Karin Haneveer schreef op donderdag 27 oktober 2005, 13:00:
> IIn zachte bodem als zand kan het
> hoefbeen niet grondparallel staan, de tip van het hoefbeen
> wordt belast en doorbloeding juist belemmerd, da's allemaal wat
> je niet wil (en het paard ook niet anders ging ie niet op zijn
> hielen staan, maar voorover hangen).
Eventjes het "drukverhaal" achterwege laten ... wat voor soort bodem zou jij zelf adviseren?
Uit ervaring heb ik gezien dat harde bodem ook waardeloos is. Het paard heeft zoveel pijn dat het niet wil lopen. En geen beweging is geen hoefmechanisme is geen genezing. Te zachte bodem is ook niet goed. Want ook dan heb je geen tot nauwelijks hoefmechanisme.
Je komt toch uit op een bodem waar het paard het makkelijkst op staat en vooral op loopt.
Overigens nogmaals, niet ieder bevangen paard gaat achterover hellen en niet iedere bevangenheid brengt een hoefkanteling met zich mee.
Maar ik ben het ronduit met je eens dat te veel druk vanaf onderen pijn geeft. Je moet de weinig bloeddoorvoer die er al is niet gaan belemmeren of afknellen. Een paard kan prettig lopen in nat zand, maar zodra hij met die "klonten" zand onder zijn voeten ineens op tegels komt, dan is hij erg gevoelig juist vanwege die enorme druk op zijn zolen ineens (net zolang tot het zand er weer uit is gevallen).
Misschien is mijn woordje "tegendruk" dan ook niet handig gekozen voor hetgeen ik wilde uitleggen. Denk dan nog even aan dat strand dat nat is van de branding ... dat soort bodem bedoel ik. Die voelt prettig aan en geeft stevigheid aan je voet en de manier waarop je staat en loopt ... Zo stel ik mij de "tegendruk" voor ... nogmaals niet bedoeld om een hoefbeen terug te duwen, maar om stevigheid aan de hoef te geven. Maar vooral ... om het paardje zo goed mogelijk aan het lopen te krijgen met de minste pijn.
Groeten, Ingrid
"voorkomen is beter dan genezen"