Frans Veldman schreef op donderdag 10 november 2005, 11:41:


Better safe than sorry misschien?


Ik spreek uit ervaring hier. Paar weken geleden heeft mijn paard een trap tegen de sprong gehad (open wond, viezigheid ingekomen en bloedvergiftiging). Hele dikke sprong en onderbeen. Maar gelukkig niet kreupel, want kreupelheid duidt dan volgens de da erop dat het in het gewricht zelf zit.
Hele partij antibiotica, geen ontstekingsremmers om de redenen die hier al genoemd worden. Al was het wat spannend want het zat erg dich tegen het spronggewricht aan.
Paard in de box. Nu heb ik een hele ruime, dus daar heb ik op zich niet zoveel moeite mee. Maar ik dacht toch dat het geen kwaad kon om haar op een middag toch eventjes buiten te zetten met mooi weer. Paar uurtjes in de bak gelopen. Er is niet gerend, niks vreemds gebeurd. Maar s avonds bij het naar binnen halen, wel weer veel dikker, warmer en ineens wat kreupelen.
Heeft het dus toch geen goed gedaan. En de volgende dag waren dus wel ontstekingsremmers nodig omdat het risico op een ontsteking in het gewricht zelf te groot zou worden. Gelukkig zakte het daarmee weer snel af.
Dringende advies van de da: paard binnenhouden en 2x daags aan de hand stappen en wat grazen. Oke, ze vermaakt zich niet zo op het moment maar ze loopt op een vlakke ondergrond waar ze zich niet kan verstappen en het gewricht zo weinig mogelijk belast wordt. Ik zie nu dat het langzaamaan afzakt, geen warm gewricht meer en ook niet meer manken.

Er is absoluut niets over te zeggen zonder dat er foto's zijn gemaakt. Bij een weke delenblessure zoals pees- of aanhechtingsprobleem is rust belangrijk, bij gewrichtsaandoeningen gematigde maar continue beweging. Maar nogmaals: het is onzin om te speculeren of stalrust wel of niet goed is voor je uberhaupt weet wat er aan de hand is.

Christel Provaas schreef op donderdag 10 november 2005, 15:30:


Gedeeltelijk mee eens. Van een dierenarts heb ik gehoord dat er inmiddels mensen in Utrecht zijn afgestudeerd op een onderzoek waaruit bleek dat stalrust bij peesblessures averechts werkt. De reden is als volgt:

Peesweefsel is enigzins elastisch. De mate van elasticiteit hangt af van de hoeveelheid beweging. Stel dat een gedeelte van de pees is beschadigd: je wil dan dat de pees weer wordt aangevuld met weefsel van dezelfde elasticiteit. Geef je een paard stalrust, dan heeft het nieuwe weefsel een andere elasticiteit.
Wanneer je twee materialen met verschillende elasticiteit op elkaar hecht dan is de samenstelling zo sterk als de zwakste schakel van die twee. Met andere woorden: je hebt niets aan het toegevoegde materiaal. (Stel je maar voor dat je een koort versterkt met elastiek: ga je er aan trekken dan helpt het elastiek niet voorkomen dat het touw knapt, en is het touw eenmaal geknapt dan komt al de kracht op het elastiek, dat vervolgens OOK knapt).
Dit hele verhaal is dan ook de reden dat "genezen" peesblessures bij een paard dat stalrust heeft gehad een sterke neiging hebben om weer terug te keren. Geef je de paard zijn normale beweging (zonder overbelasting) dan krijg je wel een goede genezing.

Kortom: stalrust blijkt keer op keer genezing niet te bevorderen.
Ook bij mensen trouwens is men steeds terughoudender met het adviseren van bedrust. Tegenwoordig worden patienten zo snel mogelijk het bed uit gewerkt, en dat is niet alleen om kosten te besparen...

Groeten,
Frans

Het voorschrijven van stalrust zal in elk geval voorkomen dat het paard uit zijn dak gaat en daardoor de verzwakte pees overbelast. Hoewel er ook paarden zijn die in de box staan te knetteren... Wellicht wordt er mede om die reden boxrust en gecontroleerd stappen op harde bodem voorgeschreven. En inderdaad... door boxrust van een peesblessure genezen paarden blijven in de toekomst vaak kandidaten voor weer zo'n blessure. In Wassenaar (kliniek van van Schie) wordt trouwens beweerd, dat hersteld peesweefsel ALTIJD van een andere, mindere structuur is dan het originele, omdat peesweefsel zich van nature slecht hersteld en altijd als "littekenweefsel" regenereert, dus minder elastisch is. Slechts met stamceltherapie zou een eenduidige kwaliteit te krijgen zijn, mits de blessure recent is.

Frans Veldman schreef op donderdag 10 november 2005, 17:55:

Altijd doen wat de arts zegt, is mij al enkel keren slecht bekomen.
Liever volg ik de adviezen van specialisten op bewegings gebied,
zoals fisiotherapeuten, chiropractie en dergelijke.


Het betreft hier welliswaar geen paarden maar mezelf en mijn zoon,
en dat zal bij dieren wel niet gunstiger zijn, vermoed ik.

De huisarts raade bij ons beiden rust aan, met tot gevolg dat
ik daar een vastzittende schouder (die je bijna niet meer kan gebruiken, een jaar lang) van had gekregen doordat ik in die rust
mijn arm maanden niet meer gebruikt heb.

En mijn zoon zijn gescheurde enkelbanden, moest uitendelijk (na 10 dagen) toch maar naar fisiotherapie waar ze opniew begonnen met 4 dagen koelen/trainen/koelen/trainen. Véél te laat begonnen was het verwijt.

Michiel