HannahFroukje schreef op maandag, 30 augustus 2004, 22:42:


fleece handschoenen, met leerstukjes waar jede teugels vast houdt.
Het zijn eigelijk ski-handschoenen.
Ze zijn ook nog waterafstotend.

Mijn voeten zijn nooit koud, want die veiligheidsschoenen zijn geisoleerd.

Roylinde schreef op woensdag, 1 september 2004, 17:19:


Wat vragen:
hoe groot is die paddock, kan ze zich er warm lopen, bijvoorbeeld zoekend naar eten.
met hoeveel paarden staat ze dan, want paarden schuilen bij elkaar, houden elkaar warm.
Heeft ze de hele tijd toegang tot voedsel
hoe nat/dras wordt de bodem in het najaar/winter.
Staat die schuilstal aan de paddock vast of in de wei?

Binnen staan zou voor mij de laatste optie zijn.
Maar als je voor buiten kiest, verlies je dan je plekje in de stal?

Ik moet even de stoom uit mijn oren kwijt.

Tja, half tam paard, jong en heerlijk weken vakantie gehad.
Maar haar hoeven moesten nodig bij geraspt worden.

Nou dat heb ik geweten.
Broertje stond te roepen en marie riep terug.
Stond niet rustig en stil.
Maar ik gaf me niet gewonnen, haha.
Dat kostte me een duit, stellage waar ze aan vast stond, trok ze omver.
Ze stond op mijn voet en ik viel achterover op mijn wel gevormde po-po.

Maar dat mocht de pret niet drukken, ik zou mijn zin krijgen.
Okè, uiteindelijk kreeg ik de voorbenen netjes.

Toen weer op weg naar de wei en o.a. het roepende broertje.
Zij weer onrustig en ik grondoefeningen doen: stoppen, haar een paar stappen achteruit laten doen, aandacht vragen.
Potver, de potver, bijt dat kreng me toch in mijn trui.......... ik sla niet gauw, maar ze kreeg een mep met het touw.
Is ze nou helemaal van de pot gerukt!
Uit nijd heb ik haar ver van de anderen los gelaten in de wei (berglandschap )en ze moest omlopen om weer bij de anderen uit te komen.
Ik bij de paarden het hek verplaats zodat ze weer vers, lang gras hebben en haar telkens laten wijken, mijn gras, ik kwaaie Tarzan, jij Jane op je rang en beurt wachten.

Nou, ik zal je vertellen dat Marie dus op een gegeven moment (in de pijpenstelenregen en ik geen jas aan), met haar po-po naar mij toe stil bleef staan.

Duidelijk geen respekt en onwil.

Dus moest ik nog ff doorgaan.
Uiteindelijk kauwde ze, kwam naar me toe en volgde.
Maar duidelijk met ongenoegen.

Nu mijn vraag: moet ik weer helemaal van vooraf aan beginnen?
Ik zat verdikke al op haar een paar weken terug en ze begon al op mijn benen en teugels te reageren.

Hoever ben ik terug in de tijd?

Helllllllllllllllllllllllllp!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Esther schreef op zondag, 5 september 2004, 14:37:


Humm, hengstig, geen idee eigelijk.

Maar ze is altijd al sceptisch voor mensen geweest, heeft ze van haar moeder.
En ze is heel hecht met haar broertje.
Ze ging makkelijk mee uit de wei, zoals altijd.
Maar haar hoofd is altijd niet helemaal bij mij, geeft altijd wel haar broertje antwoord.

Nee, kwaad worden heeft geen zin.
Ik heb haar eigelijk ook nooit echt op haar plaats gezet.
Maar ze beet mijn dochter een paar weken terug een blauwe plek en dat was de eerste keer.
Mijn dochter schrok, maar reageerde niet naar het paard toe.
Vandaar dat ik wel het idee had, haar te moeten laten voelen dat dat echt niet kan, anders wordt het een gewoonte.

Mijn collega....................veel meer jaren ervaring dan ik, zei al een keer dat het respekt tussen ons nog niet goed zit.
Ik ben altijd vriendelijk, rustig en positief belonend.
Maar ook ik zie in dat ze eigelijk de bekende "schijt" aan de mens heeft.
Met 7 paarden om je heen, heb je de mens ook niet nodig.

Maar zal deze week er op letten of ze hengstig is................goeie tip!