Isabel van der Made schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 1:49:

Hoi,
Ik heet geen Nick maar wel even reageren. Ik werk dus ook als vrijwilliger bij het Huifbed. Wij laten meervoudig gehandicapten rijden. Meestal beseffen ze geeneens dat ze op paarden liggen, maar het gaat puur om de ontspanning. En dat is er zeker. Dat zie je gewoon direct. Ze komen ook altijd heerlijk warm van de paarden af. Ze hangen dmv een constructie tussen de paarden in en maken dus contact van schoft tot kont. Door het lopen van de paarden vindt de massage plaats. De paardjes weten zich ook keurig te gedragen overigens. Ook zij voelen hoe belangrijk het werk is dat ze doen.

Laat ik je een mooi verhaal vertellen. Een meisje had door een ongeval een dwarsleasie opgelopen (kan zijn dat het foutief gespeld is). Ze had altijd paardgereden en wilde perse met paarden verder gaan. Maar omdat ze niet meer zelfstandig kon zitten is ze op het huifbed gaan rijden. Al vrij snel kreeg ze wat gevoel terug en ondanks dat haar benen gevoelloos waren is ze toch gaan paardrijden. Zadel laten aanpassen en benen vastgesnoerd. Ze heeft zelfs wedstrijden gereden, springen wel te verstaan.
Het ging steeds beter, tintelingen in de benen en later zelfs wat gevoel. En wat denk je, nu na jaren paardrijden ... ze kan weer lopen. Niet ver, maar ze kan de rolstoel uit en naar de kantine lopen zonder op haar achterwerk de trap op te bobsen. Dit is toch geweldig. Is niet zo dat dit bij iedereen zo zal kunnen gaan, maar het kan dus.

Groeten,
Ingrid (die een ongeduldige man achter heeft staan want die wil zijn laptop hebben, dus ik ga er even uit).

jo schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 16:22:


nu 2 keer per week een half uur, om niets te forceren, moet uiteindelijk met een eigen paard elke dag worden als het eventjes kan

jo schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 16:20:


Hai,
heb nu niet veel tijd, maar de jongen die me het meest aan het hart gaat, is spastisch en geestelijk gehandicapt.
Verder moeilijk opvoedbare kinderen, Downs syndrom (die zie je onwaarschijnlijk genieten), mensen die een hersenbloeding hebben gehad, een met een ziekte waar ik de naam niet van weet, hij is agressief, zeggen ze, kortom iedereen die een disability heeft.
En natuurlijk merk ik wel dat ze genieten, maar het ging me meer om het lichamelijke aspect, van vooral de spastische jongen.
Want daar kan ik helemaal niet mee praten, communiceren. (Ik ben alleen maar het hulpje hoor, loop met paard, maar probeer ook naar de mensen uit te stralen.)
Aan de gezichten van de ouders te zien, die altijd meekomen, geniet de jongen, en het genieten is voor mij het belangrijkste, zou alleen zo graag willen weten, wat het voor zijn spasticiteit doet.
De instructrice zit altijd aan zijn been en hand te trekeen, en ik vraag me af of dat nou echt wel nodig is, en niet alleen maar storend.
Ach, ik weet niet waarom ik erover begon, het zit me soms hoog dat ik de officiele mensen van de groep zo vreemd vind doen (allemaal vrijwilligers, maar met een basis kennis in het omgaan met gehandicapten.)
In elk geval dank voor je antwoord.
Isabel

Dank voor je antwoord Nick,
moet nu gaan, groet,
Isabel

jo schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 16:20:

Hoi,
Nee daar had ik ook al aan gedacht. Bij ons (het huifbed) komen zeer zwaar gehandicapten. Sommigen zien en horen niets, kunnen niet lopen, praten, zijn autistisch of alles bij elkaar. Sommigen zijn echt werkelijk waar net een kasplantje (sorry dat ik het zo moet stellen), maar toch zie je iedere keer dat het rijden ontspannend is. We leggen ze er soms zo stijf als een plank op met angst en spanning in de ogen, maar na een kwartier ontspannen ze, vallen in slaap of gaan geeuwen.

En wat heel frapant is, bij alle gebruikers komt de darmwerking op gang. Sommige kinderen kunnen heel moeilijk de ontlasting kwijt, maar na een half uurtje huifbed rijden, zit de broek letterlijk vol hoor.

Ik kan me geen zwaarder gehandicapten voorstellen. Maar oke, wij laten ze dan ook wel op een heel andere manier rijden.
Er komen overigens ook mensen bij ons die wel in een rolstoel zitten, maar normaal kunnen communiceren hoor (gelukkig wel, anders was het voor ons ook maar saai rondjes rijden, maar we doen het ook niet voor ons plezier hoor, maar echt voor de gebruikers).

Groeten,
Ingrid

Hoi Isabel,

Riding for the disabled, da's in Engeland he ?
Ken je per ongeluk Penny Hill, in Devon ?

Groetjes,
Angelique

Angelique schreef op Sun, 9 May 2004 09:08:42:


Hai,
nee, ik woon daar ver vandaan.
groet,
Isabel