Nick Altena schreef op donderdag, 16 december 2004, 16:15:


u R so right! yes!

Ilona
--
let's keep on moving

Frans Veldman schreef op donderdag, 16 december 2004, 22:32:


.. de "dus" kwam voort uit het feit dat er geen verschil is tussen aminozuren voor paarden of voor mensen. Net als het paard kunnen wij mensen zelf een aantal aminozuren 'aanmaken' op basis van onze voeding, en net als de mens heeft het paard 8 essentiële aminozuren nodig die van 'buitenaf' moeten komen.
Het aardige is dat de essentiële aminozuren ( die dus in het voer aangeleverd moeten worden) volgens de analyse allemaal in luzerne zitten!! Dat komt goed uit want dan kunnen de brokken al weer achterwege blijven!

Wij mensen zijn geen herbivoren (ongeacht

Ook voor vitamines geldt dat deze identiek zijn of het nu mensen of paarden betreft. Er is geen verschil tussen de paarden-vitamine C en de mensen-vitamine C. Wel is het zo dat het paard zelf veel meer vitamines kan aanmaken dan wij mensen ( A,D.E.K en inderdaad ook B). In de supplementen voor paarden tref je dan ook als het goed is de B niet aan.
Paarden daarentegen kennen deze problemen niet

... dit is dus niet juist: met uitzondering van de genoemde vitamines en een aantal aminozuren, heeft het paard ook niet de mogelijkheid uit zichzelf aminozuren aan te maken. Daar zijn echt die 8 aminozuren voor nodig. Als het paard die niet in de voeding krijgt, dan kan hij er ook niks van bakken.

....en kunnen dus veel beter

Je hebt een vooruitziende blik want hier frons ik idd de wenkbrauwen!
Het feit dat een paard een herbivoor is (herbe = gras/kruiden/groenvoer) betekent niet dat hij eenzijdig gevoerd kan worden. Binnen het scala dat voor herbivoren op het menu staat, vindt je dezelfde aminozuren/vitaminen/mineralen/sporenelementen als in omnivoren-voedsel. Het paard eet alleen geen biefstukje, da's waar... alhoewel -- geloof het of niet -- maar mijn paard heeft het onlangs gepresteerd om een muis die tussen de hooibaal zat, op te eten! Brrrr....

likewise, M.

En hier dan nog een aanvullend, en leesbaar stukje van Anneke Hallebeek:

Overige voedingsstoffen

Een hele rij overige voedingsstoffen zijn onontbeerlijk en dus essentiëel voor het paard. Deze kunnen worden onderverdeeld in drie categorieën; mineralen, spoorelementen en vitaminen.

Mineralen: calcium (Ca), fosfor (P), magnesium (Mg), kalium (K), natrium (Na), zwavel (S)

Spoorelementen: ijzer (Fe), mangaan (Mn), koper (Cu), zink (Zn), selenium (Se), jodium (I)

Vitaminen: vitamine A (of caroteen), vitamine D, vitamine E

Paarden kunnen zelf vitamine C aanmaken en ook vitamine K en B-complex zijn niet essentieel voor de voeding van paarden. Indien de blinde- en de dikke darm met voldoende ruwvoer gevuld worden, dan produceren de daar levende bacteriën zowel vitamine K als vitamine B die het paard kan gebruiken. Een voedernorm voor mineralen, spoorelementen en vitaminen wordt voor paarden niet in Nederland, maar wel door verschillende buitenlandse organisaties gepubliceerd. Eén van de bekendste is de Nutrient Requirement of Horses van de National Research Council(NRC) uit de Verenigde Staten. Normen van diverse instanties kunnen een aanzienlijke variatie vertonen, door een verschillende interpretatie van onderzoeksresultaten en het gebruik van andere marges. Een vergelijking tussen deze normen is niet eenvoudig, omdat ze op verschillende manieren worden weergegeven; per kg droge stof voer, per kg lichaamsgewicht of per energie eenheid voer. Het is in ieder geval zo dat de ideale voedernorm voor het paard niet vast ligt. Pas met inzicht van de achterliggende literatuur, kennis van de vertering en stofwisseling van het paard én van voedermiddelen kan hier een eigen interpretatie aan gegeven worden.

Vervolgens

Het paard heeft dagelijks een hele rij voedingsstoffen nodig en een goede verhouding tussen ruwvoer en krachtvoer in het rantsoen. Dit moet allemaal worden aangeleverd in het totale pakket aan voedermiddelen. Om hier achter te komen is voedermiddelenkennis nodig. Niet alle voedingsstoffen zitten in de juiste hoeveelheid in elk voedermiddel. Het voeren van een ruwvoerrijk rantsoen komt het meest overeen met de natuurlijke voeding van het paard. Gemiddeld zal een rantsoen, dat bestaat uit een goede kwaliteit ruwvoer en krachtvoer voldoende voedingsstoffen bevatten. Maar tussen verschillende partijen hooi of graskuil bestaan grote variaties in bijvoorbeeld mineralen en spoorelementen. Rantsoenen met onvoldoende voedingsstoffen zijn geen uitzondering. De tekorten kunnen erg klein zijn en hoeven niet te leiden tot uiterlijke symptomen, maar het is natuurlijk beter voor de gezondheid en de weerstand van het paard om een optimaal samengesteld rantsoen te krijgen.

Kortom, voer een rantsoen met een goede kwaliteit ruwvoer als basis, laat bij twijfel dit analyseren en het totale rantsoen controleren. Een goed uitgebalanceerd rantsoen geeft zekerheid. Daar komt bij dat een goed rantsoen supplementen overbodig maakt, waardoor het rantsoen eenvoudiger en goekoper wordt.

Wat is een behoefte?

Het paard heeft dagelijks een hele reeks voedingsstoffen nodig om het lichaam normaal te laten functioneren en in stand te houden. Naast eiwitten (aminozuren), koolhydraten en vetten is een aantal mineralen, spoorelementen en vitaminen essentieel. Al deze elementen moeten in voldoende mate in het voer voorkomen.

De hoeveelheid die het paard van een bepaalde voedingsstof nodig heeft, wordt bepaald door het dagelijkse verlies aan deze stof. Dit verlies kan worden opgesplitst in twee delen:

- Onvermijdelijke verliezen

Elk paard verliest dagelijks haren, hoefhoorn, huidschilfers, verteringsenzymen, afgestoten darmwandcellen, etc. Deze substanties bevatten elk hun specifieke stoffen die weer aangevuld moeten worden.

- Retentie

Retentie oftewel het vastleggen van voedingsstoffen zodat deze niet meer in aanmerking komen voor (her)gebruik. Zo wordt bijvoorbeeld calcium tijdens de groei vastgelegd in het botweefsel, en in geval van melkproductie met de melk uitgescheiden. Tijdens de dracht worden voedingsstoffen in het veulen vastgelegd en tijdens arbeid wordt natrium met het zweet uitgescheiden. In al deze situaties zal de dagelijkse behoefte meer zijn dan voor een paard in rust.

Het totaal aan onvermijdelijke verliezen en retentie moet dagelijks door het lichaam worden opgenomen. Niet alle voedingstoffen uit het voer komen in het lichaam terecht. Tijdens de vertering in het maagdarmkanaal verdwijnen voedingsstoffen met de mest weer mee naar buiten. De absorbtiecoëfficient per voedingsstof bepaalt hoeveel er in het voer nodig is om voldoende van deze stof in het lichaam te krijgen. Dit is de minimale hoeveelheid, oftewel de minimale norm/behoefte van deze stof. Ter compensatie van complexvorming met andere stoffen of andere verliezen wordt de minimale norm meestal met een bepaalde marge verhoogd. Deze hoeveelheid wordt uiteindelijk de norm of de dagelijkse behoefte genoemd.

Bron: Hoefslag