Safino, mijn andere paard, arab x kwpn, vindt het allerleukste spelletje 'jaag mij op en ik rem vlak voor een hekje' Ondanks dat ik een rondlopende 'track' heb, vindt hij het echt eeeenig om allerlei capriolen uit te halen om op de millimeter te remmen voor een hek of een draadje.

Ben ik de enige met een paard met die afwijking? Alle andere paardjes op de wei rennen gewoon normaal in de rondte namelijk...

Jantine , als ik jou zo lees denk ik dat jouw paard jou spiegelt...nog nét remmen vóór de grens

Myriam

Arabesk schreef op woensdag 4 april 2012, 22:07:

Nope, heb er hier ook zo één. Een angloarabier. Vindt het erg leuk om inderdaad vol op een hekwerk af te rennen en dan net op tijd te remmen, en hij staat dan ook in no time stil als een huis, boem. De 1e keer doe je het in je broek als je het ziet. Daarna ben je eraan gewend. Gaat het om een nieuw hekwerk gaat er altijd een verkennend rondje aan vooraf, galop langs het hekwerk, 1 oog duidelijk op het hek Daarna komt de voorstelling "remmen vlak voor hek".
Denk ook wel dat het een beetje paard-eigen is veel later dan een mens te reageren op obstakels. Onder het zadel laat ik deze jongen ook altijd zelf de avontuurlijke routes kiezen. Vindt ie super leuk en hij is er een meester in, soort trail-rijden. Checken waar ie tussendoor kan, zo niet, andere gangetje nemen (tussen dennen door of zo). Wat me dan altijd opvalt is dat je zelf erg veel geduld moet hebben omdat ze veel later beslissen dan jij zelf als mens. Hun beslissingsmoment ligt voor je gevoel echt eeuwen later dan het jouwe Omgekeerd onthou ik echt niet waar je overal hier in de omgeving het beste kan lopen (waar bv. scherpe grote stenen onder gras of bladeren liggen). Zij wel, die anticiperen op dingen die ik of niet zie of al lang weer vergeten ben waar het ook alweer precies lag. Maar dan hebben we het wel over paarden die de kans hebben gekregen terreinwijs te worden en die de juiste beslissingen nemen ondertussen.

Mijn paarden zijn op dit moment hun nieuwe wei aan het verkennen, het is eigenlijk een dijk met nog een paar meter aan de zijkanten op lager niveau.
Af en toe hou ik mijn hart vast, hoe ze zichzelf naar beneden storten en dan pas, op het laatst, voor het draad afdraaien. Hoop ook dat ze, als het natter is, wat voorzichtiger gaan doen, want die vette zeeklei is wel goed voor een paar flinke glijpartijen, denk ik.
Toevallig iemand nog tips? Mijn dames hebben nog nooit op een dijk gelopen en zijn al op aardige leeftijd. Ben toch een beetje bang voor blessures.
Groetjes Marlies

Marlies Sanders schreef op vrijdag 6 april 2012, 10:54:

Ben er hier voor de grote onhandige schimmel ook altijd wel wat bang voor. De leem hier is spiegelglad als het nat is. Vorig jaar heeft hij een pees verrekt aan een achterbeen door een gekke draai (hij is ook nog es laag in rang meestal). De andere 3 zijn super handig te been. Daar maak ik me geen zorgen om. Die kunnen dat alles aan met 2 hoeven in hun neus .

Vroeger wel een pony, Silverster als ik het me goed herinner, op de ponyclub. Die haalden we altijd met halstertje van het land en meestal stonden ze lekker ver achteraan. Dus jezelf op de rug slingeren en gassen maar met de hele groep. En deze stopte altijd een milimeter voor het hek en zodanig dat je als berijder natuurlijk op de stenen landde. Heerlijke maar pijnlijke herinnering .

Haha, vroeger...
Wij "verzorgden" paarden en pony's bij een handelaar. Denk dat ik 9 of 10 was. Nooit wisten we vooraf wat er nu weer zou staan, op de wei. Om de nieuwe te proberen reden we altijd eerst een tijdje in de buurt van het hek, als er dan eens een gek ging doen, stuurde je hem gewoon recht op het hek af, stopten ze altijd! Ons eerste galopje was dan ook altijd recht naar het hek. Nog nooit is er een gesprongen ofzo...Bizar achteraf....Naar een sloot, werkt niet, kom je er gewoon middenin, samen met pony, hihi.
Groetjes Marlies

Maak je geen zorgen, je onderschat je paarden Marlies.
Betere automatische lichaamsoefening dan over dijken lopen, omhoog, omlaag en weer omhoog is er bijna niet en paarden op blote voeten zijn bodemwijs. Beetje gladdigheid weten ze prima mee om te gaan, zeker als ze er straks een poos lopen. Ik zou me veel meer zorgen maken als ze ijzers onder hadden zonder kalkoenen
Piet

Piet

Waar zit de logica in een dier laten doen wat je
wil door middel van een voortdurend afleren

Piet, geweldig bedankt voor deze positieve reactie.
Eigenlijk weet ik het ook wel en zal ik het toch zo-ie-zo los moeten laten...
Maar ik heb ze hier zelfs op het vlakke stuk allebei al wel eens onderuit zien gaan en zelfs tegen een paal aan zien glijden, ik vind ze toch wat lomp en stijf hoor, en daar zit ook een beetje mijn angst, het zijn geen veulentjes meer, he.
Als het misgaat wat dan? staan ze daar alleen...
Natuurlijk zal het met de tijd alleen maar beteren, en is die oefening alleen maar geweldig goed voor ze en zullen ze hopelijk hierop alleen maar vooruit gaan.
Daar houd ik me ook aan vast en zo laat ik ze los...
Groetjes Marlies

Martina schreef op vrijdag 6 april 2012, 10:42:


Grappig dat jij dit zo noemt, terreinwijs. Dát is nl. precies wat ik van mijn eigen rijpaard wil. En dit ook vanaf het begin af aan erin train. Zelf laten kijken, zelf laten beslissen en het kan zelfs zó ver gaan dat jij je paard z'n eigen route laat kiezen.
Ik heb dat gedaan.... ver van huis, paardmans mag zelf beslissen hoe hij naar huis loopt. Hij, met ingebouwde GPS komt veilig thuis hoor....
Ze zien zelf wel waar de verradelijke (paashaas )holen zitten en hebben geleerd om hellingen in te schatten.
Kortom: je moet je ogen dicht kunnen doen, teugels laten vallen en je paard zou je veilig door 'n bos moeten kunnen loodsen. Op hun eigen benen kunnen lopen en jou in feite niet nodig hebben.

Zo'n mooi woord, terreinwijs!

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Marlies Sanders schreef op vrijdag 6 april 2012, 12:05:


ik glij ook nog wel eens uit, soms vrij pijnlijk, hopen dat niemand het ziet
ik zie ook wel eens een paard uitglijden, het lijkt wel of zij ook hopen dat niemand het ziet

ik zie ook vaak hoe 900 kg de heuvel af komt stormen en dan precies weet hoe zij vlak voor mij moet stoppen, daar is pas echte doodsverachting voor nodig

Haha, Letje, nu zit ik echt ff in mn uppie hardop te lachen, geeft de burger moed...Ik ga maar weer eens op pad met ze...
Groetjes Marlies,

joop schreef op vrijdag 6 april 2012, 12:20:

Haha.... scary movie!!

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Marlies Sanders schreef op vrijdag 6 april 2012, 12:05:


Het wordt geleidelijk aan ook beter. Ze zijn het gewoon niet meer gewend.
Vergeet niet Marlies... hun hebben VIER benen he??

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Wil schreef op vrijdag 6 april 2012, 12:20:


uitzonderingen bevestigen de regel
ik weet toch iemand die zijn paard verloren heeft aan zo'n paashaashol
achterbeen erin en gebroken...
ik help toch liever een beetje uitkijken
dinsdag was ik bvb aan zee in De Panne, de branding ligt er tegenwoordig vol met visnetten en pikket-jes