Michiel schreef op zondag 30 oktober 2005, 21:02:
> Stel je eens voor dat je meegaat met je paard terwijl je
> afgeleid bent, in gedachten met andere dingen bezig, je
> twijfelt wat te doen, je niet ziet wat je paard beweegt, of je
> Mijn zwager raad me aan de zweep flink te gebruiken. Uit de
> egroup horsemaninside had iemand goede ervaringen om wortels neer te leggen van huis af, waardoor haar paard langzamerhand wel zin kreeg om thuis te verlaten. Dat zou ook bij Shadow kunnen helpen, ze is erg gericht op eten. Dit hebben we nu vier maal gedaan, 2 maal ook terwijl ik alleen reed. Bijna de gehele heenweg heb ik (vooraf op de fiets) telkens op strategische plaatsen een wortel neergelegd. Ze gaat letterlijk en figuurlijk langzaam vooruit, de wortels dragen daar ook toe bij. Ik twijfel of het verstandig is, nog een tijdje te wachten, alvorens ik weer alleen weg ga met haar?
>
> Michiel
Grappig zeg!
Ik heb sinds jouw berichten over dit onderwerp heel veel nagedacht hierover. Hoe doe ìk dit? En wederom kom ik tot de (voorlopige) conclusie dat ik het altijd zo gedaan heb. Niet zo onderbouwd en weldoordacht zoals jij het doet, maar meer intuitief.
Ik baal ervan als ik dominant moet zijn over mijn dieren. Eigenlijk wil ik alles 'samen' doen, maar eigenlijk wil ik het dan wel 'samen' doen zoals ik het wil... Ik voel me heel schuldig als ik het hard moet spelen met mijn paard en moet zeggen: 'nee, nu doen we het zó'. Maar ik ben het ook met Huertecilla eens dat het soms (eigenlijk vaak) niet anders kan, omdat het verkeer en heel veel andere dingen, ronduit gevaarlijk zijn, en ik mijn paard niet zo slim inschat dat ze moet stoppen voor een kruising met langsrazend verkeer.
Van de andere kant: zijn we eenmaal in het bos, is het toch heerlijk om je gezicht naar de zon te heffen, je ogen te sluiten, en te vertrouwen op je paard. Tenminste voor even, en als ik gecontroleerd heb vantevoren of er geen laaghangende takken op de route hangen, en dan toch om de 10 meter even spieken of ze rechtuit loopt en niet een of ander geintje gaat uithalen met me. Want geloof me, ik heb zo'n paard die het humoristisch vind om bijv. in volle galop in een bocht binnendoor te gaan, niet altijd, maar als het borrelt bij haar, en alleen ook maar als ik erop rij. (Je ziet haar dan ook bijna grijnzen om mijn ontsteltenis)
Dus in hoeverre vertrouw ik mijn paard? Hoeveel zou ik werkelijk aan haar overlaten als ze iets zou willen doen wat niet mijn keuze is? En wanneer zou ik dan ingrijpen? En dan kom ik weer tot de conclusie dat ik NIET aan het going-en with my horse ben.... want ik bepaal.
Ik vind het daarom een heel verwarrend onderwerp en moet er de hele tijd aan denken...
Trea