Jasmijn Wauters schreef op maandag 9 november 2009, 1:33:


Jouw ego is wat mij betreft het tegenovergestelde van aan diggelen. Mij bewijst deze berichtenwisseling dat verstand niet met de jaren hoeft te komen. Het is er, of het is er niet. Men beheerst de kunst om op argumenten te discussiëren, of men beheerst de kunst niet.
Erg verstandig dat je je terugtrekt uit deze lasterdiscussie die niet op basis van argumenten maar op basis van narcisme en blinde onderdanigheid gevoerd wordt.

En nu svp gaarne terug naar inhoudelijke onderwerpen die verre staan van de fotocamera van het vriendje die abusievelijk via een gammele trailer in een rugzak terecht is geraakt.

eddy DRUPPEL schreef op maandag 9 november 2009, 16:24:


Wanneer je de schouderbinnenwaarts rijdt zoals Eddy dit uitlegt -en zo zie ik het Ilias ook doen op de foto's-, dan zet je niet de schouder op de binnenhoefslag, maar druk je de achterhand naar buiten. Gevolg: geen buiging, maar wel een soort pootje over. Dit is geen correcte schouderbinnenwaarts en heeft dus ook geen verzamelend effect.

Schouderbinnenwaarts gaat in de klassieke leer over 4 sporen. Wanneer je ervoor of erachter staat, gaat het paard over 4 hoefslagen. (Schoudervoor kan daarom ook nooit over 4 hoefslagen gaan, hoe komen jullie daarbij?!) In de moderne rijderij is men met 3 hoefslagen tevreden: binnenachterbeen in spoor van buitenvoorbeen. Zo mag Anky het doen.
Gevaar van 4 sporen willen bereiken is dat je toch stiekem gaat duwen met je binnenbeen. Fout! Gaat ten koste van de buiging, je maakt dan slechts een plank die schuin over de hoefslag gaat.

Schouderbinnenwaarts zet je in alsof je een wending in zet, het beste is hij dan ook aan te leren vanuit een kleine volte, aangezien het paard dan al buiging heeft en met behoud van die buiging voorwaarts gaat. ahw schouderbinnenwaarts, daarbij druk je met de buitenteugel de voorhand iets naar binnen. Je zit op je binnenbil, binnenbeen is lang en op de singel om het lijf op de hoefslag te houden, buitenbeen mag iets naar achteren om te voorkomen dat de achterhand uitzwaait (dan verlies je immers de buiging en wordt het pootje over). De binnenteugel onderhoudt eventueel stelling, ik los hem vaak om te checken of mijn paard zuiver aan de buitenteugel "is".

Schoudervoor gaat kwa moeilijkheidsgraad vooraf aan schouderbinnenwaarts en geschiedt op 2 sporen. Hierbij is het paard niet gebogen zoals in de schouderbinnenwaarts, maar zet het zijn schouders iets van de bakrand af. Het is eigenlijk een vorm van aan de buitenteugel rijden om te voorkomen dat de smallere voorhand tegen de bakrand 'plakt' omdat de ruiter zich alleen op de voorbenen richt.

van lennep schreef op maandag 9 november 2009, 17:28:


Shoulder-in is engels voor schouderbinnenwaarts.

Sky schreef op maandag 9 november 2009, 17:36:


Hij moet zich schamen voor die verleden tijd.

Piet schreef op maandag 9 november 2009, 17:46:

O nee hoor, 3 hoefslagen is ook verzamelend mits er buiging is en heeft wel degelijk gymnastische waarde. Maar 4 hoefslagen nog meer! (want meer buiging en meer verzameling).

eddy DRUPPEL schreef op maandag 9 november 2009, 22:03:


Ja hoor, dobber lekker door.
Ik begrijp je laatste zin niet. Ik kan er geen touw aan vastknopen. Wat bedoel je ermee?

Jasmijn Wauters schreef op maandag 9 november 2009, 23:42:


Het is een Duits woord en je schrijft het zo: "Schwung". Het is de vertaling van "swing" uit het engels.

Piet schreef op dinsdag 10 november 2009, 7:02:


Een heel rijtje open deuren. Met helaas precies de verkeerde foto's erbij die het verhaal "vrije beweging voorkomt blessures" ontkrachten.

Jasmijn Wauters schreef op dinsdag 10 november 2009, 9:26:

Niet in België voor zover ik weet.

Ik kan wel wat namen noemen? In NL kwam Jean-Claude Racinet, een Cadre-Noir leerling, die de historische klassieke rijkunst beoefende en er tot op hoge leeftijd les in gaf, ik heb enkele fascinerende clinics bijgewoond. Hij heeft waardevolle boeken geschreven, zijn erfgoed betreft de franse school van de légèretè: François Baucher.
Dan is er nog Nelly Abbenes, van Escola da Fantasia http://www.escoladafantasia.eu/
Ik ben vaak met de paarden voor een weekendcursus naar Noord-Duitsland gereisd, naar Ellen Graepel, 100% spaanse (vrolijke) methode, veel van opgestoken, maar ben er later weer enigszins van af geweken.
Verder is er diep in Duitsland Anja Beran http://www.anjaberan.de die in maart dit jaar naar NL kwam, waar ik een weekendclinic volgde met mijn spanjaard Cadiz. Zuiver Portugese opleidingsmethode met 100% respect voor de eigen balans van het paard, zij benadert mijn ideaal het meest, heeft fantastische instructie-dvd's gemaakt.
Ik volg in NL les bij Joseph Smits, over wie niets te vinden is op internet, een bescheiden zeer getalenteerde africhter die strikt het frans/portugese systeem hanteert. In Portugal heb ik op de paarden gereden van een oude trainer die simpelweg doet wat zijn vader deed.
Richard Hinrichs wordt wel eens naar NL gehaald, ook een klassieker. De Balingehof in NL organiseert regelmatig clinics met een klassieke inslag, zelf trainen ze ook volgens die principes. Dan is er nog Piet Bakker.

Is allemaal geen België!
Misschien leeft het daar niet zo.
Wellicht dat Philippe Karl wel eens afreist naar Belgenland? En anders kom je misschien een heel eind door te googelen op légèretè.

Het is een kwestie van heel veel tijd investeren en overal wat van meepikken, waardoor je eigen plaatje logisch ingekleurd wordt. Boeken kopen, speuren op internet, dvd's bekijken, herbekijken en weer bekijken. Meelezen op klassieke fora, namen, methodes en principes leren kennen, gaan kijken, overal in het land wanneer er iets georganiseerd wordt wat maar enigszins in je interesseveld ligt. Edities over aanverwante onderwerpen aanschaffen en lezen lezen lezen, dat is vaak in het duits of engels, maar soit. Bv: http://www.dressur-studien.de/
Vergelijken, kritisch zijn, zelf voelen, uitproberen met je eigen paard, vanuit een brede kennisbasis die voorkomt dat je fouten maakt. Het paard is uiteindelijk je beste leermeester, mits je je ervoor openstelt en volgens een plan werkt.
En bovenal: zorgen dat je je mening onderbouwt, op alle fronten. Zonder argumenten heeft een voorkeur geen bestaansrecht.

Michiel schreef op dinsdag 10 november 2009, 12:25:

Ik denk dat je een scheiding maakt die er niet is.
Academische, klassieke rijkunst -wat daar ook voor door moet gaan- is niet gebonden aan een bodem of omgeving, het is een africhtingsmethode.
"Een manier die het meest past bij het natuurlijk gedrag van paarden" staat los van een bak of bos. Ik persoonlijk vind een fiets juist een onnatuurlijk paardengedragsartikel. Ik zou dan eerder kiezen om te gaan lopen, joggen naast het paard.

Koprollen en handstand kun je leren in een gymlokaal, maar ook op het strand. Het een is niet beter of slechter dan het ander.

AdB doceert zijn systeem overigens ook in een rijbaan.

Christel Provaas schreef op maandag 9 november 2009, 23:17:


Eddy, verklaar aub je laatste zin, want je hebt het duidelijk tegen mij en ik begrijp hem niet.

vagebond schreef op dinsdag 10 november 2009, 17:03:

Tip: handschoenen.

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 10 november 2009, 19:58:


Buiten de eeuwige pocherij over je grenzenloze briljantie spreek je alweer in raadselen. Man man land toch eens op aarde.
Je geeft geen antwoord. Ik vroeg om een verduidelijking van je cryptische zin "En je zag just niks anders had je het wel eerder hierop gesmeten". Maar ik lees uit je reactie dat het te hoog gegrepen is om je eigen schrijfsels te verklaren.
Misschien dat een van de Druppeltaligen het wel begrijpt en kan verduidelijken?

Gudrun schreef op dinsdag 10 november 2009, 20:47:


Chapeau dat je dit getest hebt! En nee je bent geen abominabele ruiter want je voelt goed wat er gebeurt.
Er gebeurt precies wat ik beschreef toen ik de schouderbinnenwaarts uitlegde.
Wanneer je de achterhand omzet dmv je binnenbeen naar achteren te leggen, verkrijg je geen buiging, maar een simpel pootje-over. Is op zich een prima gehoorzaamheidsoefening, maar mag geen schouderbinnenwaarts genoemd worden. Bij schouderbinnenwaarts buigt het paard in dat kleine stukje rug waar enige buiging mogelijk is: de lendenwervels. Met name voor paarden met een korte lendenpartij zoals veel spanjaarden is dat moeilijk.
Bij wijken (pootje over, dus datgene wat je krijgt als je eenzijdig je kuit eraan legt) buigt het stukje rug ter hoogte van de lendenwervels niet.

Leg je je been naar achteren en gaat het paard braaf opzij, dan is dat wijken op de rechte zijde. Wijken gaat zonder buiging (in de lendenen) en is dan ook een oefening die kwa moeilijkheidsgraad voorafgaat aan schouderbinnenwaarts.

Nu even formeel: de 'historische' klassiekers slaan het wijken als oefening over in de africhting. In dit systeem is verzameling en buiging nl het beginuitgangspunt en niet zozeer gehoorzaamheid voor de eenzijdige kuitdruk. (Om die reden gaat de piaffe ook vooraf aan de galop, maar da's weer een heel ander verhaal).

P.S. Het is niet de Christel-manier! Het is de manier zoals hij in elke rij-handleiding staat.

Michiel schreef op dinsdag 10 november 2009, 20:53:

Ik jog niet met mijn paard, maar ik zou het verkiezen boven naast de fiets laten rennen! Fietsen met je paard vind ik wel zo'n gevaarlijke onderneming!
Conditie wordt opgedaan in het bos, op het fietspad, in de rijbaan, in de paddock. Onder het zadel en ernaast. Buiten kun je prima dressuren. Zijgangen kunnen ook op het bospad en bomen zijn om tussen te slalommen. Werken aan de hand doe ik bij voorkeur op mijn fietspad, waar je ook nog eens goed hoort of de takt klopt en waar je rechte lijn onmiskenbaar is.
Enne een half uurtje langeteugelen met accent op de verzameling en buiging doet meer voor de conditie dan een half uurtje door het bos draven hoor.