Hoi Marjan,

Eigenlijk zijn al je antwoorden terug te vinden op deze site: www.hoefnatuurlijk.nl. Ga er maar eens voor zitten!

Succes,

Christel (enkele maanden geleden ontijzerd)

Ik vind de BIT een soort Penny voor volwassenen. Mooie foto's, maar oppervlakkige en vaak slecht gedocumenteerde, eenzijdig belichte artikelen. En een irritant betweterig toontje. Om die reden heb ik mijn abonnement jaren geleden opgezegd. Nu ik het artikel over Natuurlijk Bekappen heb gelezen, valt het me mee hoe ze de diepte ingegaan zijn en redelijk neutraal zijn gebleven.
Ik denk dat dit artikel, ondanks een paar ongenuanceerde reacties, uiteindelijk meer goed dan kwaad zal doen en daar hebben we allemaal profijt van, willen we niet als een elitair clubje gezien blijven worden.
Voor zinnige, goed onderbouwde artikelen op paardengebied verwijs ik naar het duitste blad Cavallo, of Freizeit im Sattel.

Als de dierenarts niets kan vinden, kan het haast alleen nog maar in de hoeven zelf zitten. Dierenartsen zijn niet gewend te kijken met de ogen van een bekapper, evenmin als de smid, dus doorgegroeide steunsels, zoals Wil suggereert, herkennen ze gewoon niet. Voor hun is een beslagen hoef gewoon een gegeven en geen oorzaak! Dat de straal zo ver mag uitsteken, is inderdaad gebruikelijk bij dravers, heb ik me eens laten vertellen door een hoefsmid. Ook had hij nog nooit gehoord van steunsels die pijn kunnen veroorzaken; hij haalde zijn schouders op. Ze missen gewoon kennis!

En ook nog dit even: Ik herinner mij dat een dierenarts na lang zoeken de diagnose "dunne zolen" stelde bij een kreupel (beslagen) paard. En daar moest je mee leren leven. Dat is dus een dierenarts die dat vaststelt volgens zijn opleiding. Wie zegt dat de hoefsmid indertijd niet wat fanatiek aan het zool-uitdunnen is geslagen?
Had ik toen geweten wat ik nu weet... haal alsjeblieft de ijzers eraf en laat een bekapper van de lijst op deze site naar je beest kijken!

Els Kleverlaan schreef op maandag 17 oktober 2005, 15:42:


Ik ken een 20-jarig paard dat recent ontijzerd is en daarna bekapt door de eigenares met het boek in de hand. Er werd veel mee buiten gereden, ook liep hij 24/7 vrij met soortgenoten. Enkele weken was er sprake van gevoeligheid, dus ze is voorzichtig geweest met blootstellen aan de harde weg, maar nu 8 weken later doet hij alles weer zonder problemen of veranderingen: buitenritten, springen en asfalt. De hielen staan nog niet op de gewenste laagte, maar alles gaat volgens de weg der geleidelijkheid.

Dan ken ik nog een 20-jarige merie, die geheel probleemloos ontijzerd is na ook een leven lang hoefijzers. Bij deze waren er helemaal geen problemen, maar zij wordt ook niet erg intensief bereden.

Houd er rekening mee dat je de overgang geleidelijk doet, dan zul je weinig last van spierpijn hebben.

Ik reed met Buck over de dorraat met een vriendin op de fiets ernaast. Buck was niet helemaal verkeersmak, vandaar. Ineens schoot hij in galop over de klinkers naar voren (toen nog niet ontijzerd) en ik zag omkijkend de oorzaak van zijn schrik: er zat ons een bus op de hielen. De vriendin had het nakijken en Buck galoppeerde in blinde paniek door, want er zat een brommend monster achter hem. Intussen bleef de bus ons op zo'n 5 meter afstand opdrukken en ik overwoog voor de bus langs naar links over te steken, wat ik ook weer niet durfde wegens het risico dat de bus misschien net ingehaald zou worden. Rechts kon ik de berm niet in, want die weghelft was daar volgeparkeerd met auto's. Toen ik eindelijk wat snelheid geminderd had, schakelde de buschauffeur terug om wederom te proberen ons in te halen. Dit veroorzaakte bij mijn paard opnieuw paniek en met een afschuwelijke snelheid gingen we weer verder over die klinkerweg. Ik seinde met mijn linkerhand: "Langzamer aub" maar het hielp niet. Na een kilometer nonstop jakkeren zag ik ineens een oprit aan mijn rechterhand en ik dacht nu of nooit, sleurde mijn paard onpaardvriendelijk om en galoppeerde het pad op, waar hij snel kalmeerde.
Ik heb diezelfde dag de busmaatschappij een brief geschreven. Hierin heb ik duidelijk uitgelegd dat de chauffeur mij -waarschijnlijk onbedoeld en alleen maar heel erg dom- in levensgevaar had gebracht. Ik stelde voor dat ze bij de eerstvolgende chauffeurspeptalk aan alle buschauffeurs zouden uitleggen dat wanneer een paard op de weg galoppeert, dit niet normaal is en ze hem de gelegenheid geven een uitweg in de vorm van oprit of zijstraat te kiezen. Later werd ik teruggebeld door de betreffende chauffeur. Hij was zich van geen kwaad bewust! Wel vond hij dat ik tamelijk hard ging, vandaar dat hij zijn pogingen om mij in te halen, had gestaakt. Ik legde hem nogmaals uit dat een paard in het verkeer beslist niet met een bromfiets valt te vergelijken en zo hebben we er allebei uiteindelijk iets van geleerd. De buschauffeur gelukkig iets positiefs, maar ik ben nu zelf niet meer verkeersmak en ik mijd sindsdien het drukkere verkeer. Daar hoort een paard ook eigenlijk niet in thuis.

Ik heb wel eens gelezen dat in de eerste anderhalf jaar van het veulenleven de wintervacht wordt aangemaakt. Afhankelijk van de temperatuur, wind en vocht wordt daar de basis gelegd voor de vacht die het paard de rest van zijn leven zal houden. Maakt het veulen in zijn eerste winter bittere kou en snijdende wind mee, dan zal zijn vacht dichter en langer behaard worden.
In het geval van mijn paarden klopt het tenminste: Buck die in de Pyreneeën is geboren en opgegroeid, wordt 's winters een beertje en staat ook vol in de oostenwind de straat af te turen, ook slaapt hij buiten op de bevroren grond, liever dan in de stal. Hij hoeft geen krachtvoer, want hij is gevoelig voor bevangenheid en bovendien wordt hij dik hij van niks.
Cadiz, die de eerste 6 jaar van zijn leven in het bloedhete Andalusië heeft doorgebracht, blijft al bij 15 graden saggerijnig en bibberend urenlang tegen de stalmuur geplakt staan. Zijn vacht blijft 's winters kort, ook moet er aardig wat krachtvoer in om hem op gewicht te houden. Ik geef hem 's winters een deken omdat hij van mij geen kou hoeft te lijden en ik vind het te kort door de bocht om zo'n mediterraan typje enkele winters lang proberen 'af te harden'. Het past gewoon niet bij dit paard, dan had hij als jaarling moeten komen. Hij heeft niet voor zo'n koud nat land gekozen. Met deken klaart hij zienderogen op en banjert hij door de hele paddock.

In Zuid-Portugal zag ik bij een lusitanofokker dat de hengstenstallen voorzien waren van een hoekje stro. Het gaat nu even niet over het op stal staan. 's Avonds werd dat stro verdeeld over de stal om een ligbed te maken, maar overdag lag het in de hoek van de stal. Dit was om ervoor te zorgen dat de paarden ondanks het op stal staan gedurende de dag op harde bodem stonden, wat immers goed is voor het hoefmechanisme. Daarbij werd het ook gedaan om het stro te sparen. Sommige hengsten plasten op de stenen, anderen werden zo handig dat ze wat stro naar het midden schraapten om erop te kunnen urineren. Het verschilt dus gewoon per paard: hoe erg vindt ie het en hoe handig is ie.

Hoe zit het met niet-inenten (vraagt een trouwe inenter maar altijd in voor iets beters): vermijd je dan contact met andere paarden, dus nergens mee naar toe nemen waar andere paarden zijn, en ook geen vreemde paarden op je erf laten komen? want het lijkt me dat je toch ook niet wil dat ze andere paarden besmetten of er zelf door besmet raken. Is dat geen erg lastig bijverschijnsel van niet-inenten?! En wedstrijden waar aaneengesloten inentingen verplichtzijn, zoals endurance of Achterhoekse Paardendagen zijn dan ook taboe! Je isoleert jezelf en je paard(en) dan wel. Toch?

Er is absoluut niets over te zeggen zonder dat er foto's zijn gemaakt. Bij een weke delenblessure zoals pees- of aanhechtingsprobleem is rust belangrijk, bij gewrichtsaandoeningen gematigde maar continue beweging. Maar nogmaals: het is onzin om te speculeren of stalrust wel of niet goed is voor je uberhaupt weet wat er aan de hand is.

Het voorschrijven van stalrust zal in elk geval voorkomen dat het paard uit zijn dak gaat en daardoor de verzwakte pees overbelast. Hoewel er ook paarden zijn die in de box staan te knetteren... Wellicht wordt er mede om die reden boxrust en gecontroleerd stappen op harde bodem voorgeschreven. En inderdaad... door boxrust van een peesblessure genezen paarden blijven in de toekomst vaak kandidaten voor weer zo'n blessure. In Wassenaar (kliniek van van Schie) wordt trouwens beweerd, dat hersteld peesweefsel ALTIJD van een andere, mindere structuur is dan het originele, omdat peesweefsel zich van nature slecht hersteld en altijd als "littekenweefsel" regenereert, dus minder elastisch is. Slechts met stamceltherapie zou een eenduidige kwaliteit te krijgen zijn, mits de blessure recent is.

Mijn paarden hadden nooit last van mok. De dierenarts begreep niet hoe ik ze in het natte seizoen mokvrij hield, 8 witte voeten nonstop in de blubberbak. Enkele jaren geleden kwam er een paard logeren, die stond bij mij in de wei en kreeg/had mok. Een dier dat makkelijk infecteerde, want na een klein wondje stond hij met een olifantsbeen. Ik zette Buck toen dit paard weg was later in die wei en prompt kreeg hij het ook. In de zomer, droog seizoen, droog gras! De dierenarts mengde een spulletje tegen schapenrot dat ik tweemaal daags erop smeerde en het was snel over. Daarna heeft Buck er nooit meer last van gehad. Ik vermoed dus dat de door nattigheid ontstane mok een andere is dan deze vorm, die blijkbaar overdraagbaar is via gras. Een bacterie?

Ik heb ook geen sleep of trekker, dus ik ben op mezelf aangewezen. Ik heb een sleep gefabriekt van een stuk stevig groen geplastificeerd schapengaas/tuingaas (Welkoop, Agrifirm) dat stevig genoeg leek, ongeveer 80 cm breed en 50 cm hoog. Aan één lange kant heb ik de 'tandjes' zo lang mogelijk gelaten en allemaal 90 graden omgebogen met een tang. Op de sleep kan ik een of twee stoeptegels binden, net hoeveel druk ik wil hebben. Van een oude longeerlijn heb ik een soort tuigje aan de andere lange kant vastgemaakt dat ik om mijn schouders doe en zo sleep ik lopend in een kwartier de bak met menskracht. De omgebogen tandjes haken in de grond en met je handen kun je de lijnen links of rechts wat optillen of uitzwaaien. Mijn vriend heeft een antiek brommertje, een Hercules, en die bindt voor de grap de sleep er wel eens achter als de bodem droog is. Als je zo een kwartier rondrijdt, wordt je bak heel strak.

Christel Provaas schreef op dinsdag 15 november 2005, 18:59:

Okee. De eigengemaakte sleep in actie achter de hercules op http://www.mijnalbum.nl/Album=V438QYNU.

Nu wil ik jou zien met je grupgoottreksleep. Met drenth...!

Mijn paarden zijn nu 3,5 en 2,5 maand van de ijzers af, na respectievelijk 4 en 9 jaar erop gelopen te hebben. Het eerste paard (Cadiz, 10 jr., Andalusier) loopt nog steeds gevoelig en kort op harde en halfharde bodem -hij heeft ook platte zolen- en Buck (13 jr., wildvang) liep meteen probleemloos op alles -hij had al holle zolen. Je kan het ook horen: Buck zet zijn hoeven veel harder neer, wetende dat het niet gevoelig is, dan Cadiz.
Ik raspte bij en rond wanneer het me nodig leek en hield de steunsels kort. Toen werden de hoeven van beide paarden langzaamaan kneiterhard, zodat ik er bijna niets meer van af kreeg en ik vroeg de smid om ze een keer bij te werken op mijn aanwijzingen. Hij is veel handiger en heeft beter gereedschap. Dit gebeurde, alleen fatsoeneerde hij ook de straal ietwat, die overigens nog steeds de grond raakte en sneed hij van de zool aan weerszijden van de straal een flintertje af. De mustangrol vond ik wat zuinig, maar alla. Gevolg: beide paarden liepen gevoeliger dan voorheen en dat is de bedoeling niet.
Inmiddels heb ik er meer mustangrol in geraspt en nu lopen ze allebei stukken beter. Ik denk dus dat daar het grootste probleem zat: het opgetild worden van de witte lijn. Het luistert dus eigenlijk heel nauw!