Frans Veldman schreef op donderdag 17 november 2005, 14:37:


Hoi Frans,

Ben op internet aan het spitten geweest of een gebrek aan magnesium in het gras misschien het fructaan gehalte zou kunnen beinvloeden. Dit omdat magnesium zorgt voor een beter opname van glucose in de cellen.
Ik weet dat grasland vaak te weinig magnesium bevat, dit kan bij koeien tot kopziekte leiden.
Tot nog toe heb ik kunnen vinden, dat magnesium in ieder geval nodig is voor de aanmaak van bladgroen en dat wordt weer aangemaakt door fotosynthese. Verder zou het een gunstig effect hebben op de stofwisseling en de groeikwaliteit van de plant.

Vraag me nu af of het niet verstandig zou zijn, om het land te bemesten met magnesium. Als er meer van in het gras zit, krijgen de paarden er automatisch ook meer van binnen.

Weet niet of daar ooit onderzoek naar gedaan is. Vindt ook veel informatie in het engels, maar daar kom ik niet uit, is mijn engels te slecht voor.

Groetjes, Els.

e m kraak schreef op zaterdag 19 november 2005, 12:44:


Vandaag heb ik de vraag over magnesium aan de buurman gesteld. Hij is een inmiddels gepensioneerde koeienboer.
Volgens hem kreeg het weiland een magnesiumtekort als het met drijfmest werd bemest, met als gevolg dat de koeien door kopziekte "dood neervielen". Dat kwam niet door te weinig magnesium of kalk in de drijfmest, maar door een teveel aan kali (= kalium). Is weer een heel andere visie op het verhaal. Voor de koeien op het land gingen werd het daarom bemest met magnesium. Dat is nu niet meer nodig, omdat de dieren continu krachtvoer krijgen en daardoor nergens gebrek aan hebben.

Groetjes, Els.

Hoi allemaal,

Kreeg vandaag de Paard en Co nr. 4 binnen.
Op pagina 25 staat een artikel "Test je basiskennis van het paard".
Vraag twee luidt: Je paard draagt tijdens de dagelijkse training peesbeschermers om zijn pezen tegen overbelasting te beschermen. Correct of niet correct?
Het antwoord (hele kleine lettertjes, met het blad op zijn kop): Niet correct. Overbelasting van de pezen voorkom je alleen door verstandig trainen.Peesbeschermers zij vooral tegen strijken en aantikken door de achterbenen. Ondeskundig aangebracht kunnen ze de paardenbenen echter ernstig beschadigen. Meer daarover op www.paardnatuurlijk.nl.

Nu maar hopen dat veel mensen dat lezen en ook wat verder kijken op deze site. Worden ze misschien net zo enthousiast als ik/wij?

Op dezelfde pagina staat een artikel over de "bewegingsstal. Hierbij krijgen de paarden gelegenheid om in een groep buiten te lopen, met ruimte om te rollen en te liggen etc. Begint aardig natuurlijk te lijken. Groot minpunt volgens mij; de paarden krijgen via een chip! hun krachtvoer aangeboden!

Groetjes, Els.

ingrid van der post schreef op zaterdag 19 november 2005, 18:26:


Heb ik ook eens gedaan, zout gestrooid, die van mij aten het op!

Groetjes, Els

jose schreef op zondag 20 november 2005, 12:26:


Het ging mij ook niet om die peesbeschermers, maar alleen omdat voor informatie naar paardnatuurlijk werd verwezen. Toch apart in een blad van de KNHS. Die moeten toch ook zelf over de nodige ervaring op dit gebied beschikken.

Het ging in het verhaal echt om krachtvoer. En ieder paard zou via een chip, en dan mag je hopen dat die niet ingebracht hoeft te worden, maar bijvoorbeeld aan een halster of zo zit, via de computer gevoerd worden.

Els

ingrid van der post schreef op zondag 20 november 2005, 17:35:


Een paar jaar terug liep er bij ons in de buurt ook een pony met onwijs lange hoeven. Het beest kon nauwelijks lopen. Moest voor iedere stap zijn benen omhooggooien om zo zijn voet weer naar voren te krijgen. Ik schat dat zijn hoeven zeker veertig cm. lang waren. Heb twee keer de dierenbescherming gebeld voor ze gingen kijken. Toen duurde het nog geruime tijd voor er wat aan gedaan werd.

Helaas heeft de pony niet lang van zijn gekapte hoefjes kunnen genieten. Niet lang daarna zijn hij en zijn maatje doodgegaan, omdat er iets "verkeerds"in de grond zat.

Els.

Hoi iedereen,

Even een vraag. Ben met Froukje begonnen met lopen op asfalt. Ze staat nu een maand zonder ijzers en haar hoeven beginnen er redelijk uit te zien. De witte lijn is van alle hoeven heel smal (nog smaller dan van onze ruin, die nooit ijzers heeft gehad), maar wel poreus op de plaatsen waar de nagels hebben gezeten. Voor is de zool mooi hol, achter is hij alleen aan de buitenzijde bij de toon van de hoef iets plat. Ze loopt achter dan ook gevoeliger dan voor. (maar alleen op een ongelijke ondergrond, op het asfalt loopt ze goed.)

Nu mijn vraag. Ik lees steeds dat je vooral als je pas begint met op een harde ondergrond lopen op moet passen dat de hoef/zool niet teveel slijt. Nu heb ik het hele boek erop na gespit, maar ik kan nergens vinden waaraan ik dat kan zien. Of kan je dat alleen merken omdat je paard dan gevoeliger gaat lopen?

Ik loop nu iedere dag 10 minuten met haar op het asfalt en wil dat per week met zo'n 5 minuten uitbreiden. Als ik nu na hat lopen haar hoeven bekijk, zie ik, behalve dat ze mooi schoon zijn tot aan de witte lijn, niets bijzonders.

Misschien een domme vraag, maar ben toch benieuwd naar het antwoord.

Alvast bedankt, Els.

Ingrid de Groot schreef op maandag 5 december 2005, 13:27:


Hoi Ingrid,

Mijn Fjord is nu vijf weken van de ijzers af. Ze heeft daar zo'n achttien jaar opgestaan! Wij wilden de hoeven ook heel rustig aan verlagen, maar na drie dagen zonder ijzers begonnen ze aan alle kanten te brokkelen, ondanks de mooie afronding die we gemaakt hadden. Daardoor werden haar hoeven heel kort, de hoefwand was op veel plaatsen tot in de witte lijn weg. Ze liep de eerste twee weken heel moeilijk, zelfs op het onverharde.
Nu gaat het beter. Ze heeft nu bij alle hoeven rondom een dun laagje hoefwand. Inmiddels loop ik iedere dag een half uur met haar over de straat. Langer durf ik nog niet aan, omdat ik na dat halve uur duidelijk kan zien dat ze op de nog platte zool loopt en ik bang ben dat die anders te veel zou slijten, hij is nog niet erg hard, waarschijnlijk ook omdat ze de rest van de dag op een drijfnat land loopt.
Op het asfalt loopt m'n oude dame goed, over ons pad (grind en stukken dakpan) loopt ze ronduit kreupel en dat vermijd ik dus zoveel mogelijk. Op het asfalt kan ze inmiddels ook wat fijn grind hebben, maar als ze op een wat grotere oneffenheid gaat staan, doet dat duidelijk zeer, vooral aan haar achterbenen.
Waar ik ook erg op moet letten is dat er geen "dikke" prut onder haar hoeven zit, van die klei die klonten vormt, dan loopt ze ook op het asfalt niet lekker. Als ik de hoeven even uitkrab is dat weer over. Als het heel nat is heeft ze daar geen last van, maar wel als de klei net begint op te drogen. Daardoor lijkt het bij mij ook of ze de ene dag beter loopt dan de andere.
Denk dat we een beetje in hetzelfde schuitje zitten en hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt,

Groetjes, Els.

Natasja Cornelissen schreef op woensdag 7 december 2005, 12:24:


Hoi Natasja,

Onze ervaring is dat uiterlijk wel degelijk telt voor een paard. Onze Willem moest er in het begin ook niets van hebben dat ik wat anders aan had dan gebruikelijk. Vooral een pet was erg eng. Mijn man pruimde hij absoluut niet als hij in een overall liep. Met een jas erover ging dat weer wel. Hij is er nu aan gewend, en het maakt dus niets meer uit wat we dragen. Wel blijft hij erg angstig tegenover vreemden. Volgens onze veearts zal dat wel altijd zo blijven. Zelf hoop ik dat het over gaat als hij eenmaal mee gaat naar de les en daar heel veel andere mensen ziet, maar daar is hij voorlopig nog niet aan toe.

En over dat uiterlijk. Ons huis lag aan een hele drukke weg, en toch wisten de paarden door onze auto dat we er aankwamen, ze pikten hem er feilloos uit. Ook mijn vriendin heeft dat gemerkt, toen ze eens op hen pastte. Als ze aan kwam rijden, stonden ze al voor ze gestopt was, bij het hek. Op de postbode of andere parkeerders reageren ze absoluut niet. Ik geloof toch niet dat ze een auto aan de geur herkennen en het is bij ons dus ook niet zo dat het de enige auto is die stopt. Ze moeten hem dus toch aan de kleur herkennen, denk ik.

Groetjes, Els.

Peet schreef op woensdag 7 december 2005, 15:02:


Ook even "of topic". Katten en ook andere dieren hebben daar schijnbaar een zintuig voor. Had daar ooit eens over in de krant gelezen, waar legio voorbeelden werden genoemd. Op een avond kwam onze kat, die nooit op schoot zat, toch bij me liggen. Toen ik hem 's avonds de deur uit liet had ik daar opeens geen goed gevoel bij. Helaas vond ik hem dus 's morgens vroeg dood langs de weg. (Heb me trouwens heel lang afgevraagd wat er gebeurd zou zijn als ik hem weer terug binnen had gehaald...)
Iets plezieriger voorbeeld. Toen wij vroeger met vakantie gingen, ging onze rottweiler altijd naar een kennel. Mijn vader plande eigenlijk nooit wanneer hij hem weer ophaalde en dat was toen ook niet zo'n probleem. De eigenaar van de kennel zei dat hij het wel aan de hond merkte dat de baas die dag zou komen en inderdaad stonden alle spullen, kleed en voerbak en zo, altijd op de juiste dag klaar.

groetjes, Els

Hoi allemaal,
Zeer geïnteresseerd probeer ik alle berichten over fructaan, magnesium en alle andere voedingsstoffen te volgen.
Mijn interesse komt vooral, doordat ik zelf al jaren last heb van fibromyalgie, iets wat ook wel spierreuma wordt genoemd. De reguliere gezondheidszorg kan hier niets aan doen, door de reumatoloog werd ik met een hand zware pijnstillers naar huis gestuurd.
Na flink wat jaren medderen, waarin de pijn geleidelijk aan steeds erger werd, ben ik sinds anderhalf jaar bezig met een "candida-dieet". Dit houdt globaal in, dat je geen suiker, geen zoetsoffen, geen gist, geen schimmelproducten, geen E-nummers en weinig (snelle) koolhydraten eet. (lijkt erg, maar er blijft echt wel genoeg over wat je wel kunt eten). En zowaar, dit dieet werkt!
Toen ik dus ook voor het eerst las over fructaan en hoefbevangenheid, had ik meteen zoiets van"bingo". Tenslotte is fructaan ook een koolhydraat. Blijkt dus dat ook een paard hier gevoelig voor kan zijn. Bij mijzelf veroorzaakt het eten van een kleine hoeveelheid suiker namenlijk ook een onmiddelijke reactie van opgezette spieren en pijn.
Nu kwam sinds kort het magnesiumverhaal erbij. Ben daar eens op gaan zoeken op het net, en zowaar, schijnt dus ook wel eens voorgeschreven te worden bij fibromyalgie. Heb inmiddels een potje gehaald en probeer het eerst maar eens op mijzelf uit, handig hoor zo'n proefkonijn!

Nu zit ik eigenlijk te peinzen over het volgende. Trekken wij onze voedingsmiddelen en die voor onze paarden niet teveel uit elkaar. Ik bedoel, gras bestaat niet alleen uit fructaan, maar ook uit magnesium, kalk en allerlei andere voedingsstoffen. Ik kan me zo voorstellen, dat als het gras voldoende magnesium en niet teveel kalk bevat, ook het risico op hoefbevangenheid door fructaan geringer wordt. Magnesium zorgt er nl. voor dat de suikers beter in de cellen worden opgenomen en ze dus niet in het bloed blijven zitten.
Ik zette voorheen mijn paarden juist altijd met vorst op het land, omdat ze de boel dan toch niet vertrapten, en ze hebben nooit last van hoefbevangenheid gehad. En dit terwijl mijn eerste paard, dat ik hier kreeg, voor die tijd verscheidene malen bevangen was geweest!

Daarom lijkt het me erg belangrijk, dat we niet naar alleen naar het fructaangehalte kijken, maar ook naar wat er nou eigenlijk nog meer in ons gras en in de bodem zit. En dat we daar onze bemesting aan aanpassen.
Bij ons gaat er ieder jaar een flinke hoeveelheid drijfmest (van koeien) op. Nu heb ik gehoord, dat de boeren vroeger dan ook bemesten met magnesium (kieseriet), omdat alleen drijfmest voor een overschot aan kalium zorgt, wat bij de koeien risico op dodelijke kopziekte gaf.
Ga dit jaar eens kijken of ik een paar grondmonsters kan laten analyseren en wil de bemesting daarnaar aanpassen.

Ben eigenlijk wel benieuwd hoe jullie daarover denken en wat jullie voor bemesting gebruiken. Zal ook wel per grondsoort verschillen.

Groetjes, Els.

Huertecilla schreef op dinsdag 13 december 2005, 14:57:


Hoe erg is het dan eigenlijk dat een paard zweet? Wij hebben met onze twee fjorden aangespannen enkele malen recreatief aan een lange afstandswedstrijd van 25 km. meegedaan, we reden dus wel mee, maar niet voor de snelste tijd.
Eén keer zijn we per ongeluk tweede geworden. De paarden waren toen ontzettend voorwaarts en inhouden maakte ze alleen maar drukker, dus we hebben ze hun gang maar laten gaan. Eén maal hadden we kunnen winnen, maar toen liepen we dus echt bij de recreatie groep mee. We hadden toen wel de snelste tijd neergezet.
Alle keren zweette onze merrie het ergst, dat doet ze trouwens altijd, maar alle keren kwam zij het gemakkelijkst door de hartslagmeting en overige controles. Eén maal bleef de DA meten, omdat hij niet kon begrijpen, dat een paard dat zo nat was, zo'n lage hartslag had.
Wij moesten altijd wel lachen om de mensen die hun paarden met emmers water aan het koelen waren om de hartslag omlaag te krijgen.
Daarom vraag ik me dus af waarom het zo erg is dat je paard zweet.

Groetjes, Els.

Sandra Boshuizen schreef op dinsdag 13 december 2005, 15:35:


Ehh, turgor? Wat is dat? Wij zij puur recreatief bezig, maar paarden schenen in die tijd een bereconditie te hebben van het in het duin rijden. We lieten ze gewoon zelf hun gangetje gaan, niet overvragen, maar ook niet teveel inhouden, omdat ze daar alleen maar drukker van werden. Heb er geen papieren meer van, wel een beker, Jippie!
Vroeg me dus alleen af, waarom het zo erg is dat een paard zweet, behalve dan dat het er niet uitziet. En probeerde uit te leggen, dat wij met dat zweten geen slechte ervaringen hebben.
Overigens, Froukje, de oude merrie van 20, staat zelfs nu als de zon even doorbreekt al nat te worden op het land! Heeft ze altijd gehad.

Groetjes, Els.

Hoi allemaal,
Ben vanmorgen weer een half uurtje wezen wandelen met Froukje. Doe dat nu gedurende een paar weken iedere dag. Tot nog toe liep ze aldoor als een mak lammetje achter me aan. Heel verbazend want voorheen had ik altijd de grootste moeite om haar in te houden. Touw om haar neus slaan en hangen maar, want zo had ik dat geleerd. Of ze toen nou zo druk was omdat ze op ijzers liep en zere voeten had, of nu zo rustig omdat ze zonder ijzers loopt en nog gevoelig is, of dat er een hele andere oorzaak is/was, dat weet ik niet. Ze loopt op het asfalt met grote stappen, stapt flink over en is alleen heel gevoelig als ze op een steentje gaat staan. Dus het lijkt me toch sterk dat ze nu pijn heeft.

Vanochtend dus weer met het makke lammetje achter me aan. Soms links en dan weer rechts van me. Tot er in de sloot naast de weg een paar zwanen onwijs met hun vleugels begonnen te flapperen en door de sloot heen en weer vlogen. Stress, paniek, Frouk stormt me voorbij. Nee, Els, niet gaan hangen! Dus het touw wat laten vieren. (Heb een behoorlijk touw van bijna drie meter.) Fouk draait zonder te trekken om me heen. Kijkt in alle staten snorkend naar de sloot. Zwanen flapperen weer. De lol is eraf. Frouk ontspant. Ik doe een paar stappen achteruit bij haar weg en ze volgt zonder dat ik aan het touw hoef te komen. Rustig vervolgen we onze wandeling!

Vond dit een heel bijzondere ervaring. Voorheen had ik zeker een paar meter achter mijn paard aangehangen en dan had het nog zeker een paar minuten geduurd voor Froukje weer een beetje rustig was geworden.

Ben best een beetje trots op ons en we zijn nooit te oud om te leren.

Groetjes, Els.

Kentuck schreef op maandag 19 december 2005, 14:49:


Hoi Kentuck,
Mijn eerste paard had ook niet veel problemen met op de trailer gaan. In het begin werden we altijd gereden door de boer waar ze stond. Ze kwam dan geregeld drijfnat uit de trailer. Ze bewoog niet, je hoorde haar nooit stampen, maar ze raakte schijnbaar zo gestressd dat ze toch nat werd.
Toen we zelf een trailer hadden en een stuk rustiger met haar reden is ze nooit meer nat geworden.
Denk dat het in haar geval dus voornamelijk door de rijstijl kwam. Wij rijden zelf altijd heel rustig, vooral in de bochten, en remmen zoveel mogelijk op de motor. Is een kwestie van goed vooruitkijken.

Groetjes, Els.