belinda defraene schreef op vrijdag 17 februari 2006, 20:57:


Hier in het noorden zijn op dit moment de bermen en de weilanden soppig, ja. Daarom rijd ik nu ook hele stukken over de verharde weg. Maar als het hier warm en droog is, of vriest, is de bodem kei en kei hard. We hebben wel eens dat de grond gewoon openbarst (klei krimpt als het opdroogt) zodat je er zo een paaltje in een scheur kan zetten, bij wijze van spreken.
Hier komt nog bij dat de bodem, eerste vol kuilen en sporen gereden, dan ontzettend ongelijk is! Wat schetst mijn verbazing en vermoeden: Zonder ijzers gaat het nu beter dan mét! Na enkele maanden is mijn Fjord niet meer gevoelig voor ongelijkheden en kiezelsteentjes of puin. Ze loopt er zonder mankeren overheen. Al doe ik het natuurlijk niet veel, daar zij nog in de genezingsfase zit. (Hier moet je minimaal één jaar voor nemen). Wat betreft de lage hielen. Dit belast helemaal niet overmatig de pezen en gewrichten. Het is de normale stand (zie de natuurlijke hoef), andersom waarschijnlijk meer. En wat schokdemping bij het springen betreft: Een ijzer heeft geen schokdemping. Sterker nog: Die gaat dit juist tegen. Minder hoefmechanisme en grotere belasting van de hoefwand (want daar zit het ijzer aan vast geklonken!) en de straal als stootkussen wordt niet benut.
Er zijn heel veel dingen die bij mij in het "rariteitkabinet" thuis horen: Hoefijzers, sporen, allerlei "hulp"teugels, stallen met een zeer zachte stalbodem (onderste laag doordrenkt met urine), paardendekens en er volgt meer.
Wordt bewust waar je mee bezig bent: Een dier met meer dan 60 miljoen jaar evolutie achter de staart. Kijk hoe ze functioneren in het wild en hoe wij ze trachten te gebruiken. (Het is geen stuk speelgoed, dat je uit de kast trekt). Mocht je veel tegenwind krijgen, denk dan maar eens aan dat natte apen verhaal.

Wil Schepens schreef op dinsdag 21 februari 2006, 23:23:


Hallo Wil,
Je hebt het boek gelezen, ook de cursus gedaan? Dit zou ik zeer adviseren.
Wat de steunseld betreft. Zelf heb ik ook een paard die ik bekap met dat beeld aan één hoef. Laat je niet misleiden. In eerste instantie was ik ook geneigd te denken dat dat de steunsel was. Maar kijk goed of je ook werkelijk de steunsel bekapt en niet de zool. Bij een hoef van een Fries paard zijn de hoeven altijd zwart. De ongepigmenteerde hoefwand laat zich dan gemakkelijk zien. (Niet zwart) De steunsels zijn precies zoals de hoefwand, want ze zijn een onderdeel van de hoefwand. Dus ook die hebben een ongepigmenteerde deel. Als je de steunsels gelijk houdt met de zool zie je die verschijnen. Houdt die op, dan nader je de zool. Dat gedeelte dat dan, als een steunsel, omhoog steekt kan dan wel eens een deel van de zool zijn. Probeer deze zoveel mogelijk, wat los laat, te schrapen met de botte kant van het hoefmes. Iedere keer als je dit bijsnijdt zal dit weer aangroeien. Het keert je tegen je. Dit is wat ik zo ondervonden heb en de theorie in het boek spreekt ook over dit, wat betreft de hoefzool.
Wat het bijsnijden van de steunsels betreft: Deze gelijk aan de hoefzool houden. Het paard er niet op laten steunen. Omdat onze wegen vlak zijn wordt de binnenkant van de hoef niet natuurlijk afgesleten. Dat moeten wij simuleren. Het woord steunsel betekent niet, zoals het nederlandse woord impliceerd, dat het paard erop moet steunen. Het is in feite een verankering van de hoefwand, omdat de hoefwand van achter open is. Anders heb je geen hoefmechanisme. Het engelse woord is Anchor, heb ik gehoord. En dit is een juistere benaming.
Verder zou ik van anderen hier ook reacties op willen horen. Want van elkaar kunen we veel leren.