Spirithorses schreef op vrijdag, 15 oktober 2004, 0:39:


Wij hadden zo een net hangen.
Maar het jonge paard schraapte er naar en zette zich een paar keer vast.
Hoger ophangen is ook niet alles.
Van nature eet een paard van de grond af.

Er zijn nu van die activity dingen te koop.
Likspeeltjes die je aan een touw aan het plafonmd hangt.
Zit wortel en andere "gezonde" dingen in verwerkt.
Nou staan de paarden hier nog steeds niet binnen en alle paarden kijken er nou niet echt geintresseerd naar.

Maar je hebt ook een soort ballen, speciaal voor paarden die zich vervelen en andere dingen.
Kijk eens in een kataloog of grotere speciaalzaak.

Piet schreef op vrijdag, 15 oktober 2004, 9:01:


Ik heb zelf niet zo èèn gekocht.
maar degene die er è\en voor haar paard heeft opgehangen. heeft hem op ooghoogte opgehangen.

Spirithorses schreef op vrijdag, 15 oktober 2004, 10:47:


Lijkt me wat klein voor vijf paarden, ja.
Maar, tja, als je niet meer hebt , houdt het gewoon op.


Autoband, takken(jonge bomen), harde ballen, ouwe emmers.....houdt ze ook bezig.


Wij hebben nu een "voerhek", ik weet niet wat het in het nederlandse heet.
Daar past precies een kuilgrasba(a)l in.
Eigenlijk is het alleen voor koeien te koop (hier).
Maar bij een werf hebben we er èèn voor paarden laten maken.
Dan trekken ze het niet zo uit elkaar, kunnen er niet op gaan liggen of er op sch**ten.


De paarden zijn nu in twee groepen gedeelt.
De jonge paarden bij stallen en die hebben dat voerhek.
De oudere op een ander eiland en die boer heeft niet zo een krachtige traktor.
Dus ja, het halen en lossen van zo een grasbal had wat cirkustruukjes in het aarde.
En ja, een fjord helpt hem wel met het plastic er wat sneller afkrijgen.

Bij de jonge paarden is ook een fjord.
Zij is vrij klein en slank.
Is het eten de dame niet naar haar zin, tilt ze heel snel het hek(draad) op en holt naar een andere wei.
Grasbal was dan ook niet goed genoeg.
Ze kreeg drie anderen met zich om door de bossen en over haarspeltbochtwegen te hollen........en het is al glad en men eeft nog geen winterbanden onder.
Ik vrees dat wat automobilisten een shok hebben gehad.
Gelukkig is het allemaal goed gegaan.

Maar wat doen we nu met die dame?
De Houdini onder de paarden.


Groetjes, Joke.

Caroline Loos schreef op zaterdag, 16 oktober 2004, 17:51:


Ja, dat wil ik wel...........een antwoord geven.

Maar heeft het zin, als verschillende mensen op die paarden rijden en sporen of zwepen gebruiken?

Juist daardoor zijn ze zo mat en tam geworden.
Reageren op kleine signalen heeft toch geen zin, want het wordt met schreeuwsignalen geforceerd en daar wachten ze dan ook maar op.

Snap je wat ik bedoel?

Voorbeeld: Het paard gaat in stap.
Iemand klikt met zijn tong om het aan te sporen tot draf.
Het paard wilt gaan reageren, maar het gaat de ruiter niet snel genoeg, dus hij port het paard in zijn zij.

Ow, denkt het paard ik wou net sneller gaan, maar dat was het schijnbaar niet....ze wilt wat anders van me.

Nog een peut en woppa de zweep er over.
Het paard schrikt en zet hem op een lopen..................en de zweep blijft in rust.

Volgende ruiter..................die prakiseerd niets...........gelijk de zweep er over.
Het paard denkt: zou ze willen dat ik ga holleen?
Voor hij kan reageren en de ruiter al weer te ongeduldig is en sporen in de flanken drukt........................want ja, het paard is zo sloom.

-----------------------------------------------------------------------------------

Nu wil jij het paard weer fijngevoelig maken?
En na jou komen dan weer die rauwdauwers...........wat doe je het paard dan aan?

Voor het paard misschien beter om als traag bekend te blijven staan.

Even met kinderen vergelijken:

Ik ben gewend een kind iets te vragen om te doen, met vriendelijke woorden.
En het kind doet het na de eerste keer vragen.

Maar thuis krijgt het kind hele andere vragen: GVD en een trap onder hun kont..............

Op school vraag de juf het zes keer vriendelijk, en het kind telt dan ook de keren, voordat hij eht gaat doen, omdat hij weet dat het dan menis is.

Jammer dat niet iedereen op de zelfde golflengte zit, niet waar?
Maar ik kan niet overal rond gaan en vertellen hoe het hoort over respect, geduld, èènduidigheid, enz.

E Hanse schreef op zaterdag, 16 oktober 2004, 21:08:


Hoe lang je ze ook vakantie geeft..............

De laatste herinnering aan tweevoeters op hun rug...........hoe is die?
Dat krijg je er niet zomaar uit.
Daar zal de mens en elk èèn die het paard gebruikt wel aan moeten werken en op èèn lijn zijn.

Peet schreef op zaterdag, 16 oktober 2004, 22:02:


Ik vraag me af wat er achteraf met deze paarden is gebeurt en of dat ook zo paardvriendelijk en doordacht is?

Joke.

josien schreef op zondag, 17 oktober 2004, 20:59:


Hoi.

Je geeft het hier vlak boven al aan.
Een fjord zal altijd kijken of de ruiter het leiderschap waardig is.
(Zoals de meeste paarden).
Ik weet niet hoe oud die kinderen zijn, hoeveel rij-ervaring ze hebben.

Het fjord zal moeten leren naar een ruiter op de rug te moeten luisteren.
En die kinderen zullen gewoon geestelijk en lichamelijk moeten groeien tot leiders.

Dat brengt ons eigenlijk bij de vraag: vanaf welke leeftijd zouden kinderen pas MOGEN rijden?

ebby schreef op zondag, 17 oktober 2004, 22:03:


Zo vrij als mogelijk is.
Maar zie het verhaal van de fjord en kinderen..............
Men heeft een bepaald soort bagage nodig, anders is alles gevaarlijk.


We rijden altijd met de losse teugel.
Maar raakt het paard "afgeleid", maak je weer contact via de teugels.
Het leiderschap is iets dat al op de grond bepaald moet worden, voordat je op de rug gaat zitten en daarna op de rug nog eens bevestigd wordt.


Als het paard goed samenwerkt, waarom niet?


Hier in de bergen zal je dat ook wel moeten..................gedeeltelijk.
Bergje op in gallop en recht door de modder........pikt geen paard op het laatst.
Plus dat je dan wel langere teugels moet hebben omdat het paard moeten kunnen ruiken en zien waar hij zijn voeten neer zet.
Maar als je niet mee blijft denken, wordt je opgehangen in elke boom.
Want het paard weet dat bij bomen de grond het stevigd is en denkt er niet aan of de ruiter er ook onderdoor kan (takken).
En dan kom je ook op het vertrouwen terug.
Hele stijle hellingen op en vooral af, kan eng zijn.
Dan moet je vertrouwen in je paard hebben, dat hij kiest en doet wat het beste is.


Hangt er vanaf.
Zijn geest en denken is nog steeds niet op het niveau van mensen.
Zijn belangen zijn andere belangen dan van de mensen.
En wat ik ook gemerkt heb, paarden zoeken bevestiging in het leiderschap....als ze over je twijfelen gaan ze het zoeken/dwarsliggen/tegenwerken, tot het moment dat je ECHT duidelijk over je leiderschap bent.
Je ziet dan een soort zucht van ze uitgaan en ontspannen.
Opeens staat er dan een heel ander paard voor je.


Joke.

richard schreef op maandag, 18 oktober 2004, 9:49:


Amen.


Groetjes terug.


Ja, ik doe mijn best.......................zucht.
Ook de tweevoeters, maar hemel wat is dat af en toe moeilijk.

Joke.

ebby schreef op maandag, 18 oktober 2004, 20:52:


Je maakt het ons niet makkelijk, he?

Ik heb wel een paard met een gebruiksaanwijzing.
Ik probeer wel te onderzoeken waar om tegenstand vandaan komt.
Bronzig, haar broertje roept, ze is sceptisch,ziet iets, het terrein is te zwaar(dras, nat, in de modder veel stenen waar ze over uitglijdt).

Is het terecht..........ga ik er in mee.
Heeft ze iets aanzet nodig om toch een stapje verder te doen, zal ik het ook proberen.