Geertje schreef op vrijdag 6 november 2009, 22:45:


Die verplichting is louter je eigen morele keuze, en dan vind ik het prima. Ik werk ook in de zorg en heb het verzoek gekregen tot inenten, maar doe het heel bewust niet en zonder probleem hoor bij anderen, zonder welke consequentie dan ook. Ik ben al jaren zonder ziekteverlof door een gezonde leefwijze. Een griepje pak ik vaak mild wel mee, en is gezond voor zo ver als ik weet, een soort schoonmaak beurt voor mijn lijf.

Groet, Michiel

Jasmijn Wauters schreef op zaterdag 7 november 2009, 20:05:


Raar en ook uit te leggen hoe dat werkt en hoe je dit kunt voorkomen, bij jezelf. Bij anderen zal dit niet lukken, die doen wat ze doen, altijd.
Ik heb soms 2 mogelijke leesreacties op een brief, eentje die wil verdedigen en eentje die objectief neutraal is. Aan die eerste kan ik weinig doen, die is er of is er niet. En hoe krachtig die eerste reactie ook is, de objectieve leesmodus blijft altijd mogelijk. En is altijd de meest geschikte om op terug te schrijven.

Overigens op je vraag, over die wisselende teugeldruk. Ik had begrepen dat Eddy zijn ophoudingen (verkorten) doet met oa. teugeldruk. Dat kan ook omdat hij geen teugeldruk gebruikt om langzamer te gaan.

Groet, Michiel

Jasmijn Wauters schreef op maandag 9 november 2009, 22:34:


Mijn ervaringen met AdB is slechts toeschouwer zijn tijdens zijn lessen. Zijn ophoudingen zijn een gelijktijdige inwerking van zit, benen (hoe dan zit en benen is me nog niet duidelijk) en licht naar achteren hellend bovenlichaam. Waarbij het paard overigens wel steun zoekt aan de teugel als het zich gaat oprichten. Contact daarmee onderhouden zonder spierkracht moet het zijn. En tijdens de ophouding mag het paard niet vertragen, enkel zijn passen korter maken. En de ophouding duurt zolang de drang naar voren aanwezig is. Het paard zo gereden zal met zwung gaan lopen en meer verzamelen.

Groet, Michiel

Jasmijn Wauters schreef op maandag 9 november 2009, 23:27:


Zwung is een verend paard, nergens stijf en met ruim grip naar voren en naar achteren. Zoiets mooi om te zien.

Christel Provaas schreef op dinsdag 10 november 2009, 10:06:

.
.

Wat me in AdB aantrekt is de eenvoud. Na rechtrichten verzamelen en dat is een basis waar ik voldoende aan heb en er mijn ding mee kan doen. Op een gezonde en veelzijdige manier buitenritten maken. En dat geld voor iedereen, welke discipline je ook wilt beoefenen, AdB leert je een belangrijke manier van rijden.

Wat me minder aantrekt in bv. de academische rijkunst is dat het volledig je hobby moet zijn, de meeste tijd in de bak bezig bent en het paard met veel tijd volledig plooit naar de oefeningen. De meeste pn mensen houden van buiten ritten, en willen ook de basis rijkunst van verzamelen leren op een manier die het meest past bij het natuurlijk gedrag van paarden.

Een paard inrijden bijv. ik vind de opbouw van conditie naast de fiets beter passen bij een jong paard, dan het weinige longeren wat je op die leeftijd kunt doen. Met buig oefeningen aan de hand, heb je wellicht een iets soepeler paard, maar nog steeds een met te weinig conditie om goed te berijden.

Groet, Michiel

Christel Provaas schreef op dinsdag 10 november 2009, 13:48:


De omgeving maakt inderdaad niet uit, dat bedoel ik ook niet. De keuze wat je gaat doen met je paard en welke methode je daar bij gebruikt, is ingrijpender dan ik vooraf gedacht had. Ik zie wel degelijk en groot verschil. Ik plooi mijn paard ook naar buiten rijden en daar gaat alle tijd in zitten. Wil je de klassieke rijkunst goed doen, maw verder komen dan een schouder binnenwaarts kunnen rijden, dan zul je ook je paard intensief moeten voorbereiden. Voor mij is het belangrijk dingen te doen/lessen te nemen die mijn doel, buiten rijden, het beste ondersteunen. En dan heb ik minder aan de klassieke rijkunst en het pad zoals bv Solinski beschrijft. Daarvoor zou ik mijn training zeker voor de helft moeten verruilen voor zaken als buigingen aan de hand en longeerwerk. Je moet wel een puike conditie hebben Christel als je liever gaat joggen. Ik hou het niet 1,5 of 2 uur vol om te rennen door bos en stad. Een jong paard tot drie jaar oke, om het rustig aan te doen. Tussen 3 en 5 jaar heb ik in ieder geval wel de fiets nodig of beter nog een 2de paard ernaast. Ik heb nu een pn maatje getroffen die wekelijks met haar paard met me mee op pad gaat. En daardoor neemt de looplust bij Luna flink toe, een heel verschil!

Groet, Michiel

Jasmijn Wauters schreef op dinsdag 10 november 2009, 21:12:


Noem het nu geen leugens, dat zijn het niet, wat Herman beschrijft is feitelijk waar. Eenzijdig maar waar. Alle goede dingen over jou laat hij natuurlijk achterwege en dat heb je prima rechtgezet en uitgelegd. Als je mijn oude trailer gebruikt had voor je korte ritje en je had mijn camera gebruikt, dan had ik glimlachend gevonden dat er tenminste nog wat goeds mee gedaan was. Maar niet iedereen is zo, zoals je gemerkt hebt. En dat is ook oke.

Groet, Michiel

Jasmijn Wauters schreef op dinsdag 10 november 2009, 21:53:


Met het ouder worden wordt het niet beter hoor. Jonge kinderen tot een jaar of 7 kunnen nog goed tegen een aanval en zich daar snel en gezond van herstellen. Ouders maken daar schandelijk misbruik van met hun kritiek, verwijtende correcties en straffen. Wat een jong kind kan, kunnen we later wel weer aanleren. Het heeft alles te maken met hoe hecht of hoe los we onze eigen gedachtes opvatten. Een jong kind kan zich nog niet lang hechten aan zijn rampgedachtes, "hé een leuk diertje kruipt daar" en het is bevrijd van zijn ellende. Daarvoor heeft het zich ook al goed kunnen ontladen met gehuil en geschreeuw. Luister maar eens hierna, dit is mijn teacher in actie
http://www.youtube.com/profile?user=TheWorkofBK#g/u
of een beetje op jouw verwijten toepasbaar de video ergens onderaan de lijst "He schould be more understanding"
http://www.youtube.com/profile?user=TheWorkofBK#p/u/56/qQcfEuoOMbc


Dat is meditatie! Met mijn paard bezig zijn kan inderdaad een brug daartoe zijn, mijn paard heeft dat het liefst! Het gaat niet alleen om mijn eigen kalme heldere geluk dan, ik kom ook zo veel dichter bij hoe mijn paard is en alles waarneemt. Ik bied als het ware de eenheid aan, niet alleen met Luna maar tegelijk met alles op ons pad. Ze hoeft alleen maar aan te haken en op te merken dat ik alert en helder haar en alles opmerk. Natuurlijke meditatie noem ik dat, en oefen het constant, ik heb er jaren les in gegeven. Voor mij is dit het meest dierbare dat me overkomen is/terug gevonden heb, logisch ook, het is de enige werkelijkheid naast die droomwereld die gedachtes constant crieëeren.

Life is a beautiful place
Groet, Michiel

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 10 november 2009, 23:37:


Ja.
Het enige wat pijn kan doen, is het niet eens zijn met wat in de realiteit al lang beslist is. Zoals ... voorbeelden zat beste vriend.

Groet, Michiel

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 10 november 2009, 23:38:


Ja per vergissing wel eens, het duurt niet lang dan, voor ik mijn eigen gedachtes als oorzaak herkent heb.


Ligt eraan waarvoor?
Ik sta nogal bekend om het volgen van mijn eigen pad.
Passie is daar onlosmakelijk mee verbonden.
Je bedoelt waarschijnlijk zoiets als "uitbundigheid" dat zit inderdaad niet in mijn karakter.

Groet, Michiel

Michiel schreef op woensdag 11 november 2009, 14:45:


Alhoewel met dans improvisatie leef ik me helemaal uit, rare wezens zijn we toch.

Monique Meijer schreef op woensdag 11 november 2009, 14:59:


Met een prive- brief naar de tandarts zelf en dan krijgt die assistente een flinke berisping vermoed ik, bij geen excuses, de brief doorsturen naar de plaatselijke krant.

Groet, Michiel

Jasmijn Wauters schreef op woensdag 11 november 2009, 16:22:


Mark Rashid geeft een soortgelijke oefening aan mensen waarbij het paard niet voorwaarts wil zijn, of geen rechte lijn wil lopen. Hij vraagt ze dan buiten het rijden om, een tijdje zichzelf heel precies te observeren hoe ze in beweging komen. Wat er gebeurd van binnen, als ze met spoed ergens naar toe bewegen. Die innerlijke toestand kunnen ze dan ook oproepen, als intentie, waarop het paard zal reageren.

Meditatie in de basis is zonder concentratie, het is zacht open stellen en alles verwelkomen, wat er opkomt. Ook gedachtes dus (zolang je maar beseft dat het gedachtes zijn). Concentratie oefeningen zijn voorbereidende oefeningen om dit eerste mogelijk te maken. Het paard als brug, je begon er over wisselt constant af tussen concentratie (een geluid, een beweging ver weg, een ruiterhulp) en panoramisch gewaarzijn wat in feite helder gewaarzijn is, dus basis meditatie. Meegaan met dit paarden bewustzijn is het liefste wat ik doe, naast geconcentreerder met training bezig te zijn.

Groet, Michiel

Anja Seijn schreef op woensdag 11 november 2009, 16:13:


Het positieve leren zien, is makkelijk aan te leren, karakter verandering richting uitbundigheid is schier onmogelijk. Een lachmeditatie samen doen is mogelijk met pijn in de buik erbij.

Anja Seijn schreef op woensdag 11 november 2009, 21:43:


André van Duin had vroeger een typetje dat Michiel heette, daar kon ik me om bescheuren, was zoals die slappe nek van je.