Michiel schreef :
> Fijn al jullie ervaringen te lezen en te herlezen.
Ik ga nog een keer reageren. Want ik vind dat je heel goed bezig bent !
> In de eerste maand was ze enkele keren ook niet te stoppen
> richting huis. En in ren galop door de bochten scheurend kwam
> ik ook een keer bij de stal aan. Pff ik wist niet dat ik nog zo
> goed er op kon blijven zitten. Dat geeft dan wel weer een goed
> gevoel.
Ja, als je er maar geen gewoonte van maakt.
Cherokee is altijd een vrij lui paard geweest, haar vorige eigenaren die haar maar een paar keer gereden hebben losten dit op door haar naar huis te laten rennen, dat was het enige moment dat ze vooruit te branden was, tja.......
what's in a horses' mind he....
> Het recept voor Shadow traagheid van huis af is dus niet de
> zweep er over zoals er buiten paard natuurlijk, buiten NH, vaak
> over gedacht wordt. Wel een veilige basis zien te worden voor
> je paard. Hoe doe je dit?
Gewoontetjes creëren op een zachte ontspannen manier, maar wel zo dat jij de leiding blijft houden bij haar en niet andersom, want dan ben je zo weer thuis. Leiding geven zie ik in dit verband meer als 'veiligheid' dan als directe dominantie.
Iedere keer hezelfde rondje lopen. Kun je geen ander paard meenemen ? Eentje die ze graag volgt ? En als dat goed gaat, ga je steeds meer afstand tussen de paarden onderling maken tijdens je rondes. Doen we op het moment zo bij Diesel.
> Daar zijn vele manieren voor die ook een beetje moeten passen
> bij mij als mens en bij mijn paard. Als ik daar over nadenk dan
> zie ik:
> Bij schrik en angst van je paard, zelf proberen kalm en rustig
> te zijn.
> Altijd kalm en onverstoord door gaan, ook al vermoed ik dat
> mijn paard ergens een punt van gaat maken.
Afleiden helpt, tot op zekere hoogte.
Ik 'lees' nu op voorhand in Cherokee wat ze van plan is, dat heeft lang geduurd, ze was erg gesloten. Nu zelfs heb ik het al in de gaten als ik haar van de wei haal hoe haar muts die dag staat.
En als mijn muts die dag toevallig een andere kant opstaat kan ik óf me aanpassen aan haar (andersom is niet wijs te vragen), óf een ander paard kiezen die dag.
> En maakt ze er een
> punt van, vragen en geduld werken beter dan haar er door heen
> te duwen. Bij Shadow speelt dit alles echter nauwelijks omdat
> ze gewoon nergens bang voor is. Als ze al ergens niet heen wil,
> dan is het altijd alleen maar omdat het niet richting huis is.
> Dus veilgheid bieden bij angst bied helaas geen groei
> mogelijkheid. Was mijn paard maar wat angstiger
Dan zul je een andere truc moeten verzinnen, haar niet achteraf belonen maar tijdens de rit, maar dat doe je vast al wel, jou kennende....
Ik zal ook nog eens verder denken.
> Naar plekken rijden waar Shadow graag wil zijn, is wel werken
> aan onze band, zo kies ik vaker voor de stadswijk dan het bos.
> Zo let ik op haar voorkeuren onderweg en stuur daar naar toe.
> Het liefst neem ik de kleine hindernissen onderweg zonder in
> gang terug te vallen. Vermoed ik echter dat Shadow dit toch
> gaat doen, dan geef ik hooo. Niet omdat ze zelf niet terug mag
> vallen (dat mag ze wel van mij), maar meer om haar voorkeur dan
> te bevestigen. En dat bevestigen geeft die veilige basis. Soms
> is het, dóórgaan vragen en daarna belonen, wat verbondenheid en
> veiligheid geeft. Het is subtiel aanvoelen waar haar grenzen en
> mogelijkheden liggen.
Vind ik heel goed van je, ik denk er ook zo over, zo geef je haar haar ruimte, in respect, maar kun je haar toch heel subtiel een stapje voor zijn als je merkt dat het de verkeerde kant opgaat.
Dat noem ik nou een mooie samenwerking.
> Bij de stallen, tijdens het poetsen en zadelen, staat ze soms
> te eten terwijl een los paard haar weg wil jagen bij het hooi.
> Een prima gelegenheid voor mij om haar dan te beschermen en er
> voor te zorgen dat ze rustig door kan eten. En dat lukt het
> best door dat andere paard daarna ook een pluk hooi te geven
> een eindje verderop.
Hihi, ook bekend. Bombita (laagste in rangorde hier) komt Jack altijd halen als ze gepest (lees : weggestuurd) wordt door de andere paarden.
Gaat ze achter hem staan en letterlijk zacht staan hinniken want ze weet dat hij het voor haar opneemt.
Overigens (dit terzijde) hebben we nu afgesproken dat we niet meer altijd hierin meegaan, want Bombita lijkt zichzelf voortdurend in een soort van slachtofferrol te plaatsen door steeds op ons terug te willen vallen, voor zover een paard in een slachtofferrol kan kruipen he.
Ik weet dat dit een
antropodinges vertaling is van wat wij zien, maar wat wij constateren is dat ze heel makkelijk opgeeft en niet voor zichzelf opkomt in zulke situaties.
Maar dit is een extreem voorbeeld van een beetje een extreem paard hoor.
> Tijdens het rijden m'n paard even de tijd geven om te reageren
> op een verzoek van me, alvorens het iets dringender te vragen.
> Ook dat geeft vertrouwen, vertrouwen dat ze reageert wordt
> beantwoord met vertrouwen in mij. Of ze is niet in staat om aan
> mijn vraag te voldoen, dat kan ook ... zet ik daar dan meer
> pressie achter, ga het gevecht aan? Of is het beter daar dan
> geen punt van te maken en mee te gaan met wat ze me aanbied?
Ik vind dus wel dat je best wat mag vragen, alleen maar meegaan geeft op een gegeven moment een beetje te weinig duidelijkheid, lijkt mij. Maar dat hangt weer af van de situatie en hoeveel je vraagt.
Ik vind wel dat als jij het bijvoorbeeld haalbaar stelt dat ze 100 meter rechtdoor moet lopen zonder te zeuren ze dat best moet doen, ook al moet je ernaast gaan lopen en trucs uithalen. En daarna vet belonen.
> Dat laatste voelt beter, mits er geen belangrijke grenzen van
> mij in het geding zijn, natuurlijk. Ik herinner me een felle
> strijd die ik gewonnen heb, toen zij eens na een fijne rit, de
> kortste weg terug wou. Kijk dat zou ik nu anders doen, en met
> haar mee gaan.
Mja en nee, wel haar zin geven, maar haar ergens in het midden tegenkomen, soort van compromis om het voor jezelf ook werkbaar te houden. Ik houd er persoonlijk niet van steeds aan voorwaarden te moeten voldoen, zo van : "nu heb ik goed gewerkt en nu mag ik helemaal mijn zin doordrijven". Vind ik nou net weer teveel van het goeie.
> Ook een goed humeur, is een prima tip om warm te houden. Zelfs
> op de traagste momenten
Misschien wel juist op die
> momenten! Haar er met een kalme welwillendheid door heen te
> helpen. Dat lukt alleen van geen kant, met het oude denkpatroon
> van, "ze neemt een loopje met je, een zweepje zal haar goed
> doen, je bent te slap en te soft".
Ja ja, die kalme welwillendheid. Ik heb inmiddels geleerd dat het met Cherokee alleen maar werkt als ik tijd en prestaties loslaat en gewoon ga zitten te genieten van haar trage, ow pardon : relaxte tempo.
Dat stelt mij in staat haar met een kalmheid te blijven benaderen, ik geef me ahw over aan haar tempo. (Zegt zij die Arabieren gewend is....), dan lukt het prima tussen ons.
Duw ik haar teveel dan vertrekken we in strijd en komen we dito thuis.
> Ik heb lopen denken over die redenatie, en hij zou nog kunnen
> werken ook. Wil ik echter wel zo'n paard berijden die een hekel
> aan mij en onze ritten heeft en puur voor het ontwijken van pressie >loopt? Niet dus, dan maar liever wat trager weg gestapt en werken aan >onze band samen en aan een veilige basis.
Weet je, ik herken het zo ontzettend en ik vind het fijn dat je zo eerlijk bent. Ik zit met een dilemma van onze nieuwe Arabier die in de bak verschrikkelijk is maar buiten een absolute crack.
Vorige eigenaar weet heel zeker dat hij heus wel voor mij gaat werken in die bak, als de band er eenmaal is, maar ik heb er moeite mee dat het paard dat dan
voor mij zal doen, snap je, ik heb liever dattie het zelf leuk vindt!
Dan maar liever een buitenpaard.
Ach, zo blijven we denken en dat is maar goed ook!
Groetjes, Pien
www.spirithorses.bewestern natural horsemanship -
Natuurlijk Bekappen
Warboel
