Monique Meijer schreef op maandag 24 oktober 2005, 13:55:


Het KNHS is al een tijdje bezig met een campagne. (www.watjedoet.nl)Daar kwam ik per toeval achter laatst. Of het zijn vruchten afwerpt weet ik niet want bij mij in de buurt heb ik er nog niks van gemerkt. Laatst een autospiegel er af geschopt omdat de persoon in kwestie met alle geweld er langs wilde en uiteraard niet met 20 km p/u terwijl er geen ruimte was. Hij heeft er niet eens wat van gemerkt. Godzijdank heb ik een superbrave merrie maar zij zal uiteraard ook grenzen hebben. Wat ook een gevaar is zijn wielrenners. Die beginnen al op 25 meter afstand als een gek te schreeuwen dat ze eraan komen en dat je moet opzouten (echt waar) en met een rotgang erlangs. Oplossing: lekker laten schreeuwen en midden op het pad blijven lopen. Dan moeten ze wel afremmen. Veiligheid gaat toch boven alles. Dan trachten uit te leggen wat voor gevaar ze lopen als het paard mocht schrikken. Laatst zijn 4 wielrenners met ernstige verwondingen naar het ziekenhuis gebracht. Dit paard schrok wel en haalde uit. Tja daar konden zowel de fietsen als de berijders niet zo goed tegen. Eigen schuld dikke bult helaas. Aan de automobilisten (veelal buurtbewoners) hebben wij nu kopietjes van bovengenoemde site uitgedeeld. De meeste realiseren zich niet dat een paard een vluchtdier is. Dagjesmensen proberen wij zo goed als te kwaad het nut van het voorzichtig benaderen en passeren van paarden uit te leggen. Wie weet dringt het ooit eens door en hoeven we niet te wachten tot er weer eens wat ernstigs gebeurd.

Monique

Natasja Cornelissen schreef op dinsdag 25 oktober 2005, 8:52:


Hoi Natasja,

De tranen schieten in mijn ogen bij dit verhaal. Temeer omdat het zo herkenbaar is want ik heb ongeveer hetzelfde gehad met mijn veulentje. Ik heb een welsh hengstveulentje van zo'n anderhalf jaar. Vorig jaar december heb ik hem bij een opvang vandaan gehaald die hem weer ergens vandaan hadden(een zogenaamde hobbyfokker) omdat het verhaal ging dat hij vanwege zijn maanogen niet in het stamboek kon worden opgenomen en dus maar naar de slacht moest. Zij hadden hem die rit bespaard maar konden hem zelf ook niet de nodige aandacht geven die een 5 maanden oud veulentje nodig had dus waren ze op zoek naar een goed tehuis. De smoes van het stamboek bleek achteraf, na hier en daar geïnformeerd te hebben, nergens op te slaan. Er schijnt alleen weinig vraag te zijn naar hengstjes met maanogen. Ik kan je vertellen ik vind dat hij de mooiste ogen heeft die je je maar kunt bedenken. Ze zijn diepblauw, net een oceaan en hij ziet er prima mee. Maar afijn hij was uiteraard doods en doodsbang voor alles en iedereen. Waarschijnlijk ook met 3 maanden van de moeder af getrokken, op het land gegooid en niet meer naar omgekeken totdat ze bedachten dat zo'n hengstje met maanogen eigenlijk maar een opvreter is die niets zal opleveren. Toen ik hem ging ophalen bleek hij ook nog eens zware longontsteking te hebben dus direct doorgereden naar de faculteit diergeneeskunde. Tja, maar hoe de medicijnen te geven. Veulenbrok of iets anders kende hij niet en hij at het ook niet. Iemand raadde mij toen aan het eens te proberen met Slobber-mash van Havens. Daar kan je een lekker papje van maken met warm water en de medicijnen er door heen doen. Het was blijkbaar zo lekker (ik gaf het lauw) dat de medicijnen er goed in gingen. Na tien dagen was hij goed hersteld maar nog steeds niet te benaderen. Hij trilde als een rietje en ging telkens op de vlucht. Ik heb hem toen bij een hele sociale ruin neer gezet en probeerde elke dag contact met hem te krijgen. Het duurde wel even maar op een gegeven moment kwam hij in het land zelf naar me toe. En nu bijna een jaar later merk je niets meer van dat schichtige veulentje van toen. Het is een brutale aapje maar zooo lief. Het eten van hooi en biks kwam snel op gang. Hij wilde ook proberen wat zijn maatje at dus binnen de kortste keren was dat probleem opgelost.

Ik ben zelf geen expert op het gebied van trainen of opvoeden. Ik doe meestal wat mijn hart me in geeft en in dit geval liet ik hem met rust en wachtte af of hij wilde komen. Wel elke dag contact zoeken uiteraard. Ik hoop dat het met jouw veulentje ook goed komt maar daar twijfel ik eigenlijk niet aan als ik lees wat je er allemaal voor over hebt.

Ik wens je heel veel succes met Badjar!! Maar geloof me het komt echt wel goed.

Groetjes,

Monique

cindynl68 schreef op dinsdag 15 november 2005, 11:43:


Tja, het enige antwoord op jouw vraag is gewoon negeren. Jij kent je pony het beste en kan ook inschatten of het kan. Als het niet had geklikt had jij dat ook wel opgemerkt en ze niet bij elkaar gezet. Vaak zijn het mensen die niet eens weten met wat voor een dier ze te maken hebben. (wat een lief veulentje, sorry dit is een shetlander van 13 jaar) (de beste stuurlui he?). Mijn 12 pony's met een schofthoogte varierend van 80 cm tot 1.55 lopen allemaal gezellig bij elkaar. Sommige konden het direct vinden met elkaar andere lukte niet direct en daar werd de kennismaking op een langzamere manier voortgezet. Als je je alles moet aantrekken wat mensen naar je toe bleren wordt je er niet vrolijker op. Ik ben bijvoorbeeld een dierenbeul omdat ik mijn pony met staart en maanexceem met een speciaal exceemdekentje op in de zomer laat lopen. Nee, kapot laten schuren tot bloedens toe is niet zielig hoor evenals overdag ophokken in een stalletje! Dat is toch veel beter???? Verder heb ik al 2x de dierenbescherming op mijn stoep gehad omdat het schandalig is dat mijn pony's in de winter lekker op het land staan in plaats van een stalletje. Ook dankzij van die onverlaten die niet weten waar ze het over hebben. De dierenbescherming kon overigens geen sporen van dierenmishandeling vinden en excuseerde zich dat ze iedere melding moeten checken, goede zaak uiteraard. Dus begin maar met het opbouwen van een pantser want dit soort mensen zul je altijd blijven tegenkomen. Meestal negeer ik ze maar soms schiet ik (helaas) uit mijn slof (ook ik heb mijn dag wel eens niet) en dan zijn de rapen gaar. Het gekke is dat ze dan meestal wel indimmen omdat ze merken dat je weet waar je het over hebt en zij niet. Maar hoe dan ook dat probeer ik tot het minimum te beperken want het is eigenlijk (verspilde) energie die ik veel liever in mijn pony's steek.

Groetjes,
Monique