Er stonden vanavond drie oosters uitziende mannen en twee donkere jongetjes van een jaar of 10 bij mijn paarden, naast een auto. Een van hen was duidelijk de belangrijkste: grote man, witte jurk, buik, zwart gilet, zonnebril, goud om de polsen. Deze man streelde Cadiz. Ik liep naar buiten naar ze toe, enigszins argwanend. Verhip de poort is niet op slot, realiseer je je dan op zo'n moment heel Hollands.
En toen ontspon zich een bijzonder gesprek.
Een van hun sprak gebrekkig Nederlands en vertaalde. De Belangrijke Man wilde weten of deze paarden van mij waren en of ik er meer had.
Nee alleen deze twee.
Zij waren zo gespierd, wat ik voerde?
Ik antwoordde: hooi.
En wat nog meer?
Niets! (vond de halve schep SP wat lastig uitleggen)
De BM had thuis ook paarden, 6 maar liefst.
Wat zo'n paard kostte? vroeg hij wijzend naar Cadiz.
Deze is niet te koop hoor. Ze hebben geen papieren, dus ze zijn iets van 3000 euri waard als ze jong waren.
Wat ik met deze paarden deed?
Ik trachtte working equitation uit te leggen.
Of je dan ook hard gaat?
Ja dat onderdeel zit er ook in.
Dat begreep hij en hij legde op zijn beurt uit hoe ze in Afghanistan een schaap slachten, het kadaver te paard van de grond grijpen, keihard wegscheuren en het bij terugkomst in snelheid op een stip neerleggen. Daar kon je veel geld mee verdienen!
Hoe oud ze waren?
22 en 19.
Daar viel hij van achterover. In Afghanistan is een paard met 12 jaar afgeschreven!
Ik moest iets speciaals voeren! Toch zeker wel wortelen en graan!
Nee hoor!
Ze speculeerden druk over dat antwoord.
Hoe oud ik zelf was wilde hij weten.
Dat vraag je niet aan een dame meneer. Doet u maar een gok.
40 dacht hij, en de derde man schatte 60. De tolk hield wijselijk zijn mond en de jongetjes filmden het gehele interview.
Hij gaf Cadiz een zoen.
Hoeveel kinderen ik had?
Nul meneertje!
Had ik dan geen man?
Jawel!
Hoe lang al?
Iets van 25 of 30 jaar.
En die man vraagt u nooit om kinderen?
Nee gek hè! Maar hoeveel kinderen heeft ú dan?
Raad maar.
8?
Nee, 31!
Toch niet allemaal bij dezelfde vrouw?!
Nee, en hij stak vier vingers omhoog.
Dat is gemiddeld 8 kinderen per vrouw!
Hij schaterde het uit en schudde mijn hand.
Ik vroeg de BM wat hij in dit godverlaten dorp deed. Hij was op vakantie bij de tolk-man. Die had hem bij wijze van uitje meegenomen naar mijn paarden, aangezien hij in paarden geïnteresseerd was. Hijzelf was burgemeester in Afghanistan en deed iets politieks. Hij was vóór de agrariërs en de democratie. Ter afsluiting moesten er foto's van mij met hem en de jongetjes voor de paarden genomen worden.
"Manana" zei ik toen ze vertrokken, dat woord had ik opgevangen en het betekent dankjewel. Blijde verrassing, weer een warme hand.
Het autootje werd volgeladen en daar gingen ze.
Bijzonder!

Dat maakt je hele dag weer goed!

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Bijzonder verhaal, en echt leuk geschreven.

Wil.

Wie met z'n gezicht naar het verleden staat,
staat met z'n rug naar de toekomst....

Leuk zeg, hoe een groot verschil, door de liefde voor paarden overbrugd kan worden!
Hopelijk heeft hij er iets van opgestoken?

Groetjes Marlies

Marlies Sanders schreef op vrijdag 18 juli 2014, 0:27:

Of ik!

Mooi verhaal. Hopelijk is het echt.

Buitenlands of niet, ik vind het erg vervelend als mensen ongevraagd aan mijn paarden zitten of ze voeren. Ik kwam eens thuis, toen stond er een busje op de oprit en er stond een man met een kind bij mijn paard. Ze gingen zonder een woord te zeggen weg, alleen het kind hoorde ik door het open raam jengelen of ze "het" kreeg. Dan ga je je toch afvragen wat ze daarmee bedoelt. De volgende dag was ik toevallig thuis, rond hetzelfde tijdstip weer hetzelfde busje op de oprit. Toen ik buitenkwam met papier en pen reed het busje snel weg. Het kenteken heb ik nog steeds bewaard, het busje nooit meer gezien.

Christel Provaas schreef op vrijdag 18 juli 2014, 6:48:

Ah, het worden toch die 8 kinderen dus

Monique Meijer schreef op vrijdag 18 juli 2014, 7:27:

Hè gatver... zou ik me ook uitermate onprettig bij voelen.

Mooi verhaal Christel!!

Ik denk dat het wel oprecht was. Iemand uit zo'n machocultuur -misschien niet helemaal het juiste woord maar je snapt hem wel- gaat niet een vreemd paard op zijn neus zoenen, in het bijzijn van medelandgenootmannen, kinderen en een onbekende vrouw. Ik kon hem moeilijk 'lezen' door die enorme zonnebril en zijn gezicht was ook halfzijdig verlamd.
Cadiz bleef ook uit eigen beweging bij hem staan, hoewel dat iets anders kan betekenen.

Christel Provaas schreef op vrijdag 18 juli 2014, 12:46:


Och, als een paard daar meer waard is dan een vrouw, dan kan ik het me wel voorstellen....

Alle gekheid op een stokje - oprecht interesse is prachtig.

In dat soort landen zijn ook oprechte paardenliefhebbers, die ook van hun paarden houden, net als wij. En worden hier soms mannen die paardrijden mietjes genoemd, wat ik zelf nergens op vind slaan trouwens, is voor een man toch prachtig om een sport te doen waar merendeel vrouwen op zitten? In dat soort landen is paardrijden alleen voor mannen en zij schromen niet om hun liefde voor het paard te tonen.
Pas geleden nog een documentaire gezien over arabische paarden, prachtig was het, maar de hele documentaire geen vrouw gezien!

Martina schreef op vrijdag 18 juli 2014, 7:32:


of twijfelen aan je man :) hij heeft je niks gevraagd!! De man met de witte jurk ook vast niet aan zijn 4 dames...met een ánder resultaat :)

Myriam

Monique Meijer schreef op vrijdag 18 juli 2014, 13:49:


Wat heet! Ik zou Els nog niet ruilen tegen de harem van de farao

e m kraak schreef op vrijdag 18 juli 2014, 20:16:


Nee, zou ik ook niet doen. Al dat gekibbel....