voor de rest van mijn leven(ik was toen 31)
Ik besloot om weer actief te gaan sporten, iets wat voorheen voor mij naast mijn werk een dagelijkse bezigheid was...
Niet meteen met paardrijden natuurlijk ( al miste ik dat enorm...)
ook geen surfen of fietsen (motor kon niet meer,die was al weg/totalloss), nee ik ben heeeel voorzichtig begonnen met volleybal.
Dan wel op een recreatieve manier natuurlijk ,dus geen ballen van de grond af duiken/springen en zo..
Dit hielp !!! ik begon me weer wat beter (lees normaler, niet zo verkrampt van de pijn) te bewegen...Voor mij was het WONDER begonnen (in mijn ogen dan he). Dit heb ik een aantal jaren volgehouden en gaandeweg ben ik toen op een niveau gekomen dat alles eigenlijk weer redelijk soepel verliep (zij het nog steeds met pijn).
Tot een aantal jaar geleden mijn vrouw het plan opvatten om zelf te gaan paardrijden had ik wel contact met paarden,geen eigen paarden, en er ook nooit aan gedacht(durven denken) dat ik ooit nog eens op zo'n schitterend dier zou KUNNEN zitten.
Mijn vrouw wilde samen met onze buurvrouw op paardrijles...kwam vol verhalen weer thuis...en dan gaan de radartjes werken in die bol van mij....
Jaren vrijwillig/kostenloos in een manege gewerkt,om maar af en toe op een paard te mogen rijden...Het terug denken alleen aan de geur van deze beesten, het blik waarmee ze je af en toe aan kunnen kijken,de warmte en de trouw die ze je geven..het plezier, zo dacht ik verder en luisterde ik verder.....tot mijn vrouw me iets vertelde waar ik ZEER van schrok.....
Op de manege waar ze (let wel..voor de 1ste keer..) naar toe was moest ze ook al meteen gaan springen....En dat voor een dame die al een keer in d'r hele leven op pony park slagharen op een pony had gezeten.....
Ik vond het nog al een risico,zag in mijn achterhoofd het ongeluk wat ik meegemaakt had met de gevolgen, en besloot dan ook om maar eens een kijkje te gaan nemen op deze vreemde stal..
Ook stiekum gedacht hoe het zou zijn als ik dan maar meteen eens zou proberen om ook weer eens na jaren op een paard te klimmen (al vond ik de begeleiding dan eigenlijk drie keer niks....)
Affijn , ben met ze mee gegaan, een heeeeele oude rijbroek aangetrokken en heb de stap gewaagd...
Geen springen, geen gekke dingen als dressuur (risico op verdraaien van je rug), nee niks van dat alles , heel gewoon op een paard zitten en een beetje rond stappen......weer genieten van het gevoel van vroeger, toen alles nog kon......
Tja, de manege vond ik niks, dat heb ik de damens meteen gezegd (stal,onderhoud materiaal,schoonmaak regels??) .
We zijn toen op zoek gegaan naar een andere manege, hebben een hele goede gevonden die (in mijn ogen) op een hele paardvriendelijke, maar niet NH, manier met de paarden omging en zowel mijn vrouw, de buren (man en vrouw) en mijn dochtertje (ook helemaal gek van paarden) maar ...
je verwachte het al.. inderdaad ook ik zijn daar jaren op les geweest, wat voor mij natuurlijk een zeer risico vol iets was, maar kan alleen maar zeggen dat ik er, lichamelijk en ook zeker geestelijk
veel gezonder door ben geworden.... tekst te lang?

Isabel van der Made schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 1:49:



Ik hoop oprecht dat er MEER gaan denken, zoals jij ,maar vooral ook zo gaan LEZEN zoals het ook bedoelt KAN zijn...

Op een ander stukje heb ik ook 2 reacties laten zien....
De eerste ,vol verbijstering, woede misschien zelfs en onbegrip,
Daarna......toch ff denken en een andere weg kiezen....het uitnodigen door NH ers...
Daarvoor had ik het stukje ook NET gelezen hoor....maar ik wilde hier eigenlijk iets duidelijk maken....
Groetjes Nick

Isabel van der Made schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 1:49:

Hoi.

Ik weet niet wat voor gehandicapten bij je komen.
Maar je merkt helemaal niets aan ze?
Dat kan ik me niet voorstellen.


Ook zonder woorden kun je veel aan ze merken.
Ze zuchten als het paard aan ze snuift.
Ze worden heel stil of rustig als ze er op zitten.
Worden ze onrustig, gillen, bewegen, achterover zakken en ze vraagt ze: als je nog wil rijden, moet je....niet gillen, je recht op houden, vast houden.
Dan weten ze donders goed wat ze willen.
En verbeteren ze zich zelf, tot ze te moe worden.


Zal het niet al met al zijn?
Plus het oordeelloze van het het dier naar jou?
Het contact met de mensen en dieren in de stallen.
Het elke week terugkomende routine.
Het jezelf/angst/denken het niet te kunnen overwinnen , plus zo een groot dier kunnen vertrouwen en "beheersen", en een bewegingsvrijheid die er op de grond niet is?


Zoals gezegd, ik weet niet wat voor gehandicapten er bij je komen.

Joke.

Piet schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 2:04:


Hoe vaak per week/maand rij je, Piet?

Isabel van der Made schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 1:49:

Hoi,
Ik heet geen Nick maar wel even reageren. Ik werk dus ook als vrijwilliger bij het Huifbed. Wij laten meervoudig gehandicapten rijden. Meestal beseffen ze geeneens dat ze op paarden liggen, maar het gaat puur om de ontspanning. En dat is er zeker. Dat zie je gewoon direct. Ze komen ook altijd heerlijk warm van de paarden af. Ze hangen dmv een constructie tussen de paarden in en maken dus contact van schoft tot kont. Door het lopen van de paarden vindt de massage plaats. De paardjes weten zich ook keurig te gedragen overigens. Ook zij voelen hoe belangrijk het werk is dat ze doen.

Laat ik je een mooi verhaal vertellen. Een meisje had door een ongeval een dwarsleasie opgelopen (kan zijn dat het foutief gespeld is). Ze had altijd paardgereden en wilde perse met paarden verder gaan. Maar omdat ze niet meer zelfstandig kon zitten is ze op het huifbed gaan rijden. Al vrij snel kreeg ze wat gevoel terug en ondanks dat haar benen gevoelloos waren is ze toch gaan paardrijden. Zadel laten aanpassen en benen vastgesnoerd. Ze heeft zelfs wedstrijden gereden, springen wel te verstaan.
Het ging steeds beter, tintelingen in de benen en later zelfs wat gevoel. En wat denk je, nu na jaren paardrijden ... ze kan weer lopen. Niet ver, maar ze kan de rolstoel uit en naar de kantine lopen zonder op haar achterwerk de trap op te bobsen. Dit is toch geweldig. Is niet zo dat dit bij iedereen zo zal kunnen gaan, maar het kan dus.

Groeten,
Ingrid (die een ongeduldige man achter heeft staan want die wil zijn laptop hebben, dus ik ga er even uit).

jo schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 16:22:


nu 2 keer per week een half uur, om niets te forceren, moet uiteindelijk met een eigen paard elke dag worden als het eventjes kan

jo schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 16:20:


Hai,
heb nu niet veel tijd, maar de jongen die me het meest aan het hart gaat, is spastisch en geestelijk gehandicapt.
Verder moeilijk opvoedbare kinderen, Downs syndrom (die zie je onwaarschijnlijk genieten), mensen die een hersenbloeding hebben gehad, een met een ziekte waar ik de naam niet van weet, hij is agressief, zeggen ze, kortom iedereen die een disability heeft.
En natuurlijk merk ik wel dat ze genieten, maar het ging me meer om het lichamelijke aspect, van vooral de spastische jongen.
Want daar kan ik helemaal niet mee praten, communiceren. (Ik ben alleen maar het hulpje hoor, loop met paard, maar probeer ook naar de mensen uit te stralen.)
Aan de gezichten van de ouders te zien, die altijd meekomen, geniet de jongen, en het genieten is voor mij het belangrijkste, zou alleen zo graag willen weten, wat het voor zijn spasticiteit doet.
De instructrice zit altijd aan zijn been en hand te trekeen, en ik vraag me af of dat nou echt wel nodig is, en niet alleen maar storend.
Ach, ik weet niet waarom ik erover begon, het zit me soms hoog dat ik de officiele mensen van de groep zo vreemd vind doen (allemaal vrijwilligers, maar met een basis kennis in het omgaan met gehandicapten.)
In elk geval dank voor je antwoord.
Isabel

Dank voor je antwoord Nick,
moet nu gaan, groet,
Isabel

jo schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 16:20:

Hoi,
Nee daar had ik ook al aan gedacht. Bij ons (het huifbed) komen zeer zwaar gehandicapten. Sommigen zien en horen niets, kunnen niet lopen, praten, zijn autistisch of alles bij elkaar. Sommigen zijn echt werkelijk waar net een kasplantje (sorry dat ik het zo moet stellen), maar toch zie je iedere keer dat het rijden ontspannend is. We leggen ze er soms zo stijf als een plank op met angst en spanning in de ogen, maar na een kwartier ontspannen ze, vallen in slaap of gaan geeuwen.

En wat heel frapant is, bij alle gebruikers komt de darmwerking op gang. Sommige kinderen kunnen heel moeilijk de ontlasting kwijt, maar na een half uurtje huifbed rijden, zit de broek letterlijk vol hoor.

Ik kan me geen zwaarder gehandicapten voorstellen. Maar oke, wij laten ze dan ook wel op een heel andere manier rijden.
Er komen overigens ook mensen bij ons die wel in een rolstoel zitten, maar normaal kunnen communiceren hoor (gelukkig wel, anders was het voor ons ook maar saai rondjes rijden, maar we doen het ook niet voor ons plezier hoor, maar echt voor de gebruikers).

Groeten,
Ingrid

Hoi Isabel,

Riding for the disabled, da's in Engeland he ?
Ken je per ongeluk Penny Hill, in Devon ?

Groetjes,
Angelique

Angelique schreef op Sun, 9 May 2004 09:08:42:


Hai,
nee, ik woon daar ver vandaan.
groet,
Isabel