Sinds november vorig jaar ben ik mijn Fjorden natuurlijk aan het bekappen. Het gaat zeer goed en de cursus was uitstekend in Odoornerveen. Sindsdien gaat het alleen maar beter! De hoeven zien er goed uit, althans beter dan ervoor. De tweejarige heeft nooit ijzers ondergehad en dat is te zien. De moeder van deze (11 jaar) heeft een aantal jaren ijzers gehad, maar doet het nu beter zonder. Ondertussen heb ik ook twee "klanten" die hun paard door mij laten bekappen. Tot zeer grote tevredenheid. Ik leg hen ook het hoe en waarom uit van het bekappen. En tevens de juiste voeding en beweging. Dit hadden ze nog nooit gehoord. Een heeft een mooie Fjord, maar de hoeven zagen er niet uit. Langwerpig met een vooruit stekende toon. De witte lijn is veel te breed. Vandaag konden we zien dat de nieuwe hoef in wording een heel andere stand inneemt! Ik vroeg: "Is deze Fjord hoefbevangen geweest?" (Dit kon ik zien aan de andere hoek van de nieuwe hoef, bovenan). "Ja, inderdaad!" Ik wees naar de groei van de nieuwe hoef. Met veel geduld en goede verzorging krijgt jou Fjord weer een goede hoef. Dit had de eigenaresse niet verwacht. De hoefsmid zei dat het kwam door de stand van zijn benen! Waarom zei hij dit niet? Ik ben er van overtuigd dat we er weer gezonde keurige hoeven van maken. De goede verzorging en de tijd is onze vriend. Een mooie afronding voorkomt verder optillen en de nieuwe hoef groeit mooi naar beneden met een sterke witte lijn. Daar ben ik van overtuigd! Ondertussen heb ik sinds december al weer 16 maal een paard bekapt en het resultaat is bevredigend. Het gaat me ook steeds handiger af. Zelfs (nog steeds) zonder hoefstandaard. Al is er wel eentje in de maak (vraag me niet wanneer die klaar is).
Ik heb zo'n plezier in dit werk en het geeft me zo'n voldoening als ik een paard de hoeven zie verbeteren, dat ik hier meer mee wil doen. Meer ervaring, meer kennis. Maar de eerste stappen zijn gezet, nu verder.

Muguet schreef op maandag 9 januari 2006, 21:49:


Hi, grappig, bij mijn merrie is dit ook een soort van ritueel. Ze ziet dat er volk op de wei is en dan gaat ze even plassen en daarna komt ze kijken wat er te bikken valt. Ze doet dat heel vaak, maar niet altijd. En soms plast ze ook pas als ze hooi heeft gekregen (op het hooi, alhoewel ik het hooi meestal wel net op tijd kan 'redden' :) )
Ik denk dat ze het gewoon aangenamer vindt om te eten met een lege blaas. Omdat eten een ontspannende bezigheid is, en plas ophouden zorgt voor spanning. (Dit is maar mijn idee hoor, niet wetenschappelijk ofzo. Je zit toch zelf ook niet graag met een volle blaas aan tafel?) En aangezien ze meestal wel eten krijgt, als een mens zich op de wei vertoont, associeert ze ons met eten. (want daar dienen mensen voor)
En Het tijdstip maakt bij mij ook niet uit, want ik voer heel onregelmatig. Soms ben ik s'avonds op de wei om 5 uur en soms is het al middernacht.

Fred Emmerig schreef op maandag 9 januari 2006, 23:18:


Prachtig verhaal en leuk dat je goede resultaten behaalt. Veel succes voor de toekomst!

Ik heb ook nog wel een positief verhaal. Zaterdag kwam de eerste gediplomeerde hoefsmid als natuurlijk bekappen cursist.
Een jongedame uit Puttershoek, onder Rotterdam.
Haar naam is Sylvia Roubos, ( inmiddels staat ze in de lijst) je kon goed zien dat zij enorm ervaren met haar gereedschappen was. Heel enthousiast was ze over de zienswijze van natuurlijk bekappen. Het grootste verschil vond ze de stand van de hielen. Maar ze deed het perfect en ik verwacht dat ze met de kennis die ze al had een heel goede natuurlijk bekapper zal zijn.

Sylvia, als je dit leest:
veel succes en veel paardenklanten op blote voetjes!

Piet
nah, tuurlijk Natuurlijk!

Muguet schreef op maandag 9 januari 2006, 21:49:


Ik het er vijf (campo-andalusiërs) en die weten wanneer ik met wie ga rijden en díe gaat dan vaak éérst even mesten of urineren. Maakt eerst aanstalten om te komen, dan is het of er een muntje vals en daarná in galop naar de baas.

Op eten of gewoon wat met ze doen reageren ze niet zo.

HC

Spirithorses schreef op maandag 9 januari 2006, 22:06:

Dat doe ik door mijn knie als steun te gebruiken; ik druk mijn voet een stukje van het paard áf en kán zo niets raken.
Ik ervaar het naar het paard gericht staan als minder makkelijk omdat je dan óf moet hopsen óf fors in de beugel steunen; ík (en dat kan zonder meer aan mijn mottige heupen, knieën en rug liggen) kan dan geen zwaaibeweging maken.


Ik heb die nóóít en ga dus van een autonome manier uit.

Verder heb ik meestal geen teugel
Heel aparte gewaarwording dat, als je zo begint met opstappen. Helemaal van rechts.

HC