Hoi hoi

Zijn er nog meer mensen hier die aan het wandelen zijn met een niet verkeersmak paard? Ik zou het leuk vinden als die hun ervaringen hier zouden willen plaatsen , en ook hun oplossingen. Ben erg benieuwd.

Ik ben gisteren wezen wandelen met Namkje , die is anderhalf jaar oud.
Ze is inmiddels al zo ver dat gewone autoos mogen , die worden gedoogd.
Maar zodra het een busje is of nog erger een tractor dan is het oorlog!! Gelukkig heb ik hier genoeg uitwijkmogelijkheden dus echt gevaarlijk is het niet.
Ik vraag mij alleen af of ik haar misschien wat meer ruimte moet geven om te kunnen schrikken maw. moet ik met haar gaan wandelen met een lange lijn of moet ik gewoon doorgaan met een halstertouw? Soms is dat halstertouw te kort en haar schrikreactie dus te heftig. [ en mijn armen dan wat langer...]

Op het schrikken zelf doe ik niets , ik duik snel de weg weer op achter de tractor of busje aan ,of de andere kant op .

Ik hoop dat ik wat ervaringen van jullie te horen krijg , lijkt me leuk!!

Groetjes Esther

van lennep schreef op donderdag 17 november 2005, 10:47:


Hallo,
De lengte van het touw is inderdaad een moeilijk iets. In het begin schrok mijn paard ook enorm van busjes (vooral witte) e.d. Mijn ervaring is dat een te lang touw niet werkt. Schrikt je paard te heftig en is te ver bij je vandaan dan heb je totaal geen kans meer om ook maar iets te doen. Een goede vriend van mij (tevens haar latere trainer) is eens verscheidene meters op zijn buik liggend in volle gallop door haar meegesleept omdat ze ontzettend schrok van een wit busje met een witte trailer. En maar koppig blijven vasthouden, tot hij moest loslaten: door een blubberige sloot getrokken worden is niet echt fijn....... Kort daarna stopte ze en keek achterom, ik kon haar zo meenemen. Ze was toen ook anderhalf meen ik.
Wij lieten haar altijd veel ruimte om te schrikken - in Indy haar geval te veel dus. Ze fixeerde zich volledig op het enge geval en om haar dan als een vis aan een hengel binnen te halen of proberen vast te houden werkte absoluut niet. Het touw korter houden, ongeveer 1/2 tot 3/4 meter en met een kort rukje haar aandacht vragen in enge situaties, vragen bij je te blijven en verder geen druk op het touw (los laten hangen) werkte in Indy haar geval erg goed. Ze was niet meer op het enge ding gefixeerd, ze ging meer op ons letten en zag dat wij ook gewoon rustig bleven. Na enige tijd schrok ze nog wel, trippelde wat heen en weer, maar bleef bij ons, terwijl er geen spanning op het touw stond. Wel zo prettig voor je armen......
Witte busjes vindt ze trouwens nog steeds niet leuk, ze snuift en verkrampt iets, maar ze blijft wel rustig en loopt gewoon door.
Monique

Monique Meijer schreef op donderdag 17 november 2005, 11:19:


Hoi Monique

We zijn wel actief he!!hahaha

Wat jij beschrijft was ik ook al een beetje bang voor.
Als ik het al ga proberen dan neem ik mijn mannetje maar even mee , dan hebben we samen wel wat kiloos in te brengen!
Het mooiste zou zijn als ik paralel aan de weg gewoon zou kunnen doorlopen in het land , maar dat is zoon bende hier , alles is omgeploegt en nat en je zakt gewoon weg in de blubber.

Eigenlijk snap ik niet hoe ik haar al zover heb gekregen dat ze autoos wel gewoon goed vind..zou die lijn gewoon moeten doortrekken denk ik.

Jij geeft ook aan dat je Indy teveel ruimte hebt gegeven met schrikken?
Hoe bedoel je dat en hoeveel teveel?

Ik dacht met een lijn van 4 meter te gaan lopen ipv met twee meter.

Groetjes Esther

van lennep schreef op donderdag 17 november 2005, 11:38:

*****************
Laat ik ook even meedoen.
Eerder heb ik een aantal keren met Neel ons opgroeiend Belgje gewandeld, maar ben daar toen mee gestopt omdat ik voelde dat het niet de goeie kant op ging. Neel schrikt niet snel maar ALS ze schrikt krijgt ze zo'n houding van "dat los ik zelf wel op". Ze draait zich dan demonstratief om en loopt gewoon weg, je hebt dan echt helemaal niets meer te vertellen. Haar vasthouden kun je natuurlijk wel proberen, dat deed ik dus ook eens met als gevolg dat ze me gewoon van de grond tilt en me meesleept (en nog steeds gewoon doorloopt). Ze is nu ca. 19 maanden, dat belooft wat als ze volwassen is.

Na een paar halve succesjes waarbij zij wilde omdraaien maar ik haar nog net kon houden, heb ik toen maar besloten even te stoppen, want als Neel eenmaal in de gaten krijgt dat ze je gewoon kan meeslepen (wat ze in de bak dus ook graag doet) dan is het eind zoek. Een carrotstickje meenemen heeft bij Neel niet zoveel zin.

Ze is nu inmiddels wat ouder en communicatiever, en ik heb goede hoop dat ze nu mijn goede raad van "tis niet eng" WEL wil accepteren. Maar hoe dat zal gaan??? Ik ben benieuwd, ik ga't komende week proberen.

Samen met mijn andere paard heeft niet zoveel zin, want die schrikt veel sneller dan Neel, daar kan ze zich dus niet aan optrekken.

van lennep schreef op donderdag 17 november 2005, 11:38:


Wauw, ik vind jullie wel heel erg stoer hoor!
Ben zelf ook begonnen met het verkeersmak maken van mijn 3 jarige stuiterbal, maar ik neem zijn grote vriendin mee (mijn zoon loopt dan voorop met haar, ze is volledig verkeersmak)
Ik loop er dan achteraan en zo vindt ie de wereld niet zo eng, want als Tara niet schrikt is er immers niets aan de hand!
Moet echt nog het lef bij elkaar rapen om alleen met hem op pad te gaan.
Moet zeggen dat ik eigenlijk bij de meeste nieuwe spannende dingen voor hem Tara gebruik.
Van de week moest ie voor het eerst vast staan, Tara los aan de andere kant van het hek en alles was ok met de wereld.
Wat het touw betreft gebruik ik ook een van 4 meter, ik dacht juist dat ze dan ff kunnen wegschieten en dan hopenlijk weer tot rust komen, en dat je als het misgaat niets aan een kort touw had.

Yolanda

HannahFroukje schreef op donderdag 17 november 2005, 11:46:


Je mag meedoen hoor , gezellig!!!!!Hoe meer mensen.....

Jij hebt een Belgje? geweldig!!!Mooie kont hebben die hahaha.Ik kan er niets aan doen maar daar val ik nou een maal op.

Maar daar zit iets meer spierkracht in de nek denk ik dus dat je die niet makkelijk omtrekt daar kan ik mij wel wat bij voorstellen!!
Zo ook een fjord van de buren van 4 jaar oud en onze tuiger die we hebben moeten verkopen omdat we die absoluut niet aan konden. Daar zit gewoon veel meer nek op en veel meer spieren dan bij Friezen , tenminste dat idee krijg ik nu zo langzamerhand wel!
Ik kan Namkje wat dat betreft nog [lees net] wel aan .

Wat ik ook merk is dat als mijn mannetje met de hondejes meegaat Namkje rustiger is en ook echt wacht tot die er weer bijzijn. Dat geeft haar wat meer steun blijkbaar.
Misschien wat voor jou om te proberen??

Groetjes Esther

van lennep schreef op donderdag 17 november 2005, 11:38:


Hallo, Esther!
Met teveel bedoel ik alles meer dan 1 meter lang. Indy had als veulen bij enge dingen eerst zoiets van: oh wat eng, nee dat wil ik absoluut niet zien, ik ren liever weg, met of zonder aanhangsel (ik dus).....
De ruimte geven is prima, maar ik bedoel dat je nog wel de mogelijkheid moet hebben contact te maken / te blijven houden met je veulen als het nodig is. Ook in een noodgeval heb ik Indy na het blubber incident altijd bij me kunnen houden met een lijn van maximaal 1 meter. Je hebt echt niks te vertellen als je te ver bij je paard vandaan bent of als het touw te lang is! En ze zijn al zo sterk, ondanks dat ze nog zo klein zijn.
Van mijn trainer heb ik een noodrem geleerd: Als niets meer helpt en ze wil beslist weg (categorie paard blind van angst), een stap schuin naar achter te doen en haar mee te trekken als ze net het voorbeen optilt wat het dichtste bij mij staat. Gewoon uit balans brengen dus. Deze en gene zal dat niet bepaald paardvriendelijk vinden, maar met een drukke verkeersweg op een paar honderd meter afstand een prima oplossing vind ik. Ze is afgeleid door het feit dat ze op haar voeten moet letten en als ze rond om me heen gelopen is, dan is het enge ding voorbij en kijkt ze het in feite alleen nog maar na. Haar hoofd is dicht bij me, ze kan met haar kont uitwijken en vluchten, terwijl ze toch dicht bij me is.
Na een tijdje leerde ze dat veel dingen helemaal niet eng zijn en ze beter gewoon stil kon gaan staan als ik dat vroeg of gewoon rustig doorlopen. Rondjes lopen is immers niet leuk. Na verloop van tijd hoefde ik geen contact meer te maken als er iets engs voorbij kwam en we konden gewoon doorlopen.
Zoals je weet kwamen toen helaas de hoefzweren en ik kon niets meer met haar doen op de weg. We waren terug bij af. Een jaar geleden ben ik opnieuw begonnen met verkeersmak maken, op dezelfde manier. En we zijn bijna klaar!
Monique

Yolanda Kuitert schreef op donderdag 17 november 2005, 11:48:


Stoer??Ik schijt bagger!!!!

Ik vind jou pas stoer!! direct met twee paarden op pad!!
Als ik mijn totaal makke oude Fries meeneem dan pas is het lol!!!
Die laat dan even duidelijk ziet dat hij ook nog jong en wild is en loopt als een gek rondjes om me heen te draaien , dat mag hij want hij zal nooit het touw uit mijn handen trekken . Soms neem ik hem mee aan de longeer lijn , nou das dan echt feest , bokken springen gekdoen , je gelooft je ogen niet!!Het lijkt wel een veulen , alleen hij doe het uit lol en niet uit angst!!!En wel na een klein zetje van mij , in het omgeploegde aardappelland gaan we dan fijn tikkertje spelen alleen ik ben hem altijd hahaha.

Dus dat is niet echt een optie om de oude als leerpaard te gebruiken.

Maar hoe lang is jouw lijn nou??
Ik gebruik nu dus een halstertouw maar die is volgens mij wat kort en dat leverd soms wel een gevaarlijke situatie op als namkje in paniek opzij springt en mij dan zowat omver loopt.Ik heb het idee als de lijn wat langer is bv. 4 meter dan kun je zelf ook wat meer afstand houden dus dat leek mij wat veiliger. Heeft Namkje ook wat meer tijd om te zien waar ik sta en loopt ze om me heen inplaats van over me heen......hoop ik

Groetjes Esther

Monique Meijer schreef op donderdag 17 november 2005, 12:12:


De begin situatie is dan dat Indy met haar hoofd ter hoogte staat van jou schouder??

van lennep schreef op donderdag 17 november 2005, 12:17:


Dat stoere valt best mee aangezien mijn merrie echt ontzettend makkelijk is en meeloopt, ze zal zelfs als ze schrikt eerder verstijven dan 'm peren.
Geweldig trouwens zo'n gekke oude fries.
Maar Tara is een dame en tja zo gedraagd ze zich tot nu toe ook.
Mijn 3-jarige is een tuiger en inderdaad een supersterke heethoofd.
Gelukkig is ie voornamelijk lief en nieuwsgierig maar ben echt nog te bang om alleen met hem op pad te gaan.
Zelfs op het erf kan ie zomaar exploderen, gelukkig rent ie niet ver maar dan ben ik blij dat mijn lijn een meter of 3 is zodat ie ook kan exploderen.
Hij stuitert dan een meter of 2 weg, met losse lijn, stopt en draait zich weer naar me toe, alsof te zeggen :huh wawasdat????????
Als ik hem dan weer bij me vraag komt ie er weer vrolijk aangestapt.
Ik denk niet dat ik dat met een halstertouw voor elkaar krijg.
Gebruik je wel een touwhalster?

Groetjes,

Yolanda

van lennep schreef op donderdag 17 november 2005, 12:22:


Nee, iets achter mijn schouder. Doe ik dan een stap schuin naar achteren, trek ik haar hoofd naar me toe en met me mee op een circel. Ze moet mij dan wel volgen, anders valt ze om. Loopt ze naast me, is ze eigenlijk al te ver om goed te kunnen controleren. Dan moet je wel erg snel kunnen reageren om haar nog bij je te krijgen. Omdat ik eigenlijk voor haar liep had ze ook geen neiging om op mij te springen bij iets engs. Liep ze naast me gek genoeg wel. Ik kan alleen verklaren dat "in mijn spoor" lopen een veilig gevoel geeft en naast me lopen er bij iets engs toe leidt dat ze daar wil lopen waar ik loop, (bovenop me springen dus) want daar is het immers veilig. Dat mijn voeten dan toevallig in de weg staan is een ander probleem (stalen neuzen?).
Indy is nu acht jaar en loopt nog steeds net achter mijn schouder. Ze voelt zich daar veilig en kan goed op me letten. Als we op deze manier lopen kan Indy vluchten als ze het niet meer heeft, maar dan wel binnen bepaalde grenzen: Haar hoofd blijft bij me, de rest van haar lichaam vlucht in een circel om me heen.
Monique

Yolanda Kuitert schreef op donderdag 17 november 2005, 12:37:



Ja eentje van twee meter. Maar ik zit er dus aan te denken om met 4 meter te gaan lopen.Heb daar geen ervaring mee en hoop dus op veel reaties. Ik heb al begrepen dat de paardjes dan een aanloop kunnen nemen waardoor ze nauwelijks of niet meer te houden zijn , en daar was ik al een beetje bang voor....
Heb je gelezen wat Monique heeft geleerd?Ik heb dat ongeveer gisteren spontaan gedaan maar niet helemaal goed want mvr. liep mij bijna omver , het was bijna, omdat ik opzij sprong!
Ik heb gisteren wel geleerd om te zorgen dat mvr. niet voor mij komt te staan , maar naast mij of achter mij , en om dan een pas schuin naar achteren te maken ....dan staat ze wel weer schuin voor mij als ik het verhaal van Monique goed begrepen heb en daar heb ik het idee van dat dat niet werkt bij Namkje omdat ze me gewoon omver loopt dan.

Namkje is ook niet snel weer rustig , blijft snuiven en staart omhoog nog.
Jou tuiger is aardig snel weer rustig als ik het zo goed lees, maar daar zit ook wel wat kracht in zeg , moet er niet aan denken om die om te moeten trekken als er wat gebeurd.
Ik laat Namkje meestal even grazen als het lang duurt maar ook dat werkt niet altijd.

Het is gelukkig niet echt een stuiterbal , was die tuiger van ons wel en dat werkte niet goed tussen haar en mij vandaar dat wij haar hebben verkocht , en als je ziet wat die mensen ermee berijkt hebben , je snapt gewoon niet hoe dat kan!!Geweldig!!

Drie meter is natuurlijk ook een lengte om te proberen. Ik denk dat je een paard inderdaad ook niet teveel ruimte moet geven.
Volgens mij moet ik het gewoon even bekijken wat het beste werkt bij namkje en als ik besluit om een langere lijn te proberen , dan wel mijn sterke kerel mee!!!Voor door de modder is dat dan he hahaha

Groetjes Esther

Monique Meijer schreef op donderdag 17 november 2005, 12:41:

Hoi Monique
Ik begrijp het maar dan heb je haar ook echt kort!!
In zoon situatie een persoon omver lopen , wat is dat??Ik bedoel , is dat echt blind zijn van angst of is dat geen respect voor die persoon hebben?
Ik hoop het eerste....
Groetjes Esther

van lennep schreef op donderdag 17 november 2005, 13:04:


Sorry foutje las het niet goed.
Nee ik loop niet met een touwhalster wel met een halstertouw.
Ik heb wel een touwhalster maar dat zal helemaal schrikken zijn als ik die ga gebruiken bij Namkje want dat kent ze niet en dat zal dan wel ff echt zeer doen bij haar , de eerste keer als ze zo schrikt....Weet niet of dat echt slim is,schrik en pijn??
Groetjes Esther

Monique Meijer schreef op donderdag 17 november 2005, 12:12:


4 meter of meer. Hoe langer het touw hoe meer mogelijkheden je hebt om geen kracht te hoeven gebruiken. Met mijn muildier heb ik 10 meter nodig en dan nóg moet ik alle hersencellen blijven gebruiken

Probeer situties te vinden waarbij het paard het 'gevaar' kan zien aankomen zónder dat het voelt dat het vastgehouden wordt.
Het eerste begin is het makkelijkste met een rustig paard mee.

Verder:
- voorkom stress; lichamelijk of geestelijk dus met twee man tegenhouden is F-O-U-T Zorg dat dit niet nodig is: jij bent de mens, jij bent de hersens, dus gebruik ze
- alles in sessies van 3 of 4 dagen, met verwerkdagen tussen die blokken
- beter kort dan lang
- elke laatste dag van een sessie eindig je met een succeservarig'maak je dus bewust makkelijk
- elke nieuwe sessie begin je onder het niveau van waar je was
- niet meer dan één nieuw ding tot dat er goed in zit