Hallo allemaal, ik kreeg vandaag een wanhopig telefoontje van iemand uit Duitsland over haar paard Mona, een Rheinlander (1.62, zwart) van 18 jaar oud. Een zwaar getraumatiseerd paard dat heel veel heeft meegemaakt maar zich in de afgelopen 10 jaren dat ze bij deze vrouw is, in zoverre goed hersteld heeft dat zij er redelijk mee kan werken.Zij rijdt recreatief dresssuur, geen wedstrijden. Deze vrouw is door familieomstandigheden gedwongen haar paard gratis weg te geven en zoekt een goed tehuis voor Mona. Met veel tranen vertelde zij mij aan de telefoon dat ze al maanden op zoek is en niemand haar paard wil hebben. Haar enige optie lijkt het paard te laten inslapen en dat doet haar veel verdriet, temeer daar het paard lichamelijk kerngezond is en graag, dagelijks, voor haar wil werken. Het trauma van het paard zit hem in het feit dat ze zoveel negatieve ervaringen heeft dat ze doodsbang is voor mannen, niet buiten kan rijden zonder te steigeren, bang is voor water omdat ze in het verleden met een hogedrukreiniger is afgespoten, een trailertrauma heeft, en werkelijk heel bang is op onbekend terrein, je schijnt geen wandelingetje met haar te kunnen maken om die reden.
Mona's pluspunten zijn echter : Op bekend terrein is ze superlief met kinderen, (ook met rijden in de bak) een echte knuffel en ze schijnt heel mooi te zijn, verder is ze een heel goede tante voor jonge paarden,(heeft echter nooit een veulen gehad). Gelukkig staat Mona wel dagelijks op de wei en dat schijnt heel goed te gaan.
Dit verhaal gaat mij zo aan het hart dat ik deze vrouw beloofd heb alles in het werk te zullen stellen om haar paard van een wisse dood te redden. Zelf wil en kan ik het paard niet opnemen omdat ik het voorlopig erg druk heb met mijn eigen paarden in mijn bedrijf en ik vind het niet fair ten opzichte van Mona als ik haar niet de juiste aandacht kan geven die zij verdient.
Wie van jullie durft dit aan te gaan ???? Pien Dresens Spirithorses@skynet.be