HannahFroukje schreef op dinsdag, 31 augustus 2004, 8:18:


Ik heb geen idee want ik heb geen praktijk ervaring met het rijdend clickeren.
Maar ik zat net nog even over mijn vorig schrijfseltje na te denken. Ik dacht wat staat dat er vreemd eigenlijk. Hoe kan je nou je paard leren te wijken voor druk, zonder druk te geven.
Als ik het goed zie is dat ook niet juist gesteld. Je leert je paard met clickeren niet bv. achteruit te gaan door druk te zetten, maar je beloont hem voor het feit dat ie dat doet. Dus als ik straks aangeef met een teugel langs zijn hals dat hij naar links moet, zal ie dat doen omdat hij weet: hee, teugel ligt daar, ik weet dat ik dan naar links moet. Ik hoop dat ik dit een beetje logisch omschreven heb.
Uiteindelijk is het doel het rijden. Hoe je paard iets aangeleerd heeft maakt dan niet meer uit. Ik zal hem toch ook moeten seinen wat te doen. Maar ik verwacht niet dat dit het rijden voor mij anders maakt dan voor jou
Wat ik wel gezien heb is dat longeren met de clicker prima werkt, aanspringen in andere gangen kunnen allemaal clik momenten zijn.
Zoals ook hoofd laag en in de goede galop.
Je kunt je paard belonen voor het feit dat hij onder je in de goede galop springt. Bij de eerste pas, na 2 passen, na tien... zo leer je hem dat hij goed aangesprongen is en dat het vervolg ook goed gaat.
Maar het wordt voor mij ook nog een spannende zoektocht. Misschien zijn er hier mensen die er meer ervaring mee hebben en er wat meer over kunnen zeggen.
Piet

Maaike schreef op maandag, 30 augustus 2004, 23:45:


In sommige methoden zit een systeem, een samenhang.


De methode die ik gebruik (Parelli) leidt ertoe dat je paard steeds makkelijker wordt. Het gaat mij niet om dat ene waterplasje maar om mijn paard te leren vertrouwen in mij te hebben en gewoon ook te doen wat ik vraag, en te leren dat gedoe rond een waterplasje of andere "enge" dingen niets oplevert.

Ik zou me zo kunnen voorstellen dat bij een slim paard clickeren verkeerd uitpakt. Weigerachtig gedoe heeft namelijk tot gevolg dat de clicker te voorschijn wordt gehaald, en de clicker betekent (bij de meeste mensen) een snoepje. Als je als paard honger hebt heeft het dus zijn nut om flink lastig te gaan doen bij zogenaamde "enge" hindernissen, dat levert via een omweg weer wat snoepjes op...

Ik zie het nut wel van de clicker hoor, maar dan vooral bij het werken op afstand (daar is ie overigens ook voor uitgevonden). Als je nou toch op je paard zit (of ernaast staat) lijkt het me wat omslachtig, per slot van rekening stuur je je paard toch ook niet steeds met de clicker maar met teugel- en beenhulpen, wijken-voor-druk dus. Waarom zou dat ineens anders moeten worden als je een waterplas tegenkomt? Wanneer schakel je over van teugel naar clicker en omgekeerd? Is dat behalve omslachtig ook niet wat verwarrend voor je paard?

Groeten,
Frans