Wil schreef op donderdag, 8 september 2005, 1:22:


Bedankt Wil! Dit sluit erg aan, wat er momenteel gaande is met Djahleena. Bij haar zit er ook nog een stuk verdriet. Dat verdriet is ontstaan voor dat ik haar had, zo ongeveer tussen haar derde en vierde jaar. Dat is het jaar dat ze verkocht en beleerd is. Dat schijnt heel traumatisch voor haar te zijn geweest. Een half jaar daarna heb ik haar gekocht.

Sinds ik haar vorig jaar kuilvoer heb gegeven kwakkeld ze met haar gezondheid. Ze kreeg toen last van de dikke darm en dat uitte zich in mok. Nu heeft ze dus eczeem. De eczeem is niet zo erg, dat ze zich kapot schuurt, maar ze heeft de godganse dag jeuk en wel op haar rug, net achter de schoft. Als ik bij d'r in de wei ben, dan 'vraagt' ze me aldoor om te krabben, bij het opdringerige af. En het gekke is, als je d'r verder ziet lopen is er niets aan de hand, maar zodra ik dicht bij haar ben vraagt ze me weer. En 's nachts schuurt ze zich in de stal (vlakbij m'n slaapkamerraam ). Dat doet ze dan heel obsessief.

Het lijkt erop, dat de kuil bij haar het trigger punt is geweest. Mariette ( holistische da) had al gemeten dat de gal en de lever in onbalans zijn, de dikke darm, die eerst ook in onbalans was, is nu goed. Mariette en nog iemand anders die met een foto werkt, zeggen trouwens onafhankelijk van elkaar precies hetzelfde. Dat Djahleena met een stuk verdriet zit, dat ze zelf nog op te lossen heeft. De gal staat voor een stukje boosheid. Die boosheid zie ik ook wel in d'r.

Nogmaals bedankt voor je verhaal Wil, hier kan ik wel wat mee!

Groetjes Collane

Help mee Jacobskruiskruid te
bestrijden, teken op
http://kruiskruid.petities.nl

Piet schreef op woensdag, 7 september 2005, 14:29:


Hallo,
Bekappen en de periode erna moet zeker met beleid. Ik bied mijn paard altijd verschillende mogelijkheden aan, of ze op de weg wil lopen of in de berm. Vorig jaar liep ze voorzichtig op asfalt en kon ze niet eens over de ruwe klinkeroprit van de buren lopen, zo gevoelig was ze. En overgang van zacht naar hard, een drama. Buitenritten waren alleen met hoefschoenen mogelijk, wandelingen deden we voorzichtig op blote voeten, alleen op bekend terrein (waar liggen de stenen?). Eerst liepen we voornamelijk in de berm, nu voornamelijk op asfalt. Sinds kort kan ze zelfs over grind lopen. Het is dus een kwestie van tijd, niet van training of dwang, want wennen aan steentjes gaat echt niet. Het is immers geen wedstrijd, want dan verlies je het belangrijkste uit het oog: Het welzijn van je paard.
Groeten,
Monique