Marianne schreef op maandag 23 februari 2004, 21:53:

Ja weet ik. Die voerde ik al, maar niet meer dan een halve banaan per dag. Maar klopt, als ze de kans krijgt vreet ze zo een hele tros op.

Gevoelsmatig ben ik een beetje huiverig om magnesium zomaar toe te gaan dienen (weet alleen niet waarom). Maar er zijn nu zoveel paarden om mij heen aan de magnesium, dat ik toch nieuwsgierig wordt of het dan echt zo'n wondermiddel is tegen allerlei kwaaltjes.

Groeten Ingrid

Aafke schreef op dinsdag 15 juli 2008, 10:21:


Tot voor twee jaar hadden we met regelmaat nieuwe weidebewoners, we zijn er nu mee gestopt. Introduceren deden we altijd eerst met een draadje ertussen en bij dat draad aan beide kanten hooi neerleggen, vaak zie je dan al of het wel of niet gaat in een keer. Als ze besluit dat ze bij elkaar kunnen altijd zorgen voor ruimte, nooit gelijk samen in een paddock neerzetten maar op een grote wei zodat ze weg kunnen mocht er toch even strijd zijn. Bij sommige paarden ( die hier kort waren) hebben we ze nooit samen op de paddock gehad, wel op de wei. Als een paard hier kort was en je zag dat het enkel stress op zou leveren dan was het de stress niet waard voor een dag of 14 en hielden we ze dus gescheiden op de paddock. In de wei ging het eigenlijk altijd wel goed omdat er ruimte en voldoende gras was.
Uitbrekertjes en inbrekertjes heb je ook, er was er eentje die in no time tussen het draad door ging dat was een veulen, lachen hoor die werd ook gelijk geadopteerd en binnen vijf minuten na aankomst was alles opgelost. Zij brak uit, maar net zo goed weer in ondanks de stroom. ( we hebben nog gedacht of de stroom wel goed was en het gemeten maar de volle mep stond erop) Een ander daarentegen kon alleen maar uitbreken en durfde dan niet meer terug, daar hebben we wel eens het draad voor moeten doorknippen omdat ze op een landtongetje stond en nooit meer terug durfde.
Een keer is er een ongeluk gebeurd, dat was door Bjork, die mepte Bret ( Bret was een maand of 6 oud) en had echt een lelijke wond en nog geen tetanusinjectie gehad, dat moest dus toen gelijk en de wond moest gehecht. Het is raar gedrag als een veulen wordt gemept. Een veulen is geen competitie.
Als je denkt dat het niet goed gaat dan opletten, vaak is er wel een paard datt wel aardig doet, die zetten we dan eerst bij elkaar en dan langzaam de rest introduceren de 'stoutste' deden we dan als laatste. Hier is dat altijd goed gegaan,

Esther schreef op dinsdag 15 juli 2008, 1:29:


Hoeveel piletjes heeft jouw Pony nu al binnen ?

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 15 juli 2008, 11:00:


Dat is een kwestie van lezen dan weet je het.

Esther schreef op dinsdag 15 juli 2008, 11:03:


Maar goed ik zal het verklappen, 2 maanden ongeveer heeft ze al pilletjes gehad, de eerste week 2 per dag. Daarna een maal daags.

Aafke schreef op dinsdag 15 juli 2008, 10:21:

Je ziet aan het gedrag met een draad ertussen vaak hoe de vlag ervoor hangt. Buck moest Cadiz niet. Na een week met draad ertussen schopte hij Cadiz met zijn achterbenen de hoek in. Ik heb ze daarna 4 maanden (!) gescheiden gehouden voor ik het nogmaals aandurfde. In die 4 maanden zie je dat het nieuwe paard niet nieuw meer is omdat hij er al maanden woont en is alleen nog aversie of vriendschap aan de orde. Er kwam acceptatie, er was geen strijd meer nodig.
Ponies (merries en ruinen) die ik introduceerde bij Buck werden meteen geaccepteerd, omdat ze wilden spelen. Ook dit zag je al aankomen, er werd al flink geneushapt over het draadje heen, geen gegil.
In de wei met een draadje ertussen werd er door Buck -die hier immers woonde- flink gegild en uitgehaald met voorbenen naar logeerpaarden. Ik heb het risico niet genomen om ze bij elkaar te zetten.
Op vreemd terrein is het een heel ander verhaal, dan zijn paarden doorgaans inschikkelijker.
Ik denk ook dat alles valt of staat met de rust van de leider. Buck en Cadiz logeerden bij een groep van 4 paarden, die dmv een draadje van hun gescheiden waren (6 paarden in een paddock 20x40m!). Er waren een uurtje wat grensschermutselingen tot Cadiz door de draad heen rende en alles bij elkaar kon. Bliksemsnel was er een rangorde bepaald; Buck joeg de grote leidruin over het hek (paard was ooit verkocht omdat ie niet kon springen), kaapte twee willige ponymerries, sloot vriendschap met de zachtaardige haflingerruin, wist Cadiz aan zijn rechterzijde en er kwam rust in het groepje.

Arno, de (overigens weinige) reacties hier verbaasden mij ook.
En ik vroeg me af, hoe paardnatuurlijk is iedereen hier intussen nog?
Blijkbaar zijn stallen (isoleerhokken) helemaal niet zo erg? En stallen verkopen kan prima samen met natuurlijk bekappen?

Òf de PN-insteek is veranderd (maar volgens mij is dat niet het geval) òf de aanwezigen op dit forum hebben een andere insteek dan de mensen van voorheen òf ben ik nu (ook) doorgeslagen?