janna schreef op zondag 13 november 2005, 16:41:


Hallo,
Ik ben het met Frans eens, en ik ben zelfs blij met die versimpelde info. Het gaat er toch om dat je binnen korte tijd zelf enigszins normale hoeven kunt bekappen en bijhouden. Ik hoef er geen complete studie van te maken, en wil ik meer informatie over een bepaald onderwerp kan ik altijd nog boeken lezen die er veel dieper op ingaan.
De methode van Frans en Ilona werkt, en dat is voor mij belangrijker dan te weten uit hoeveel subonderdelen de witte lijn nog meer bestaat.....
Monique

van lennep schreef op dinsdag 15 november 2005, 10:40:


Hallo,
Wij slepen onze bak ook altijd zo gelijk mogelijk voor het gaat vriezen. (Een ingenieus zelfbedacht ding van houtresten van onze omheining, zwaarder te maken met behulp van bakstenen, met mijn vriend als paardje ervoor). Die bobbels en scherpe randen zijn inderdaad erg lastig ivm zoolkneuzingen. Vorige winter, toen ik net begonnen was met natuurlijk bekappen, heb ik mijn paard vaak op een stukje weiland (zonder bobbels) laten lopen en met schoenen aan in de bak als ik echt wat met haar wilde doen, rijden of longeren. Ze kon al wel zonder kneuzingen over de bobbels lopen, maar was wel wat gevoelig. Ik ben dan ook benieuwd hoe het dit jaar zal gaan!
Monique

Marianne schreef op woensdag 6 oktober 2004, 17:32:


Hallo,
Ik heb nog nooit aan Parelli gedaan en heb die ambities ook niet omdat het gewoon goed gaat zoals we het altijd gedaan hebben. Indy en ik hebben een eigen taal ontwikkeld met woorden, klanken, houdingen en gebaren, we komen er ook zo wel uit. Ik gebruik mij zweep bij het vrij longeren als verlengstuk van mijn arm, en dat werkt prima. Iemand anders kan haar dus ook niet longeren, ze reageert niet op standaad-dingen, maar dat hoeft ook niet!
Een aantal jaren geleden, toen mijn paard twee hoefzweren achter elkaar had in dezelfde hoef, moest ik haar enkele weken erg ontzien, omdat ze grote gaten in de hoef had en erg mank was. Ik liet het aan haar over wat ze kon. Ze gedroeg zich als een echte patient, ontzettend zielig....... Wilde ze wandelen, gingen we in haar tempo naar buiten, zij bepaalde de richting, e.d.. Omdat ze zoveel pijn had en zo erg mank liep kreeg ze van iedereen iets lekkers toegestopt, ze ging bedelen en ramde tenslotte haar hoofd tegen mensen aan als ze niets kreeg. Een mondelinge waarschuwing hielp niet meer, de oortjes gingen gelijk plat. Een waarschuwende tik wekte woede op. Toen ik weer met haar wilde beginnen te longeren, ging het mis: ze was absoluut niet van plan haar lekkere luie leventje met haar machtspositie op te geven. Ze bleef stug staan als ik wilde dat ze mee zou lopen, ze rende mij omver, was slecht gehumeurd, probeerde bij het longeren in mijn richting te trappen, gooide het zadel van haar rug, stormde er gewoon vandoor in een idiote galop terwijl ik stap wilde, veranderde zomaar van richting, bij het hek staan drammen dat ze eruit wilde, constant agressief bedelen. Ze was gewoon gevaarlijk geworden. Erg moeilijk om dan rustig te blijven en na te denken waar het fout ging en wat eraan te doen. Ik had haar teveel op een voetstuk geplaatst, was te bezorgd geweest en had toegelaten dat iedereen haar vreselijk verwende. Ze gedroeg zich net een verwend klein kind dat in de supermarkt gaat liggen rollen als het z'n zin niet krijgt.
Ik heb haar met erg veel moeite weer tot een normaal paard gevormd. Ik heb haar ook eens een tik met de zweep gegeven omdat ze zich zo idioot gedroeg, maar dat werkte averechts en ik had er onmiddellijk spijt van: mijn onmacht/woede op haar afreageren. En dat ging simpelweg om het aandoen van een halster, wat zij dus absoluut niet wilde. Ze stond voor me te steigeren, ze wilde wel mee wandelen, maar op haar voorwaarden, zonder halster dus en zich enorm misdragend en met haar hoofd heen en weer zwiepend.
Schijnbaar heb ik toen het enig juiste gedaan: halster voor haar voeten gegooid, me omgedraaid en weggegaan, lekker even een wandeling gemaakt en in het zicht van Indy met de buurvrouw gekletst. Ik heb haar de rest van de dag genegeerd, heb niet met haar gepraat, geborsteld of geaaid, geen lekkers, rustig mijn werk gedaan op het weiland, zocht ze contact en werd ze opdringerig, weggestuurd, desnoods met een kluit zand. Negeren bleek voor haar heel erg te zijn. De volgende dag kwam ze aarzelend naar me toe en wilde contact maken. Ze was diep onder de indruk en ze had hoge nood omdat ze geen aandacht kreeg. Ik ben toen weer begonnen haar toe te staan bij me te komen staan, werd ze opdringerig stuurde ik haar zonder pardon weer weg. Ze wilde wat graag weer met me werken.
Bij latere hoefzweren / andere blessures heb ik er erg op gelet haar wel te ontzien maar tegelijkertijd duidelijk aan te geven dat ik degene ben die bestemd wat er gaat gebeuren. En geen lekkere hapjes meer van deze en gene (vooral mijn moeder en mijn vriend) omdat ze zo zielig is.
Ook een heel verhaal.....
Monique

Loes Scheres schreef op dinsdag 15 november 2005, 15:39:


Loes,
Zo denk ik er ook over.
Monique

Piet schreef op dinsdag 15 november 2005, 16:31:


Hallo,
Bij ons in de buurt wonen veel kinderen die het natuurlijk prachtig vonden dat wij een paard meebrachten. Hele hordes doken op met de vraag of ze mochten rijden. In het begin heb ik dat wel eens gedaan, maar het was met de meeste onbegonnen werk. Wel willen rijden (en dan ook nog alleen willen galopperen), niet willen borstelen, en absoluut niet luisteren, want ze rijden al een jaar bij de manege en zijn ontzettend goed. Ja, ja, wel oortjes hebben maar er geen gebruik van maken. Enkele kwamen volledig uitgedost bewapend met zweep en sporen, want zonder kan ik niet rijden hoor! Aan de teugels rukken, schreeuwen, met de hakken in de buik trappen, en dan zich angstvallig aan de zadelknop vastklampen omdat mijn paard van schrik vooruit stuift omdat ze zulk ruw gedrag helemaal niet kent.
Sinds ik het motto hanteer: "Niet luisteren - niet rijden" komt er bijna niemand meer, en daar ben ik niet rouwig om. Enkelen begrijpen het, de meesten vinden het maar stom, ze hebben immers thuis en op de manege geleerd hoe het moet.....
Enkelen komen nog wel eens kijken als ik Indy bekap en stellen dan vragen wat dat gekke ding is (de straal), waarom die er zit en of ze er even aan mogen voelen. En waarom mijn paard soms schoenen draagt. Sommige kinderen zijn best hardnekkig en vragen je het hemd van het lijf - ze onthouden het ook nog en bestoken je de volgende keer met de geleerde wijsheden - zulke kinderen zie ik graag, die nieuwe dingen gretig in zich opnemen, die kun je misschien nog iets meegeven.
Nog wat leuks: Laatst vroeg een kereltje wat Indy aan haar voeten heeft. Toen ik hem vertelde dat de voeten van een paard hoeven heten, zei hij dat zijn vader ook hoeven heeft. Ik eerst verwonderd hoe hij daar bij komt: ja, want als papa zijn voeten op tafel heeft zegt mama altijd: Hoeven van tafel. Moeder stond erbij en werd een beetje rood......
Monique

van lennep schreef op dinsdag 15 november 2005, 23:50:


Hallo, Esther,
's Avonds als we thuiskomen van ons werk is het helaas al te donker om een foto te maken. Ik heb mijn vriend net gemeld dat hij zaterdag als fotomodel moet fungeren en zijn "boekhouder-houtresten-rijbaksleep" moet showen. Hij heeft wel wat gemopperd en gemompeld, maar hij gaat op de foto zaterdag. Ben benieuwd naar jullie combinaties!
Monique

Diestelmans Liesbet schreef op woensdag 16 november 2005, 9:26:


Nou, ik heb ze al gezien met glitters en sterretjes toen ik op zoek was voor schoenen voor Indy. Kan me alleen niet meer herinneren van welk merk.
Monique

Isabel van der Made schreef op woensdag 16 november 2005, 16:01:


Die bedoelde ik nou! Dank je wel!
Indy heeft overigens schoenen van Marquis, ZONDER glittertjes e.d......
Monique

Isabel van der Made schreef op woensdag 16 november 2005, 16:05:


Waaaa.... daar doen je ogen pijn van.....
Monique

biancawaamelink schreef op woensdag 16 november 2005, 13:25:


Hallo,
Ik heb onze stal ook voor de helft bedekt met stro. Als de bak drassig is mest/plast ze in de stal om er vervolgens vol genot in te liggen slapen. Is de bak enigszins droog, mest/plast/slaapt ze buiten. Echter, ze slaapt wel in een speciale kuil, die ik in het verleden elke week weer dichtgooide en zij groef hem elke week weer open. Nu laat ik het maar zo, dat ligt schijnbaar fijn.... Wij noemen die kuil voor de grap haar "slaapkamer".
Monique

van lennep schreef op donderdag 17 november 2005, 10:10:


Hallo,
Mijn paard loopt ook al bijna met een snorkel.....wat een regen he? Onze bak heeft een natuurlijke helling, dan loopt het water toch aardig snel weg. Gisteren floepte tijdens een stortbui de afvoerbuis van de dakgoot van de stal eraf - wat komt er nog een water van zo'n kleine (schuil)stal (3x6M) zeg. Mijn vriend heeft hem er snel weer aangezet, die kan er tenminste zonder trap bij.
Wij hebben dit jaar nog aardig wat gras. In de zomer heb ik ons weiland anders ingedeeld, en dat bleek een goede keus te zijn. Ons weiland is ongeveer 2500 m2 groot (niet erg groot dus) en was in twee stukken verdeeld. Ik heb het weiland nu ingedeeld in 4 stukken, te bereiken via een pad met verscheidenen bochten wat ik verhard heb met houtsnippers. Als Indy naar de stal wil draaft / galoppeert ze over dit pad naar voren, al naar gelang hoe hoog de nood is (voor een sappig worteltje gaat het behoorlijk hard). In de bochten springt ze keurig om in de goede galop, dus ook nog een goede oefening.
Vanmorgen heb ik Indy op het tweede weilandje gezet, omdat het eerste al behoorlijk afgekauwd was. Met het gras wat we nog hebben en een stukje van 700M2 van een buurman die blij is dat hij dat stuk niet hoeft te maaien, zou ze het eigenlijk nog wel twee maand moeten kunnen doen, en daarna is het helaas in de bak bivakkeren.......
Monique

van lennep schreef op donderdag 17 november 2005, 10:47:


Hallo,
De lengte van het touw is inderdaad een moeilijk iets. In het begin schrok mijn paard ook enorm van busjes (vooral witte) e.d. Mijn ervaring is dat een te lang touw niet werkt. Schrikt je paard te heftig en is te ver bij je vandaan dan heb je totaal geen kans meer om ook maar iets te doen. Een goede vriend van mij (tevens haar latere trainer) is eens verscheidene meters op zijn buik liggend in volle gallop door haar meegesleept omdat ze ontzettend schrok van een wit busje met een witte trailer. En maar koppig blijven vasthouden, tot hij moest loslaten: door een blubberige sloot getrokken worden is niet echt fijn....... Kort daarna stopte ze en keek achterom, ik kon haar zo meenemen. Ze was toen ook anderhalf meen ik.
Wij lieten haar altijd veel ruimte om te schrikken - in Indy haar geval te veel dus. Ze fixeerde zich volledig op het enge geval en om haar dan als een vis aan een hengel binnen te halen of proberen vast te houden werkte absoluut niet. Het touw korter houden, ongeveer 1/2 tot 3/4 meter en met een kort rukje haar aandacht vragen in enge situaties, vragen bij je te blijven en verder geen druk op het touw (los laten hangen) werkte in Indy haar geval erg goed. Ze was niet meer op het enge ding gefixeerd, ze ging meer op ons letten en zag dat wij ook gewoon rustig bleven. Na enige tijd schrok ze nog wel, trippelde wat heen en weer, maar bleef bij ons, terwijl er geen spanning op het touw stond. Wel zo prettig voor je armen......
Witte busjes vindt ze trouwens nog steeds niet leuk, ze snuift en verkrampt iets, maar ze blijft wel rustig en loopt gewoon door.
Monique

van lennep schreef op donderdag 17 november 2005, 11:27:


Hallo,
Inderdaad een prachtig ideaalbeeld. En je hebt zo'n uitzicht op je werk? Wat ben jij een geluksvogel zeg. Ik zit op een industrieterrein.......snif....
Je seme Fries gaat niet in het gras? Eh, wat bedoel je met seme?
Monique

van lennep schreef op donderdag 17 november 2005, 11:38:


Hallo, Esther!
Met teveel bedoel ik alles meer dan 1 meter lang. Indy had als veulen bij enge dingen eerst zoiets van: oh wat eng, nee dat wil ik absoluut niet zien, ik ren liever weg, met of zonder aanhangsel (ik dus).....
De ruimte geven is prima, maar ik bedoel dat je nog wel de mogelijkheid moet hebben contact te maken / te blijven houden met je veulen als het nodig is. Ook in een noodgeval heb ik Indy na het blubber incident altijd bij me kunnen houden met een lijn van maximaal 1 meter. Je hebt echt niks te vertellen als je te ver bij je paard vandaan bent of als het touw te lang is! En ze zijn al zo sterk, ondanks dat ze nog zo klein zijn.
Van mijn trainer heb ik een noodrem geleerd: Als niets meer helpt en ze wil beslist weg (categorie paard blind van angst), een stap schuin naar achter te doen en haar mee te trekken als ze net het voorbeen optilt wat het dichtste bij mij staat. Gewoon uit balans brengen dus. Deze en gene zal dat niet bepaald paardvriendelijk vinden, maar met een drukke verkeersweg op een paar honderd meter afstand een prima oplossing vind ik. Ze is afgeleid door het feit dat ze op haar voeten moet letten en als ze rond om me heen gelopen is, dan is het enge ding voorbij en kijkt ze het in feite alleen nog maar na. Haar hoofd is dicht bij me, ze kan met haar kont uitwijken en vluchten, terwijl ze toch dicht bij me is.
Na een tijdje leerde ze dat veel dingen helemaal niet eng zijn en ze beter gewoon stil kon gaan staan als ik dat vroeg of gewoon rustig doorlopen. Rondjes lopen is immers niet leuk. Na verloop van tijd hoefde ik geen contact meer te maken als er iets engs voorbij kwam en we konden gewoon doorlopen.
Zoals je weet kwamen toen helaas de hoefzweren en ik kon niets meer met haar doen op de weg. We waren terug bij af. Een jaar geleden ben ik opnieuw begonnen met verkeersmak maken, op dezelfde manier. En we zijn bijna klaar!
Monique

van lennep schreef op donderdag 17 november 2005, 12:22:


Nee, iets achter mijn schouder. Doe ik dan een stap schuin naar achteren, trek ik haar hoofd naar me toe en met me mee op een circel. Ze moet mij dan wel volgen, anders valt ze om. Loopt ze naast me, is ze eigenlijk al te ver om goed te kunnen controleren. Dan moet je wel erg snel kunnen reageren om haar nog bij je te krijgen. Omdat ik eigenlijk voor haar liep had ze ook geen neiging om op mij te springen bij iets engs. Liep ze naast me gek genoeg wel. Ik kan alleen verklaren dat "in mijn spoor" lopen een veilig gevoel geeft en naast me lopen er bij iets engs toe leidt dat ze daar wil lopen waar ik loop, (bovenop me springen dus) want daar is het immers veilig. Dat mijn voeten dan toevallig in de weg staan is een ander probleem (stalen neuzen?).
Indy is nu acht jaar en loopt nog steeds net achter mijn schouder. Ze voelt zich daar veilig en kan goed op me letten. Als we op deze manier lopen kan Indy vluchten als ze het niet meer heeft, maar dan wel binnen bepaalde grenzen: Haar hoofd blijft bij me, de rest van haar lichaam vlucht in een circel om me heen.
Monique