Karin schreef op woensdag 30 november 2005, 17:01:


als ik doorzit hobbel ik niet en beweeg mee met het paard.

Jacqueline

jacqueline postmes schreef op donderdag 1 december 2005, 20:54:


Ik had niet voor niets een mooie onvoldoende voor natuurkunde op mijn eindexamen, maar gevoelsmatig (yep, heren fysici, maar even ben ik het met onder andere Alice eens. Er komt meer bij kijken dan alleen passief gewicht omhoog werpen op basis van een neerwaartse kracht. Je bent immers geen passieve zoutzak. Ik zou ook zeggen dat je als het ware vanzelf omhoog gaat, daar hoef je nergens voor af te zetten. Ben heel benieuwd naar Frans z'n theorie over het waarom van het omhoog gaan...
groeten,
j.

alice de beer schreef op donderdag 1 december 2005, 15:23:


Mmm...ik heb een foutje gemaakt.
Ik dacht dat Ilona op de weegschaal stond, zo had ik het begrepen uit haar berichten....en als je dan schat dat die ongeveer 60 a 65 kilo weegt zou je zeggen dat je niet lichter wordt bij het opveren, kijkend naar de weegschaal.
Later, tijdens een chat met Egon, werdt het me echter duidelijk dat er nog een filmpje was , waarop ik zag dat niet Ilona maar Frans op dat ding stond....
Tja....en dat veranderd de boel natuurlijk.
Frans was uhhh...ietsiepietsie zwaarder....schat zo rond de 90 kilo?
Als je dan goed kijkt zie je die weegschaal dus WEL terug lopen tijdens het opveren ....maar verder uitslaan bij het terug komen.
Het gemiddelde gewicht blijft hetzelfde natuurlijk.

Of dit lichtrijden nut heeft om een paard los te maken betwijfel ik nog steeds.
Dit vanwegen de HOGERE pieken, dat lijkt me voor een stijf (nog niet los) paard, of paard met rugklachten ook niet fijn.
Maar das doorzitten ook niet , tenminste niet in draf.
Tenzij je goed mee kan zitten met je paard...
Nick

Jaydot schreef op donderdag 1 december 2005, 23:24:


Ben niet Frans, maar zal een startpoging wagen:
Verdient eigenlijk een nieuwe titel: Beweging (kinematica) en krachten (dynamica) van het ponniehobbelen...
Dit overigens ten gerieve van het later kunnen terugzoeken.

Stel: je zit op je ponnie en gaat vooruit als die loopt, misschien gedurende zekere tijd wel met een gemiddelde snelheid (theoretisch eenparige beweging) maar in praktijk is die onderverdeeld in vele versnelde en vertraagde momenten omdat je ponnie bij iedere stap kracht gebruikt. Tegelijkertijd echter is de zwaartekracht op jullie beiden van toepassing, en vertragingskrachten (o.a. wrijving door lucht, etc.)
In beginsel is de beweging van je ponnie het belangrijkst in dit verhaal; die beweegt als het ware als een repeterende parabool onder je kont. Iedere keer als je "opgeworpen" wordt is dat met de kracht van het gewicht van je pony maal de ontwikkelde versnelling. Door de zwaartekracht plof je vervolgens terug in je zadel. (2e wet v. Newton: als op eenzelfde lichaam na elkaar verschillende krachten werken verhouden de veroorzaakte versnellingen zich als die krachten).
Op het meer of minder plof-gevoel (want ploffen doe je lekker toch! - 3e wet v. Newton: oefent lichaam A op lichaam B een zekere kracht uit (actie), dan is het gevolg dat B met een even grote, tegengesteld gerichte kracht (reactie) op A werkt) heeft niet dit krachtenspel invloed, maar vooral de afstemming van jullie onderlinge bewegingen.

Zoals ik pas hier typte kun je desnoods op je hoofd gaan staan op je pony zonder hier ook maar iets aan te kunnen veranderen, net zo min als dat je een zeilboot kan vooruit doen gaan door een ventilator mee aan boord te nemen en daarmee lucht tegen het zeil aan te blazen. Jij bent als het ware "aan boord" van je ponnie.

Groetjes, Egon