Ik heb wel eens gelezen dat in de eerste anderhalf jaar van het veulenleven de wintervacht wordt aangemaakt. Afhankelijk van de temperatuur, wind en vocht wordt daar de basis gelegd voor de vacht die het paard de rest van zijn leven zal houden. Maakt het veulen in zijn eerste winter bittere kou en snijdende wind mee, dan zal zijn vacht dichter en langer behaard worden.
In het geval van mijn paarden klopt het tenminste: Buck die in de Pyreneeën is geboren en opgegroeid, wordt 's winters een beertje en staat ook vol in de oostenwind de straat af te turen, ook slaapt hij buiten op de bevroren grond, liever dan in de stal. Hij hoeft geen krachtvoer, want hij is gevoelig voor bevangenheid en bovendien wordt hij dik hij van niks.
Cadiz, die de eerste 6 jaar van zijn leven in het bloedhete Andalusië heeft doorgebracht, blijft al bij 15 graden saggerijnig en bibberend urenlang tegen de stalmuur geplakt staan. Zijn vacht blijft 's winters kort, ook moet er aardig wat krachtvoer in om hem op gewicht te houden. Ik geef hem 's winters een deken omdat hij van mij geen kou hoeft te lijden en ik vind het te kort door de bocht om zo'n mediterraan typje enkele winters lang proberen 'af te harden'. Het past gewoon niet bij dit paard, dan had hij als jaarling moeten komen. Hij heeft niet voor zo'n koud nat land gekozen. Met deken klaart hij zienderogen op en banjert hij door de hele paddock.

In Zuid-Portugal zag ik bij een lusitanofokker dat de hengstenstallen voorzien waren van een hoekje stro. Het gaat nu even niet over het op stal staan. 's Avonds werd dat stro verdeeld over de stal om een ligbed te maken, maar overdag lag het in de hoek van de stal. Dit was om ervoor te zorgen dat de paarden ondanks het op stal staan gedurende de dag op harde bodem stonden, wat immers goed is voor het hoefmechanisme. Daarbij werd het ook gedaan om het stro te sparen. Sommige hengsten plasten op de stenen, anderen werden zo handig dat ze wat stro naar het midden schraapten om erop te kunnen urineren. Het verschilt dus gewoon per paard: hoe erg vindt ie het en hoe handig is ie.

Hoe zit het met niet-inenten (vraagt een trouwe inenter maar altijd in voor iets beters): vermijd je dan contact met andere paarden, dus nergens mee naar toe nemen waar andere paarden zijn, en ook geen vreemde paarden op je erf laten komen? want het lijkt me dat je toch ook niet wil dat ze andere paarden besmetten of er zelf door besmet raken. Is dat geen erg lastig bijverschijnsel van niet-inenten?! En wedstrijden waar aaneengesloten inentingen verplichtzijn, zoals endurance of Achterhoekse Paardendagen zijn dan ook taboe! Je isoleert jezelf en je paard(en) dan wel. Toch?

Er is absoluut niets over te zeggen zonder dat er foto's zijn gemaakt. Bij een weke delenblessure zoals pees- of aanhechtingsprobleem is rust belangrijk, bij gewrichtsaandoeningen gematigde maar continue beweging. Maar nogmaals: het is onzin om te speculeren of stalrust wel of niet goed is voor je uberhaupt weet wat er aan de hand is.

Het voorschrijven van stalrust zal in elk geval voorkomen dat het paard uit zijn dak gaat en daardoor de verzwakte pees overbelast. Hoewel er ook paarden zijn die in de box staan te knetteren... Wellicht wordt er mede om die reden boxrust en gecontroleerd stappen op harde bodem voorgeschreven. En inderdaad... door boxrust van een peesblessure genezen paarden blijven in de toekomst vaak kandidaten voor weer zo'n blessure. In Wassenaar (kliniek van van Schie) wordt trouwens beweerd, dat hersteld peesweefsel ALTIJD van een andere, mindere structuur is dan het originele, omdat peesweefsel zich van nature slecht hersteld en altijd als "littekenweefsel" regenereert, dus minder elastisch is. Slechts met stamceltherapie zou een eenduidige kwaliteit te krijgen zijn, mits de blessure recent is.

Mijn paarden hadden nooit last van mok. De dierenarts begreep niet hoe ik ze in het natte seizoen mokvrij hield, 8 witte voeten nonstop in de blubberbak. Enkele jaren geleden kwam er een paard logeren, die stond bij mij in de wei en kreeg/had mok. Een dier dat makkelijk infecteerde, want na een klein wondje stond hij met een olifantsbeen. Ik zette Buck toen dit paard weg was later in die wei en prompt kreeg hij het ook. In de zomer, droog seizoen, droog gras! De dierenarts mengde een spulletje tegen schapenrot dat ik tweemaal daags erop smeerde en het was snel over. Daarna heeft Buck er nooit meer last van gehad. Ik vermoed dus dat de door nattigheid ontstane mok een andere is dan deze vorm, die blijkbaar overdraagbaar is via gras. Een bacterie?

Ik heb ook geen sleep of trekker, dus ik ben op mezelf aangewezen. Ik heb een sleep gefabriekt van een stuk stevig groen geplastificeerd schapengaas/tuingaas (Welkoop, Agrifirm) dat stevig genoeg leek, ongeveer 80 cm breed en 50 cm hoog. Aan één lange kant heb ik de 'tandjes' zo lang mogelijk gelaten en allemaal 90 graden omgebogen met een tang. Op de sleep kan ik een of twee stoeptegels binden, net hoeveel druk ik wil hebben. Van een oude longeerlijn heb ik een soort tuigje aan de andere lange kant vastgemaakt dat ik om mijn schouders doe en zo sleep ik lopend in een kwartier de bak met menskracht. De omgebogen tandjes haken in de grond en met je handen kun je de lijnen links of rechts wat optillen of uitzwaaien. Mijn vriend heeft een antiek brommertje, een Hercules, en die bindt voor de grap de sleep er wel eens achter als de bodem droog is. Als je zo een kwartier rondrijdt, wordt je bak heel strak.

Christel Provaas schreef op dinsdag 15 november 2005, 18:59:

Okee. De eigengemaakte sleep in actie achter de hercules op http://www.mijnalbum.nl/Album=V438QYNU.

Nu wil ik jou zien met je grupgoottreksleep. Met drenth...!

Mijn paarden zijn nu 3,5 en 2,5 maand van de ijzers af, na respectievelijk 4 en 9 jaar erop gelopen te hebben. Het eerste paard (Cadiz, 10 jr., Andalusier) loopt nog steeds gevoelig en kort op harde en halfharde bodem -hij heeft ook platte zolen- en Buck (13 jr., wildvang) liep meteen probleemloos op alles -hij had al holle zolen. Je kan het ook horen: Buck zet zijn hoeven veel harder neer, wetende dat het niet gevoelig is, dan Cadiz.
Ik raspte bij en rond wanneer het me nodig leek en hield de steunsels kort. Toen werden de hoeven van beide paarden langzaamaan kneiterhard, zodat ik er bijna niets meer van af kreeg en ik vroeg de smid om ze een keer bij te werken op mijn aanwijzingen. Hij is veel handiger en heeft beter gereedschap. Dit gebeurde, alleen fatsoeneerde hij ook de straal ietwat, die overigens nog steeds de grond raakte en sneed hij van de zool aan weerszijden van de straal een flintertje af. De mustangrol vond ik wat zuinig, maar alla. Gevolg: beide paarden liepen gevoeliger dan voorheen en dat is de bedoeling niet.
Inmiddels heb ik er meer mustangrol in geraspt en nu lopen ze allebei stukken beter. Ik denk dus dat daar het grootste probleem zat: het opgetild worden van de witte lijn. Het luistert dus eigenlijk heel nauw!