Britt Claeys schreef op maandag 7 december 2009, 0:45:


Je kan ook tot het inzicht komen dat je voor véél geld weinig waar krijgt .Jij kan daar niets gaan doen Britt ,hélémaal niets

eddy DRUPPEL schreef op maandag 7 december 2009, 0:52:


Trek de lijn door naar mijn opleiding. Ik ben de laatste tijd een aantal keer geconfronteerd geworden met jongeren die, om het zacht uit te drukken, op een zijspoor waren beland. Zulke jongeren krijgen begeleiding van de school, sommigen van de ouders en van externe personen. Toch blijft het merendeel in een vicieuze cirkel hangen.
Toen ik de vraag kreeg van iemand, die via via te horen had gekregen dat ik paarden had, om een jongetje van 6 door zijn trauma's te helpen (erge situatie die ik niet zomaar openbaar ga maken), gingen mijn hersencelletjes werken. Deze jongen ging naar een psycholoog en hij raadde aan om therapie met paarden te gaan doen zodat hij terug uit zijn schulp zou komen. Ik heb hem doorgestuurd omdat ik niet vind dat ik de bekwaamheid heb om hem te helpen maar ik zie het nut van zulke coaching wel in!

Dus voordat ik van Equiboost of Anke had gehoord, was ik al aan het denken hoe paarden (dieren in het algemeen) een gunstig effect kunnen hebben op zulke jongeren. Voordat Anke hier op het forum verscheen, had ik al contact met haar via mail. Net zoals Piet vind ik haar gedreven, enthousiast en geeft ze me de indruk dat ze niet zomaar eens een cursuske uit de grond heeft gestampt.

Trouwens paarden, dieren in het algemeen, hebben een innerlijk rustgevend effect. Ik ben zelf een stresskip (weete wel hè), als ik mijn dieren ni had, zou ik op sommige momenten beginnen flippen

Scholen staan er ook voor open, de mijn alleszins, want dit is mijn extern keuzetraject.
Als ik de kennis die ik nu heb op één of andere manier kan aanvullen zodat ik zulke 'probleemjongeren' kan helpen, dan ben ik bereid om in het diepe te springen. Geen enkele mens is door en door slecht, zeker jongeren niet en juist deze krijgen al snel een stempel op gedrukt.

Dag Anke
mag ik nieuwsgierig zijn?
je plannen lijken mooi
ik zie dat je veel geïnvesteerd hebt in opleiding en ben wel benieuwd
wat is je vooropleiding? en welke bijkomende opleidingen heb je dan precies gevolgd?
hoe definieer je je grenzen tussen equicoaching en psychotherapie mbv paarden? maw hoe grens je af wat je wil doen tov therapie?

groetjes
Ellen

Britt Claeys schreef op maandag 7 december 2009, 1:15:


Ik en geen paardencoach en ga dat niet worden ook, mijn kracht ligt op andere vlakken en je moet het maar zeggen als ik het verkeerd zie.
Ik denk dat we nog maar aan het begin van een ontwikkeling staan en dat de inzet van dieren alleen maar zal toenemen in veel meer richtingen.
Denk maar eens aan konijnen en honden in bejaardenhuizen en voor bv demente mensen in verpleeghuizen.
Ook bij autistische kinderen ( nu moet ik heel voorzichtig zijn, want ik weet dat er hier op het forum mensen zijn die daar veel meer verstand van hebben dan ik) Ik ken een verhaal van een jongen die nergens anders belangstelling voor had, geobsedeerd was, dan het werken met legoblokken.
Sinds hij omgaan met paarden ontdekt heeft wordt hij per paard naar school gebracht en is enorm veel toegankelijker en opener voor zijn omgeving geworden en kan hij er toe gebracht worden eens even op iets anders te focussen dan lego.
Als jij als manager zover geindoctrineerd bent dat je jouw manier van communiceren met mensen als zaligmakend ziet, dan zou het kunnen gebeuren dat je door de communicatie met een paard de dingen in een ander perspectief gaat zien en gaat begrijpen waarom je bv altijd tegen bepaalde problemen aanloopt.

Alllemaal mogelijkheden voor mensen die dat willen om die manier van werken aan anderen aan te leren en om daar structuur aan te geven en infrastructuur vooor te scheppen.
Ben je niet goed genoeg dan stopt het vanzelf, maar waarom vooraf afbranden? Juist als trainer vind ik het hoogst interessant