Natasja Cornelissen schreef op dinsdag 25 oktober 2005, 8:52:


Hoi Natasja,

De tranen schieten in mijn ogen bij dit verhaal. Temeer omdat het zo herkenbaar is want ik heb ongeveer hetzelfde gehad met mijn veulentje. Ik heb een welsh hengstveulentje van zo'n anderhalf jaar. Vorig jaar december heb ik hem bij een opvang vandaan gehaald die hem weer ergens vandaan hadden(een zogenaamde hobbyfokker) omdat het verhaal ging dat hij vanwege zijn maanogen niet in het stamboek kon worden opgenomen en dus maar naar de slacht moest. Zij hadden hem die rit bespaard maar konden hem zelf ook niet de nodige aandacht geven die een 5 maanden oud veulentje nodig had dus waren ze op zoek naar een goed tehuis. De smoes van het stamboek bleek achteraf, na hier en daar geïnformeerd te hebben, nergens op te slaan. Er schijnt alleen weinig vraag te zijn naar hengstjes met maanogen. Ik kan je vertellen ik vind dat hij de mooiste ogen heeft die je je maar kunt bedenken. Ze zijn diepblauw, net een oceaan en hij ziet er prima mee. Maar afijn hij was uiteraard doods en doodsbang voor alles en iedereen. Waarschijnlijk ook met 3 maanden van de moeder af getrokken, op het land gegooid en niet meer naar omgekeken totdat ze bedachten dat zo'n hengstje met maanogen eigenlijk maar een opvreter is die niets zal opleveren. Toen ik hem ging ophalen bleek hij ook nog eens zware longontsteking te hebben dus direct doorgereden naar de faculteit diergeneeskunde. Tja, maar hoe de medicijnen te geven. Veulenbrok of iets anders kende hij niet en hij at het ook niet. Iemand raadde mij toen aan het eens te proberen met Slobber-mash van Havens. Daar kan je een lekker papje van maken met warm water en de medicijnen er door heen doen. Het was blijkbaar zo lekker (ik gaf het lauw) dat de medicijnen er goed in gingen. Na tien dagen was hij goed hersteld maar nog steeds niet te benaderen. Hij trilde als een rietje en ging telkens op de vlucht. Ik heb hem toen bij een hele sociale ruin neer gezet en probeerde elke dag contact met hem te krijgen. Het duurde wel even maar op een gegeven moment kwam hij in het land zelf naar me toe. En nu bijna een jaar later merk je niets meer van dat schichtige veulentje van toen. Het is een brutale aapje maar zooo lief. Het eten van hooi en biks kwam snel op gang. Hij wilde ook proberen wat zijn maatje at dus binnen de kortste keren was dat probleem opgelost.

Ik ben zelf geen expert op het gebied van trainen of opvoeden. Ik doe meestal wat mijn hart me in geeft en in dit geval liet ik hem met rust en wachtte af of hij wilde komen. Wel elke dag contact zoeken uiteraard. Ik hoop dat het met jouw veulentje ook goed komt maar daar twijfel ik eigenlijk niet aan als ik lees wat je er allemaal voor over hebt.

Ik wens je heel veel succes met Badjar!! Maar geloof me het komt echt wel goed.

Groetjes,

Monique

Natasja Cornelissen schreef op dinsdag 25 oktober 2005, 8:52:


Natasja,

ik vind dit verschrikkelijk en begrijp sommige mensen niet. Op de weide naast ons staat ook een pas gespeend veulentje. Gok dat het niet ouder is dan 4 maanden à 4.5 maanden. Staat daar nu ook wezenloos en met een dikke snotneus. Zo van die dikke gele slijmen, neusgaten helemaal aangekoekt, hoestend .... Dan denk ik bij mezelf ook waarom nu toch. Bovendien wordt het constant belaagd door een 1.5 jarig veulen, waardoor het alsmaar onzekerder wordt. Hij is dan nog zo blij dat ik hem kom verwennen met zijn dagelijkse kroel en krabbelsessie. Ook probeer ik het neusje te reinigen ... eigenaars, zie je eens in de week ???? Ik begrijp dat niet !
Wat jullie shet betreft. Zo weinig mogelijk doen, snot verzorgen en veel hooi geven. Zorgen dat die nog niet meer stress krijgt (door toedoen van andere paarden enzo), en zoveel mogelijk initiatief aan hem laten om te komen. Stel je op in de weide en wacht af.
Uiteindelijk zal die wel zien dat er geen kwaad mee gemoeit is en komt die wel hoor !

groetjes,

Sabrina