Frans Veldman schreef op maandag 1 mei 2006, 14:58:
> Het verhaal van het eiwit was altijd zomaar een idee, dat nooit
> kon worden aangetoond. De
redenatie was: In het voorjaar
> raken veel paarden
hoefbevangen, in het gras zit in het
> onderzoeken gebleken dat het inderdaad om fructaan gaat (zo
> raken paarden zonder uitzondering
hoefbevangen wanneer je ze
> een hoge dosis fructaan toedient) en heeft men zelfs bij
> slachthoeven de effecten van glucosetoediening kunnen meten.
Yep, ik geloof ook wel in het fructaanverhaal, anders zou ik daar zelf immers ook geen enkele rekening mee houden. Maar er is mij niet bekend of dat ook onderzocht is met verschillende bekapmethodes en verschillende mate van beweging.
> Het lijkt me een onhoudbare theorie als je beweert dat het
> bloed die stoffen kan afvoeren zolang diezelfde stof nog steeds
> in een veel te hoge concentratie in het bloed zit, en bovendien
> in de eerste plaats via het bloed naar de plek des onheils is
> toegevoerd.
Ik begrijp niet zo goed waar nou de verwarring zit, het lijkt alsof we volledig langs elkaar heen praten . Bij die veel te hoge concentratie ben je al te laat.
Maar we hadden het over het voorkomen van nogmaals bevangen raken.
Als je een hartpatient hebt met een niet goed pompend hart en je spuit daar "gif" in de bloedsomloop, dan zie je dat op de foto, op die plaats blijft dat "hangen" en er komt te weinig zuurstof, dus te weing metabolisme op die plek.
Dat stroomt niet door en kan dus niet worden verwerkt in de rest van het lichaam. Dat hart is de "doos" hoef, de troep kan niet weg en verwerkt worden zonder goed te pompen. Het "doos" zijn maakt een hoef kwetsbaar.
>> Ik heb nu iets te vaak meegemaakt en gehoord dat door te gaan
>> lopen, de eerste tekenen van mogelijke bevangenheid niet
>> resulteerden in bevangenheid zelf.
>
> Een paard dat loopt zal over het algemeen niet tegelijkertijd
> ook nog eten, dus wellicht dat het tijdig "stoppen met eten" de
> redding is geweest?
Nou dat lijkt me niet. Van een uur stoppen met eten krijg je je redding niet.
> zijn als wat je beoogde.
> 3) Jij zegt dat paarden sowieso te weinig beweging krijgen, en
> dat je daarom voorstander bent om de bloedsomloop te helpen
> door in de zolen te snijden.
O, maar dan heb je me echt helemaal verkeerd begrepen ,
bij 1: Je draait het om. Bij paarden die te weinig hoefmechanisme hebben (om wat voor reden dan ook, in mijn geval een combinatie van ondergrond en ras) is het soms nodig in de zool te snijden om te zorgen dat er voldoende hoefmechanisme is.
bij 2: mijn paard loopt prima in de wei en over glad hard, alleen niet over steentjes. Ik dacht dat je het algemeen bedoelde, dat het inderdaad zo is dat paarden die pijn hebben zelf niet zullen bewegen, maar als ze geen pijn hebben is het ook geen ramp wel in de zool te snijden.
En 3: Daarom ben ik er geen voorstander van,natuurlijk niet, ik had het over meer bewegen dat een paard kan helpen die ziek is, die moet je helpen, ondanks dat het soms wat minder leuk zal zijn...
> Uit 3 kun je de conclusie trekken dat het snijden in de zolen
> het gemis aan beweging compenseert.
nee dus, je hebt me verkeerd begrepen. Het compenseert de slijtage die op rotsachtige bodem waarschijnlijk wel zou plaatsvinden.
> was, met als resultaat dat de paarden slechter liepen dan ooit
> tevoren, met veel abcessen e.d.
Abcessen zijn meestal een genezingsproces, waar slecht weefsel zit, moet dat opgeruimd worden.
>
> Vandaar dus, nogmaals, de weerstand om in de zool te snijden.
Het moet alleen geen dogma worden...
Karin
Hoeven
